[Interrail] På Skandinavien i u Балкану!
Geplaatst: 30 jul 2010, 21:37
Jaja mensen het is weer zover! Sander is weer eens op Interrail geweest!
Het zal een héél erg uitgebreid verslag worden en daarom vraag ik jullie rustig de tijd te nemen om het door te lezen.
Net zoals bij mijn vorige verslagen, is het niet alleen een trein-reis-verslag, maar een reisverslag over alle gebeurtenissen op m'n reis.
De route ging als volgt: Eindhoven-Oslo-Stockholm-Gävle-Stockholm-Krakow-Budapest-Beograd-Sarajevo-Zagreb-Ljubljana-Graz-Linz-Wien-Zürich-Brig-Lausanne-Paris-Rotterdam-Breda. (Dikgedrukt hebben we overnacht en (intensief) bezocht)
Onze reis in kaart:
Groen= Ryanair vliegtuig
Rood= Trein
Blauw= Bus
17 Juli: Eindhoven->Oslo. Bewolkt weer, 17°C.
Na een Superdeboer bezoek om wat overlevingsrandsoen te halen voor in het vliegtuig, stapte we in de Drz mobiel (m'n pa's auto, bedankt voor het brengen, pa!
) naar Eindhoven. Omdat we nog aan de erg vroege kant waren, gingen we nog wat koffie drinken op de airport en tegen de tijd dat we onze backpack mochten inchecken, nam ik afscheid van m'n vader die weer naar huis ging. Even later konden we ook door de security check en was het wachten wachten en nog eens wachten.
Achter het glas stond een KLM 737-800 geleased door Transavia
Even later kwam Wizzair uit Budapest nog aan, met 2 uurtjes vertraging.
Uiteindelijk ging de gate open en konden we naar het vliegtuig lopen. Het was een gewone Ryanair Boeing 737-800 met het nieuwe interieur. Bij het bekende "in-case-of-emergency"-praatje hield het bandje er vandaag mee op, wat toch wat onzekerheid bij de stewardessen opleverden, en een komische situatie voor alle passagiers.
Naast ons toestel stond een Airbus A310 van de Canadese luchtmacht.
Een half uurtje later gingen de gashendels open en stegen we op via runway 22, opweg naar België. Beneden ons zagen we Turnhout nog liggen, maar even later gingen we al door de wolken heen. Helaas was het erg bewolkt weer en konden we weinig van beneden ons zien. Ook de nodige turbulentie wekte argwaan op bij de meneer die naast mij zat, die compleet gek leek te worden. Ongeveer een uurtje later landde we op Oslo-Rygge. Door de laaghangende bewolking zag je het landschap echt zo "opeens" verschijnen, maar dat was wel erg mooi met de rotsen en eilandjes! De landing ging prima, alleen ging het remmen vandaag wel VEEL harder als normaal. Is de runway zo kort op Rygge of zo?!
Nadat we het toestel hadden verlaten en onze bagage hadden, gingen we noorse kronen pinnen en de bus naar Oslo opstappen. De busrit naar Oslo was opzich wel aardig. Zo'n 50 minuten later kwamen we op het busstation van Oslo aan en gingen we per tram naar ons Hostel. Onze keuze was gevallen op Anker Hostel, wat behoorlijk geprijsd was aan €30,- per nacht. Maar verder was het allemaal prima daar.
Alle bagage neergekwakt en het centrum in gegaan. Nadat we een rondje hadden gemaakt per metro, zijn we de grote winkelstraat ingelopen. Dat was opzich wel aardig, maar daar was ook alles mee gezegd, er viel verder in Oslo eigenlijk niets te doen.
In de grote winkelstraat was een engelse straatartiest z'n kunsten aan het opvoeren, wat hij overigens erg goed kon en hij kreeg heel z'n publiek mee! Klasse!
Uitzicht vanuit dé winkelstraat van Oslo.
Nogal euh.. Vanzelfsprekend? 
\
Een Stena Line bootje naar vermoedelijk... Denemarken?
Uitzicht vanuit het haventje.
Later zijn we nog even naar het station gegaan om wat NSB'ers ( ) te zien:
Links een trein naar Kristiansand, rechts de Flytåget naar Oslo-Moss.
Een NSBertje naar Larvik.
Zo tegen 22h00 waren we terug in het hostel, blij dat we ervoor gekozen hadden hier slechts 1 avond te vertoeven. In het hostel maakte we kennis met een berlijnse meid die even "een weekendje weg was" en Oslo ook zo doodsaai vond. Hier hebben we nog veel mee gelachen en zo tegen 00h00 zijn we gaan slapen, wat voor mij maar moeilijk was met al het café gebrul beneden en stomdronken amerikaanse touristen die hun zangtalenten om 02h00 ten gehore wilde brengen. Tegen 04h00 schrok ik mij KAPOT! Ik keek naar buiten en het was volop LICHT. Het was toch niet al 08h00?!?! Nee gelukkig, 04h00... Dat het dan al licht is, mijn god zeg...
18 Juli: Oslo->Stockholm->Gävle->Stockholm. Zonnig, beetje bewolking 25°C
Om 06h30 ging dan tóch de wekker af. In stilte alle spullen bij elkaar gepakt en uitgecheckt. Snel de tram naar het treinstation gepakt en daar een ontbijt gehaald, wat we in de trein zouden nuttigen.
Koffiekoffiekoffiekoffie! 
We hadden een gewone zweedse Intercity naar Stockholm. De zetels zaten erg goed en de trein reed rustig naar de zweedse grens.
Het eerste zweedse station.
Even later kwamen we in de eerste -redelijke- zweedse stad, Arvika. Het perron stond STAMPvol met mensen die allemaal in de trein moesten. Wij vermoedde dat heel Arvika massaal weg wilde.
Bij onze vierzitter kwam een jong stelletje, die blijkbaar helemaal naar de finse grens moesten.
Ondertussen snelde de trein aan een vlotte snelheid van 160 km/h door Zweden, maar helaas al wel met 20 minuten vertraging. Ik en Mike hadden besloten om ons per persoon een tweezitter op te eisen, aangezien die toch al heel de rit leeg was en we beenruimte wilde hebben. Zo was het nog prima uit te houden tot Stockholm!
Urlaub. Reisen. Schön ist die Welt.
Uiteindelijk met een kwartiertje vertraging kwamen we in Stockholm aan. Buiten was het ondertussen 25°C en dus liepen we op ons gemakje bepakt en bezakt naar het Cityhostel waar we incheckte en onze spullen achterlieten. We gingen toen terug naar het station, want we hadden een slagje Gävle gepland om eens met X2000 mee te kunnen.
Een charter trein naar Göteborg waar wij gráág ingestapt waren! (Trein zat vol zweeds vrouwlijk schoon van onze leeftijd )
Even later stapte wij op het "stoptreintje" naar Gävle. Deze zweedse dubbeldekker snelde aan 200 km/h over de sporen en was voorzien van alle luxe: Zalige stoelen, leeslampjes, radio, zonnewering, etc. Anderhalf uur later arriveerden we in Gävle.
Zo'n soort dubbeldekker hadden wij dus.
Op het station van Gävle hebben wij gegeten en even later op de X2000 gestapt. De trein beviel ons zéér goed! Hele fijne stoelen met zeeën van beenruimte en je merkt er vrij weinig van dat de trein nu werkelijk rijd. Ook de kantelbak gaat heel "smooth" in de bochten.
X2000 trein in Stockholm.
Bij aankomst in Stockholm hebben we een 24h metrokaart gekocht en zijn met de metro terug naar het hostel gegaan, alwaar ik de ouders even heb geïnformeerd over de stand van zaken en tegen 00h30 lagen we te slapen.
19 juli. Stockholm. Zeer zonnig, 27°C.
's Ochtends werd ik eerst wakker door onze arrogante duitse kamergenote die 10 keer de kamer in en uit moest rennen (Oké, eerlijk is eerlijk, zo héél erg was het nou ook weer niet om haar heel de tijd te zien. ). Tegen 11h00 waren wij dan ook eindelijk wakker en hebben we uitgecheckt. We mochten onze bagage in het hostel laten en zodoende konden we gemakkelijk Stockholm in. We hadden een ontbijt bij de Seven-Eleven gehaald (Een sloot koffie, een zweeds broodje en een stuk fruit). Om 12h00 waren we bij het koninklijk paleis en toen was er de garde-wisseling. Anders als vorig jaar, was er dit keer ook de complete militaire fanfare bij. Alles was strakt geregiseerd en helemaal perfect. De stukken die de fanfare speelden waren dan ook een ware streling voor het oor, ge-wel-dig! 
In volle concentratie...
Fier met de zweedse vlag!
Na afloop hebben we nog wat rondgelopen op Gamla Stan.
Vervolgens nog wat ritjes met de metro gemaakt, hier een oud stelletje op het eindpunt van Ropsten.
Om 18h00 hebben we onze bagage opgehaald in het hostel en de Flygbussarna bus naar de airport van Stockholm-Skavsta gepakt waar we zouden overnachten omdat de volgende ochtend de vlieger om 06h45 al op zou stijgen.
We sliepen in het Connect Hostel alwaar we een twee persoonskamer hadden voor €30 per persoon inclusief ontbijt. Het is daar opzich wel redelijk. In de avond hebben we ons voor een groot raam gezet in relax fauteuils, alwaar we de laatste vluchten van de dag zagen vertrekken en binnenkomen. Tegen 23h30 ons bed opgezocht, het zou een korte nacht gaan worden...
20 juli: Stockholm->Krakow. Zéér zonnig, 30°C
04h00: *HET IS TIJD OM OP TE STAAN, HET IS VIER UUR!*. Altijd leuk, die pratende Nokia-wekker. We zijn toen het bed uitgesprongen en beneden gaan ontbijten. Gevolgd door het uitchecken, bagage inchecken en onszelf inchecken op Skavsta Airport. Mike had weer het "geluk" gefouilleerd te moeten worden door een of andere douanière, gevolgd door een preek van een andere (overigens zeer vlotte) douanière dat 150 ML deodorant NIET mee mag als handbagage. Uiteindelijk stonden we in de rij bij de gate, tussen allerlei poolse "vecht koppen", die zo uit een slechte Hollywood film weggelopen zouden kunnen zijn, vergezeld van hun veel te uitdagend gekleedde poolse vrouw. Nadat Mike weer zonodig z'n boarding-pass moest tweeëndelen, konden we zonder problemen plaatsnemen in het Ryanair toestel. Vandaag hadden we de eer om met toestel EI-DCD "Pride of Scotland" te mogen vliegen. 
Op de grond vanuit het toestel genomen, kan iemand mij trouwens vertellen hoeveel toestellen Ryanair heeft met die "andere winglet kleuren"?
We taxiieden nog langs een hangar, waar een zooitje Q400's stond. Ze lijken voor SAS te zijn, gezien de livrei?
Let's fly, let's fly, let's fly Ryanair! Hejdå Sverige! 
Als we net eenmaal in de lucht waren, begon de purser al met z'n praatje dat er cheeseburgers en pizza's verkrijgbaar waren. KOM OP ZEG! 't is verdomme 07h00 's ochtends!
Nadat we Scandinavië voorbij waren, verdween de bewolking en werd Polen vol op zichtbaar: Percelen die op de meest onlogische wijze zijn ingedeeld. Een half uurtje voor de landing begon de purser het nog maar eens normaal te proberen: "We hebben ook nog croissants te koop trouwens!" Beetje aan de late kant, niet?
Enfin, de landing was op zo'n echte sovjet landingsbaan bestaande uit platen beton die aan elkaar gezet waren. Ik hield nu al van Polen!
The Pride of Scotland, arrived in Poland!
Een nieuw avontuur kon beginnen: Polska! Het was voor mij de eerste keer dat ik in Polen kwam, maar de prijzen bevielen mij wel heel erg. Alles was echt héél goedkoop in vergelijking tot Zweden. Na 10 keer op en neer gelopen te zijn over de airport, hadden we een treinkaartje en konden we naar Krakow-Balice lopen waar de trein naar Krakow-Glówny zou vertrekken. In een trein vol Zweden en 's-Hertogenboschenaren, reden we naar Krakow-Glówny over ongelastte rails. In Kraków-Glówny aangekomen pakte we de kaart erbij en gingen we naar het AAE Krakow Hostel lopen. Voor het hostel was een geïmproviseerd marktje, waar bejaarden lingerie probeerden te verkopen, er zijn aangenamere dingen in het leven om te zien. 
We belde aan bij het hostel en moesten in een donker gebouw binnen, waar de muren zo'n foute soviet groene kleur hadden en de lift zag er doodeng uit. Dan maar de trap...
Het heerlijk foute sovjet groen, helaas is het op deze foto allemaal veel te licht en mis je de dood enge sfeer die er hing.
In het hostel aangekomen verwelkomde een medewerkster ons en bood ons aan om nog gebruik te maken van het laatste beetje ontbijt dat er lag en we mochten vrij gebruik maken van alle faciliteiten. Ook kregen we meteen heel veel informatie over Kraków. Ik had niet verwacht dat het allemaal zo goed, goedkoop en vriendelijk zou zijn in Oost-Europa, geweldig gewoon!
Tegen 10h00 mochten we onze kamer binnen. We hadden een ruime kamer met vier bedden, maar we zouden met z'n tweeën op deze kamer verblijven voor €17,- per persoon per nacht.
Omdat we de poolse treinen er zo geweldig uit vonden zien, gingen we even terug naar het station om verder te genieten van de geweldig (eigenlijk aartslelijke, maar daardoor vind ik ze zo mooi ) poolse "design" treinen:
Geweldig goed onderhouden bovenleidingspalen...
Het huisje van de stationschef
Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaawor!
Nog ene, gewoon, omdat ze zo geweldig zijn.
Het stationsgebouw van Kraków-Glówny.
Na het station, was Mike op zoek gegaan naar een nieuwe tas in de Galeria Krakówska, waar hij uiteindelijk ook in geslaagd was. Toen zijn we het oude centrum in gaan lopen. Het zag er allemaal erg lieflijk uit, maar het had wel sfeer allemaal!
Uiteindelijk zijn we naar een restaurant gegaan in de buurt van het Wawel kasteel. Het restaurant heette Pod Wawel, er zaten veel gegoede Polen binnen. En wat heb ik er verder over te melden? Het ultieme paradijs voor de mannen! Veel (heel veel..) bier, veel (heel veel) eten en veel (heel veel hele) knappe serveersters. Wat wil de man nog meer?
Laat op de avond waren we nog even terug gegaan naar het station, omdat ik graag de Лвов-Експрес wilde zien.
De Лвов-Експрес in Kraków-Glówny.
Tegen 00h00 waren we terug in het hostel, snel gedouchet en het bed maar eens opgezocht!
21 juli: Krakow, avond nachttrein naar Budapest. Zéér zonnig en drukkend warm, niet uit te houden. 31 °C
Rond 11h00 waren we wakker gedenderd door de Tatra trams, beneden ons raam. Half uur later waren we naar receptie gegaan om nog wat te gaan ontbijten, maar helaas was het onbijt nèt afgelopen. Omdat het buiten al niet meer uit te houden was, zijn we direct naar de Galeria Krakowska gegaan om daar te "ontbijten", gezien dat het al 13h00 was, werd het maar meteen lunch. Bij Pizza Pronto zag een klein Calzone broodje liggen, dus was mijn keuze daar opgevallen aangezien daar doorgaans niet zoveel vlees in zit. Ik kon echt even geen vlees meer zien na Pod-Wawel... Toen ik echter begon te eten kwam ik tot de ontdekking dat dat ding tot de nok STAMPVOL zat met vlees. Achja ik moet wel zeggen dat het opzich best lekker was. Enige uren (en na ontelbaar vrouwlijk schoon dat was gepasseerd ) later, gingen we naar het station omdat Bruno (alias treinbruno op fora) ZOU gaan arriveren. Hij had immers een berichtje gestuurd dat hij rond 15h00 zou aankomen. Om 15h27 kwam dan de trein binnen die aansluiting had gehad op de trein uit Oekraïne (waar Bruno vandaan kwam), maar geen Bruno. Half uurtje later een smsje "ja ik kom tegen 19h30 in Krakow". Goed. Later ik hier verder geen commentaar over leveren.
Toen zijn we de Galeria Krakówska maar weer ingegaan omdat het buiten niet te harden was met de hitte en hebben we ons gezet in een of ander cafeetje wat er veel te duur uit zag, maar voor de gemiddelde westerling zéér goed betaalbaar was.
Tegen 19h30 had Bruno zich dan toch aan zijn woord gehouden en arriveerden samen met Kuba in Kraków-Glówny. Met z'n allen zijn we toen richting het AAE Krakow Hostel gelopen zodat ik en Mike onze tassen konden ophalen en samen zijn we weer terug gelopen naar de Galeria Krakówska alwaar we dineerden in de McDo.
Rond 22h00 stond onze nachttrein naar Budapest gereed. Ik en Mike hadden een reservering in T3 compartiment dat we deelde met een hongkongse londenaar. De eigenwijsheid van Bruno om geen reservatie te nemen resulteerde er voor hem echter op dat hij de nacht moest spenderen in een hongaars intercity rijtuig.
Als de trein eenmaal in beweging kwam, wilde we Bruno gaan opzoeken. Het russisch rijtuig was echt heerlijk, van die kupé rijtuigen voorzien van tuttige gordijntjes en perzische tapijten. En natuurlijk mocht de Vodka-geur niet ontbreken! Toen we echter in het oekraïns rijtuig kwamen, kwam de provodnika op ons afgerend en begon heel hard en snel in het oekraïns tegen ons te gillen. Volgens mij was het niet gewenst dat we haar rijtuig in kwamen of zo...
Toen we weer terug langs de rus liepen hield de provodnik ons aan en vroeg hoe en wat, maar nadat ik het uitlegde was er niets aan de hand verder.
Terug aangekomen in ons pools T3 rijtuig, gingen we nog wat uit de ramen hangen. Rustig reed de trein aan een slakken gangetje van 50-60 km/h over de ongelaste spoorrailzen voor het bekende kadoekkadoek geluid. Om de zoveel kilometers moest de trein heel erg in de ankers voor de seinwachter of de overwegbewakers die hun werk moesten uitvoeren. Allemaal heel erg primitief.
Eenmaal terug in ons coupeetje toen we eenmaal lagen en ik vanuit mn bed uit het raam ging, zat ik constant maar in m'n hoofd met het liedje van Голубој Вагон...
22 juli: Budapest, avond nachttrein naar Beograd. Zéér zonnig, 35°C, gevoels 40°C en echt niet uit te houden buiten.
's Ochtends wakker geblèèrd op Bratislava door automatische omroep van het station. Ongeveer enkele uren later gearriveerd op Budapest, alwaar we onze bagage in een kluis hadden gepropt. Toen hadden we een dagkaart voor de metro gekocht en gingen we naar de metro. De metro's van Budapest zijn echt geniaal! Van die oude sovjet metro's waar ze in Moskou ook nog mee rijden, waar de verf van af bladerd en het interieur licht harder gaat branden naar mate er meer tractie gegeven wordt.
Aangekomen op het metro station in het centrum, liepen we naar boven. We hadden geen kaart of niets en gingen puur op intuïtie van Bruno's Budapest kennis af.
Toen bereikten we echter iets, wat mijn communistofilisch hart, harder doet kloppen:
Een communistische zuil voorzien van hamer/sikkel symbool en een hymne aan de Sovjet-Unie!
Uiteindelijk kwamen we ook nog bij een kerk terecht, die echt geweldig mooi was van binnen!
Het werd daarna echter middag uur en het was eigenlijk niet meer uit te houden buiten. We hebben de metro terug naar het station gepakt en geluncht in mcdonalds voorzien van flinke airco. Een uur later hadden we die McDonalds echter wel gezien en besloten we een slagje per Railjet te doen naar het hongaarse Györ.
Mike & Bruno in de ÖBB Railslet.
Het ritje naar Györ was opzich wel aardig, maar de vertraging, matige stoelen, irritante piepjes en jingletjes maakte de Railjet niet bepaald populair bij mij. In Györ aangekomen vielen we haast van ons stokje toen we de buitenlucht weer intraden, verschrikkelijk gewoon... We hebben toen noodgedwongen maar weer een McDonalds opgezocht om daar onder de airco tijdelijk verder te leven en een uurtje later hadden we de Railjet weer terug naar Budapest.
In de avond hebben we nog wat (voorzien van kaart!!) rondgelopen, het zag er allemaal erg mooi en machtig uit in Budapest. Toch jammer dat we dezelfde avond weer weg moesten...
Brug over de Donau
Buda en Pest aan de Donau.
Een onmenselijk groot beeld op een heuvel...
Onze geliefde Tatra-trammetjes! (L)
We zijn toen per tatra tram naar het Déli-Palyaudvár gegaan, om daar weer per metro naar het Kéleti-Palyaudvár te gaan. Ik wilde toen nog een ijsje gaan kopen toen ik plots achter mij hoorde "Whar kom jy vandan?". Een hongaarse student die was blijkbaar sirieus bezig om naar Nederland te emigreren. Het was een erg aardige gast en ik heb nog even met hem staan te praten.
Zo tegen 22h30 zijn we richting het Kéleti-Palyaudvár gegaan in de hoop dat onze trein zou arriveren. En inderdaad hij stond er. Tegen onze verwachtingen in, hadden wij een ÖBB couchette mét airco!
Onze coupé deelde we met een australisch echtpaar, dat hongaars onder elkaar sprak. We hebben er nog leuke gesprekken mee gehad. Tegen het uur dat wij weg reden, pakte Bruno z'n electriciteitsnetwerk en kon iedereen z'n laders kwijt en had iedereen stroom, het gezicht van de conducteur toen hij al die electronica zooi zag, was onbetaalbaar!
Zo tegen 00h00 gingen we slapen
23 juli: Balkan, Balkan, Balkan, ovo je Srbija, come on!
Tegen de 40°C, zéér warm...
*Toktok* "Magyar Vámügyi! Útlevél, kérem!"
Paspoorten gegeven, om ze daarna weer in ontvangst te nemen. Weer omgedraaid en verder gaan slapen.
*Toktok* "Srpska carina! Molimo pasoš!"
Paspoorten wederom gegeven, *TSJK*, stempel erin.
"Dobrodošli u Srbija! Laku noć, iako!"
Weer omgedraait en verder geslapen.
Tegen 06h10 weer wakker geworden. Zachtjes het gordijntje iets naar boven gedaan. Wat ik echter toen zag, heeft me toch even niet koud gelaten, zeker niet op de vroege ochtend: Complete roma familie die woonde op een vuilstort
....
Even later kwamen we langs normale dorpjes en liep het vee door de straten en waren boeren hun hooi aan het transporteren op wagens getrokken door paarden of ezels. Gemotoriseerde voertuigen die er wagen, waren van merken als Zastava en Yugo.
Tegen 06h45 reden we Novi-Beograd binnen.
Grote grauwe, grijze communistenflats rezen ten hemel. Met de mist/smog die er hing, was het maar een geheimzinnige sfeer. Op een gegeven moment kwamen we op het station van Novi-Beograd. De trein ging stilstaan op de brug en op een paar palen hing een bordje НОВИ БЕОГРАД. Even later kwam er een hele smerige zigeuner door de trein die de dekens ophaalden, wij dachten dat die gewoon uit aardigheid de conducteur hielp. Maar even later kwam hij al weer terug met z'n bedel handje. We gaven hem wat forint, maar hij gaf deze weer terug en toonde euro's. Ja da's leuk dan, maar die zitten onder in mijn tas. Gelukkig droop hij zelf al af naar het volgende coupeetje.
Intussen reden we Beograd binnen.
Beograd, Beograd, ja bezobrazan... Dit liedje heeft zeker heel de dag in mij en Bruno's hoofd gezeten...
De nachttrein Beograd-Moskva...
Servische regenboog couchettes
Een bulgaars ex-DDR slaaprijtuig
Vanuit Beograd kun je allerlei kanten op....
Eenmaal uitgefotografeerd, wilde we servische dinars gaan pinnen. Helaas lustte de bankautomaat op het station enkel servische kaarten.
We zijn toen maar puffend door de hitte (07h30, 29 graden...) naar het hostel gegaan. Halverwege zag ik echter een gebouw deze naam dragen en spurtte er naar toe:
Maarschalk Tito!
Overigens, het Beograd deel zal Josip Broz Tito veel ter sprake komen. Voor degene die niet weten wie het was: Tito was de laatste communistische leider van Joegoslavië. Deze is nooit zo extreem geweest als in de Sovjet-Unie (sterker nog, hij ging openlijk in tegen de Sovjet-Unie!) en was geliefd bij de joegoslavische bevolking.
Ik interesseer mijzelf heel erg voor het communistische verleden van Joegoslavië (en andere landen) en vandaar zal het zo vaak terug komen hier.
Intussen was het Mike en Bruno opgevallen dat er naast ook een pinautomaat stond.
We liepen verder naar het hostel en daar werden we wederom heel vriendelijk verwelkomd door het personeel en mochten we gebruik maken van alle faciliteiten en kregen ook nog een kop turska kafa. Nadat we allemaal even snel een douche gepakt hadden, gingen we Beograd in. We liepen langs een hele grote boulevard en de gebouwen en alles was heel erg typisch:
Eigenlijk was Beograd één grote betonzee met nooit stilstaand autoverkeer, maar ik vond het echt een zalige stad!
Toen gingen we ontbijten bij een servische bakker. Het smaakte erg goed allemaal! Ook stond ik er van te kijken hoever ik kwam met mijn kennis servokroatisch...
Als we verder wilde lopen, stond er plots een BMW stil waar dikke rookwolken uit kwamen. De inzittenden stapten uit, stonden erbij en keken er naar...
Aan het einde van de winkelstraat, belandde we in een park. We zijn aan de rand onder de bomen gaan zitten en hadden een prachtig zicht over Beograd en Novi-Beograd.
Beograd, de witte stad...
Beneden ons een prachtig verkrot tankstationnetje "Beopetrol"
De temperatuur begon nu echt gillend heet te worden en we besloten om onder het genot van een ijsje, richting het hostel terug te lopen. Toen we terug waren bij het Станица Постаја, besloten we de trolleybus te nemen en naar het Joegoslavisch Historisch Museum te gaan.
De trolleybus was een oud wrak zonder vering, dat denderde als een gek over de grote boulevard. Bij halte "House of Flowers" stapte we uit.
De flats van Novi-Beograd.
Als we trappen opliepen naar het Joegoslavisch Historisch Museum, zat er halverwege een communistofiel, zijn Tito-waren te verkopen. Ik raakte in gesprek met de beste man en kocht er wat kaarten met Tito erop. Tot mijn grote verwondering sprak hij goed frans en hij vond het prachtig dat ik mij op zo'n leeftijd al interesseerde voor heel dat communistisch verleden van Joegoslavië.
De communistofiel die z'n Tito waren verkocht, hij zit er in principe iedere dag, behalve als het hem té warm wordt. Mocht er iemand ooit nog eens langs gaan, doe hem de groeten!
De voorkant van het Joegoslavisch Historisch Museum
In het museum waren 2 hallen, in een hingen allerlei voorwerpen met betrekking tot de vrouwen van Joegoslavië.
Dobro jutro Yugoslavia!
In de andere hal hingen foto's en voorwerpen die de vergelijking maakten over de situatie in de wereld rond 1960: In Joegoslavië Tito die de vrede handhaafde, in de rest van de wereld Yoko Lennon Ono, die de vrede propageerde samen met The Beatles.
Het gezamelijke doel van Yoko Ono en Tito. Helaas is Tito's deel er 30 jaar later in gefaald...
Toen we klaar waren in het Joegoslavisch Historisch Museum, heb ik nog een joegoslavische tafel-vlag gekocht en een poster, beide tegen een achterlijk lage prijs.
We vervolgde ons bezoek toen naar The House of Flowers, waar Josip Broz Tito begraven lag.
Het graf van Josip Broz Tito
De bekende kostuums van Tito, waarin de hele wereld hem heeft gezien.
Het bureau waarachter Joegoslavië bestuurd werd...
Na het bezoek aan het graf, liepen we verder de heuvel op en kwamen we in een gebouw waar alle geschenken geplaatst waren die Druze Tito heeft ontvangen.
Traditionele kostuums uit alle uithoeken van de wereld.
Voor mij was dit allemaal echt het hoogtepunt van de reis!
Toen we daar klaar waren, wilde we naar de trolleybushalte om weer terug te gaan naar Beograd. Echter was de trolleybus het er niet zo mee eens! Op de grote boulevard en snelwegoprit ging hij steeds trager rijden, werden de geluiden uit dat ding vreemder en kwam er een stanklucht door dat ding. De chauffeur kwam uit z'n kotje en schreeuwde iets door de trolleybus, gevolgd door een diepe zucht en iedereen stapte uit.
Plaats delict...
Na 10 minuten wachten in de gillende hitte, kwam de volgende trolleybus al en dat ding reed overvol verder naar Beograd. Halverwege passeerde we de wijk waar het servisch parlement zit. Op dat moment was de spoedbijeenkomst over de VN-uitspraak over Kosovo. Dat was te merken ook, want policija had heel de wijk afgezet.
Bij aankomst in Beograd heb ik kaarten verstuurd naar huis en een vriendin van mij. Toen hebben we nog ergens geluncht en even genoten van de airco in het hostel. Blijkbaar was het echt een extreme hitte, want het personeel van het hostel zei dat het al in geen tijden meer zo erg was geweest.
Tegen 18h00 gingen we per tram naar het treinstation, om buskaartjes te halen naar Sarajevo. De buskaartjes kostte ons een kleine €16,50 voor de 400 kilometer die we zouden gaan afleggen. De kaartjes waren geheel in het cyrillisch, maar gelukkig voor mij prima leesbaar.
We liepen daarna nog even het treinstation op, waar mijn communistofilisch hart weer harder begon te kloppen: De Blauwe Trein stond er! Dat was dé privé trein van Tito. Hij heeft deze trein terug aan het volk geschonken en deze rijd tegenwoordig als nachttrein tussen Beograd en Bar.
De Blauwe Trein
Joegoslavië symbolen op de trein
Het JZ logo, de joegoslavische staatsspoorwegen.
Vóór het station stond ook nog de ooit-bijbehorende-locomotief.
Nog een Joegoslavië symbool!
Hee! Onze nachttrein van afgelopen nacht!
Het bagagedepot van station Beograd...
Gezien het uur, gingen we maar eens een plaats zoeken om iets te eten. De keuze viel op het terras van de stationsrestauratie, waar op een TV balkan muziek (klikbaar...) op stond. Ik koos voor een šopska salata met fritten, Mike voor een steak en Bruno enkel fritten. Helaas moesten we wel erg lang wachten op het eten (mede door een fout van het personeel), maar er viel genoeg te zien vanaf onze zitplaats: De drukste boulevard van Beograd lag voor ons en er kwamen tankwagens langs die letterlijk over de straat heen stuiterde, Yugo's, Zastava's, Lada's, noem het maar op! Ook de prachtige busmaatschappij YUGOPREVOZ kwam ieder kwartier met een hele oude Mercedes bus langsgereden. En voor de rest kwam er nog van alles langs van Baselse trams, tot schone servische dames.
Mijn šopska salata had erg goed gesmaakt, helaas de fritten wat minder, maar al met al een prima diner voor €5,-.
Na afloop van het diner heb ik snel nog wat drinken gekocht en zijn we op de tram terug naar het hostel gegaan. Daar hebben we 's avonds nog wat met andere gasten gepraat, gedoucht, geïnternet en ik in een put gelazerd met het wasrek boven op mij. (@ Bruno; Ik kan jouw stommiteiten ook nog aanhalen hoor, je bent gewaarschuwd. )
's Avonds hebben we nog srpsko pivo gedronken en daarna zijn we gaan slapen.
De kamer van ons hostel was heel erg net, bedden sliepen erg lekker en vanwege de hitte was de airconditioning een geniale uitkomst.
24 juli: Beograd->Sarajevo, °C toppunt-> 30°C, °C dieptepunt -> 9°C, eerst zéér zonnig, daarna zware regenval.
Om 09h00 ging de wekker af. Ik pakte snel m'n spullen en ging beneden wachten totdat de rest nog eens kwam opdagen. Toen vertelde de medewerker dat het ontbijt inclusief de prijs is. Dus toen ben ik samen met Bruno en Mike en 2 andere nederlandstaligen gaan ontbijten. Na het ontbijt zat ik buiten te wachten op Bruno en Mike en toen kwam de huiskat Ljubice van het hostel naast mij zitten. De hostelmedewerker heeft toen nog even getoond hoe acrobatisch Ljubice wel niet was, en Ljubice vondt alles goed. We hebben toen afscheid genomen van de medewerkers, allez dat was echt een tof hostel!
We zijn toen te voet naar de Фамилја Маркет gegaan, waar we boodschappen hadden gedaan om de busreis te overleven. De reis per tram vervolgd naar het busstation, waar onze bus al snel kwam opdagen.
We hadden een oude duitse touringcar, godzijdank voorzien van airco want het was al niet meer te harden buiten. Tegen 50 dinar (50 cent) mochten onze backpacks in het ruim en namen we plaats in de bus. Snel rende nog een illegale verkoper met flesjes frisdrank door de bus, maar helaas voor hem was niemand geïnteresseerd.
Op de minuut reden we weg en via een onmogelijke weg kwamen we op dé snelweg van Servië terecht: De autoput naar Zagreb.
Het eerste deel door Novi-Beograd was voor mij en Bruno één groot feest: communistenblokken!
Waarvan de lelijkste voorzien van JELEN PIVO reclame.
Als we eenmaal uit Novi-Beograd waren, werd het land vlak en saai.
Een Zastava aan het plankgassen, om vervolgens te worden afgesneden door onze bus.
Bij Sabac ging de bus de Autoput af, en reden we via regionale weggetjes verder. De eerste stop was Sabac busstation. Even later in Slepcevic was het eerste rustpunt voor de bestuurder. Hier was nog een andere bus richting Beograd pauze aan het houden. Helaas ging deze na 5 minuten al weg en toen we zagen wat voor passagiers er instapten, hadden we toch het gevoel dat we in totaal de verkeerde bus zaten....
Vanuit de bus heb ik nog deze 2 plaatjes kunnen schieten, om even een beeld van Servië te geven:
Na 20 minuten reden we weer verder richting Banja-Koviljaca. De weg was druk, maar door mensen op paard en wagen en overbeladen tractoren, schoot het maar niet op. Ook zat de weg vol flinke gaten en sommige delen waren alleen maar kasseien. Moj Srbija!
Tegen 15h00 kwamen we bij de Bosnische grens.
Helaas gingen wij de andere kant op, ik wilde nog in Servië blijven eigenlijk.
De rivier die Servië van Bosnië-Herzegovina scheidt.
Eenmaal aangekomen in Bosnië en daar de paspoort controle te hebben doorstaan, barstte de zondvloed los. Regen, regen en nog eens regen. Helaas begon het even later ook in de bus te regenen.
Het eerste beeld dat ik van Bosnië had, was helaas niet zo heel denderend: De Zastava en Yugo auto's waren verdwenen, de wegen waren in goede staat en ze hadden er zelfs lantaarnpalen!
Halverwege in Mimici, stapten er 2 bosnische jongens op die COMPLEET zijknat verregend waren. Ondertussen waren de bergen al behoorlijk hoog. Tegen 18h00 begonnen we ons toch wel af te vragen waar Sarajevo bleef...
Het stond aangegeven, dat was al heel wat!
Tegen 19h00 kwam Sarajevo dan in beeld! Heel spectaculair in een dal gelegen. Maar, de bus reed het dal niet in... Hij reed weer een berg over en tussen wat flatblokken stond een busstation en schalde er door de bus SARAJEVO, TERMINAL! Uitgestapt in de zijkende regen, wisten we even niet hoe of wat. We hadden om te beginnen bosnische marken nodig. Maar waar was een geldautomaat? Uiteindelijk had een bosnische jongen ons in fatsoenlijk engels te woord kunnen staan en wees ons de weg naar een geldautomaat.
Goed, dan nog in Sarajevo zien te komen! We zaten schijnbaar 12 km van de stad af. Ik zag een bushalte en wilde aan mensen vragen of bus 31 daar stopte. De mensen aan wie ik het vroeg in m'n beste servokroatisch (BUS JEDAN TRI, OVDJE, DA ILI NE? (Bus drie een, hier, ja of nee?) stelde dat het wel zo was. Echter na 10 minuten nog steeds geen bus. Zelfde vraag dan nog eens gesteld aan twee pompbediendes en die zeiden dat het niet zo was, we moesten de trolleybus pakken vanaf Novo-Sarajevo.
Weer in de zijkende regen een kilometer terug gelopen en daar stond dan een oud zwitsers wrak dat een trolleybus moest voorstellen. Tegen 1,60 bosnische mark mochten we er in mee. Dat ding was zo spartaans als het maar zijn kon en in het "harmonica stelsel" van de bus kon je je lelijk verwonden aan de scherpe stalen randen. De trolleybus bleef verder maar rijden en rijden tussen de flats. Wij hadden geen flauw benul waar we nu heen gingen, maar blijkbaar naar Sarajevo Grad zelf. Uiteindelijk kwamen we dus wel in Sarajevo aan en het was buiten al pikdonker ondertussen.
In de stad was het gezellig druk, want het was Sarajevo Film Festival. Aangekomen in het hostel als 3 verzopen katten, werden we welkom geheten door hele vriendelijke staff. Vanwege de geluidsoverlast door het film festival, bood de eigenaar een gereduceerde prijs aan, dat vonden we wel erg net. Daarna kwam een andere jongen ons vol enthousiasme vertellen wat er zoal in Sarajevo te doen was en toonde alles op kaart, allez, dat klonk allemaal erg tof. Halverwege z'n verhaal raakte we alleen allemaal wel even onze concentratie kwijt; een groepje engelse meiden kwam langsgelopen.
Die avond zijn we het hostel niet meer uitgegaan, ondanks het filmfestival. We waren gewoon te moe. In de avond hebben we nog wat geïnternet en met andere mensen gesproken. Zo tegen 00h00 waren we gaan slapen, ondanks al het feestgedruis buiten.
26 juli: Sarajevo, 's avonds nachtkrot naar Zagreb. Bewolkt weer, 19 °C.
Tegen 11h00 waren we ons bed uitgegaan, na een interessant schouwspel in de kamer door onze overbuurvrouw, wat ik en Mike mochten aanschouwen. Daarna gingen we rustig ontbijten, althans, dat was het plan. Ik had m'n koffie nog maar net ingeschonken, net een sneetje brood gesmeerd of de stroom in heel Sarajevo viel uit. Een oorverdovende mix van winkelalarmen van buiten ging af. Godzijdank was het een half uur later gedaan. De winkelalarmen floten echter nog een half uur door in mijn hoofd.
Om 12h00 gingen we uitchecken bij de hele oude, maar hele lieve baboesjka achter de balie. We mochten onze spullen achterlaten en nog de gehele dag gebruik maken van alle faciliteiten van het hostel totdat onze trein vertrok. Maar wij hadden nog helemaal niets van Sarajevo gezien, dus gingen we Sarajevo maar eens in!
We trokken de deur achter ons dicht en liepen naar de Miljacka alwaar we moesten wachten op de tram. Ondertussen zat ik heel de tijd in m'n hoofd met het lied over de Miljacka van Halid Beslic...
Uiteindelijk kwam het tram-wrak dat ons naar het stanica zeljenica moest brengen. In volle vaart denderde dat ding over de schots en scheve tramsporen. Een kleine 10 minuutjes later stonden we voor het stanica zeljenica: Een BELACHELIJK groot stationsgebouw. Nadat we de hal inliepen, dacht ik, wat voor groot station zal dat hierachter zijn. We liepen echter een klein deurtje in in een gang vol graffiti. Zo kwamen we op het perron waar NIETS meer in 100%-staat verkeerde. Ofja, behalve één ding dan ..:
Is Fles ook weer blij
We vroegen nog aan het loket of er écht geen couchette in de Brzi naar Zagreb zat, maar helaas... Toen namen we maar de tram naar hét winkelcentrum van Sarajevo.
De sarajeevse tram
Hier zat het vol met de sarajeevse elite en wij liepen er eigenlijk als een stel sloddervossen bij, maar waarschijnlijk met wederom even veel geld.
Op de vierde verdieping waren allerlei eetgelegenheden en onze keuze viel op een keten dat op het eerste gezicht redelijk fastfood achtig eruit zag. Echter toen ik en Mike onze cevapci kregen, viel onze mond bijna open van verbazing, restaurantkwaliteit tot en met! En echt héérlijk eten!
Toen keek ik nog eens goed op de gevel van de keten "BOSANSKE KUHINJE" (=bosnische keuken), sindsdien ben ik helemaal weg van de bosnische keuken.
Na het eten liepen we via de nieuwe winkelstraat het oude ottomaanse centrum in. Vol met minaretjes en kleine winkeltjes was het er erg gezellig! Mike had een Bosna-i-Hercegovina shirt gekocht.
Het oude centrum van Sarajevo
Uitzicht over Sarajevo.
Sljivovice!
Dubieuze telecomprovider?
Een kat boven op een dak kijkend naar allemaal lekkere vogelige hapjes beneden. 
Mike in z'n Bosna-i-Hercegovina shirt. Ik heb deze foto even van Mike's hyves geleent. (A)
Uiteindelijk zijn we nog naar een supermarkt gegaan om wat overlevingsrandsoen te kopen voor in het nachtkrot naar Zagreb. Mijn keuze was gevallen op bosnische orangina, mierzoete croissants en burek.
We liepen terug naar het hostel om onze spullen op te halen, toen begon ons wel iets op te vallen dat zéker niet vergeten mag worden:
Opgevulde kogelgaten in gebouwen als gevolg van de Joegoslavië-oorlog...
In het hostel had ik nog even snel een mailtje naar huis gestuurd en m'n spullen gepakt en afscheid genomen van de medewerkers. Wederom een geweldig hostel! Ik kan het iedereen aanraden: Residence Rooms in Sarajevo.
We liepen weer naar de Miljacka en pakte de tram naar het station.
Aangekomen op het station hebben we nog wat fris gedronken, en uiteindelijk waren ik en Bruno toch nog aan de pivo geslagen. Al was het alleen al om de komende nacht toch nog wèl een oog dicht te kunnen doen. Het was dit keer Lasko pivo uit Macedonië als we de fles mochten geloven, maar Slovenië als ik wikipedia mag geloven.
Fooi voor de ober. Nee, Bruno was z'n geld aan het tellen, maar het was zo'n fout gezicht met dat bier erbij.
15 minuten voordat onze Brzi naar Zagreb zou vertrekken, liepen we naar het perron. Helaas was het al behoorlijk druk op het perron en de trein had maar 3 rijtuigen. Echter 20 minuten later was er nog geen trein! Ondertussen had de trein uit Ploce ook al binnen moeten zijn. Bruno vermoedde dat ze onze trein vanuit Ploce hadden ingezet. Uiteindelijk was zijn vermoeden ook juist: Een stampvolle Brzi kwam het station binnen. Gelukkig gingen er veel mensen uit en dachten alle backpackers dat 1e klasse rijtuig in Bosnië ook daadwerkelijk 1e klasse betaald moest zijn, gelukkig wisten wij beter. Wij kwamen in een coupeetje met 2 kroatische meiden en 1 bosnische jongen.
Al snel kwam onze brzi in beweging. In Zavidovici verliet de bosnische jongen de coupé en snel gooiden we alle banken plat, zodat we TENMINSTE nog konden liggen.
En natuurlijk had Mike weer de beste plaats.
Tegen 01h00 kwam de conducteur van de bosnische federatie onze tickets controleren, tegen 03h00 de conducteur van de bosnisch servische republiek, tegen 04h00 ging de "hamer man" een ongelofelijk harde knal tegen de wielen geven, tegen 05h00 kwamen de kroatische douaniers binnen. Wat heb ik heerlijk geslapen *AHUM*.
26 juli: Zagreb-Ljubljana-Maribor-Graz-Linz-Wien
Bij aankomst om 07h30 voelde ik en Mike ons echt als een totale zombie, maar Bruno leek nergens last van te hebben gezien dat hij al weer rond stuiterde. In de McDonalds werkte we een sloot koffie naar binnen en toen pakten we de intercity naar Villach.
Een andere brzi naar Ploce, in zo'n wagon hadden we dus overnacht... Wel grappig dat er in die wagon dus officieel maar 1 2e klas rijtuig zat.
Onze intercity reed met een slakkengangetje naar de sloveense grens en ondertussen hadden de kroatische douaniers zich al in de trein geschaarst en waren bezig plafondplaten te controleren op smokkelwaar. Helaas voor hun zat er niets in. Bij de paspoort controle ging de douanier wel moeilijk doen, maar nadat ik vertelde dat we via Dobrlijn Kroatië binnen waren gekomen en geen stempel hadden gehad, was alles goed verder.
Bij de sloveense grens kwamen er weer douaniers binnen en toen besefte ik mij dat ik wèl verboden spullen bij had! Als ik gepakt zou worden, zou ik een fikse boete kunnen krijgen en zou het ingenomen moeten worden.
Ondertussen zitten jullie als lezer op het puntje van jullie stoel en vragen jullie je af wat zo iemand als ik aan illegale spullen bij zou hebben, ik zal de spanningsboog niet langer maken: Ik had burek bij!
Het probleem in de burek zat hem echter, dat er kaas in zat. Gelukkig hoefde ik enkel m'n paspoort te tonen (en even gebedeld voor een sloveens stempeltje ) en toen was alles goed verder.
De rit naar Ljubljana ging verder over een zeer bochtig parcours, maar het was wel mooi!
Aangekomen in Ljubljana gingen we de Intercity Slovenija naar Maribor reserveren, deze was gratis en ik wilde nu wel eens mee met een èchte pendolino. Na een lunch liepen we naar het perron:
Onze Intercity Slovenija naar Maribor, hier te Ljubljana.
Dat ding kwam langzaam in beweging en had er al meteen behoorlijke vaart in. De kantelbak echter ging als een gek tekeer! Ondanks dat was het wel een heel leuk ritje, vooral zo mee kantelen in de bochten.
Ook waren de bergen erg mooi om te zien, zo vond ook Mike.
Bij aankomst in Maribor stapte we over op onze ÖIC naar Wien-Meidling. Het eigenlijke plan was om deze tot Wien te nemen, maar halverwege kwam Bruno op het idee om rondje Oostenrijk te doen. Daar zagen we allemaal wel iets in want we hadden vrij weinig zin om steden te gaan verkennen, hondsmoe dat we waren... In Graz stapten we over op de ÖIC naar Salzburg, welke we weer in Selztal inwisselde voor de Cityshuttle naar Linz. Dit was een erg mooi ritje, maar toch wat saaiig omdat er in de dorpen helemaal NIETS gebeurde. Echt alles stond gewoon stil naar ons gevoel.
Gelukkig kwamen we naar een tijdje aan in Linz. Daar hebben we wat gedineerd en zijn toen op de ICE-T naar Wien gestapt. Al snel vlogen we aan 200 km/h over de NBS. Zo zit je 's ochtends nog in een bosnisch krot aan 40 km/h over ongelaste sporen, zo vlieg je 's avonds over de sporen aan zo'n daverende snelheid. Toch raar dat grenslijntjes zo'n achterlijk groot verschil kunnen betekenen als je er zo over nadenkt...
Bij aankomst in Wien stond onze Euronight Wiener Walzer naar Zürich al snel klaar. Wij hadden het meest moderne rijtuig voorzien van airco en zeer veel ruimte. Ik mag die nieuwe ÖBB Couchettes wel! We deelde onze coupé met 2 schwiizers en 1 poolse vrouw. Nadat onze knappe wagonbegeleidster de couchette in nacht-stand had gezet, gingen we slapen. Ik viel meteen in een héle diepe slaap...
27 juli: Zürich-Brig-Lausanne-Paris-Reims-Paris. 20°C, licht bewolkt.
"SAAAAAAAAAAAAAAAANNNNNNNNDDDDDDDUUUUURRRRRRR!!!!!!!!!" *Duwtrekduw* Heuhh wat? "We zijn over 2 minuten in Zürich!!!!!". Ik schrok me kapot en schoot in m'n kleren en stond recht. Ondertussen was het ontbijt geleverd maar schijnbaar kreeg de knappe wagonbegeleidster mij niet wakker. "Ik weet tenminste waar ik wakker voor wordt!", aldus Mike.
Uiteindelijk stonden we 25 minuten later in Zürich en stapten we over op de intercity naar Brig. Natuurlijk ging dit ritje perfect en was er niets op aan te merken.
Onze IC2000 aangekomen in Brig.
Goederentreintje door Brig.
In Brig werd het weer even spannender, zou de ETR610 op komen dagen? Hij kwam immers uit Italia. Op vertrektijd was er nog niets, gelukkig, we werden al bang... Met vijf minuten vertraging kwam hij dan binnen!
Onze ETR 610 komt het station binnen.
De stoelen zaten erg goed en ook het rijcomfort was perfect; zalig treintje! Ondertussen had ik een pak met joegoslavische koekjes opengetrokken, maar Mike en Bruno vonden de koekjes toch iets té mierzoet. (Overigens zit ik momenteel de laatste te verorberen (A) ).
Optijd kwamen we weer aan in Lausanne. Daar hebben we wat gegeten en daarna op onze TGV Lyria naar Parijs gestapt. De stoelen zaten erg goed! Het ritje was opzich wel aardig en voor ik het wist stonden we al in Dijon. Nog geen half uurtje later kwamen we op de LGV Sud-Est en ging het tractie-wiel helemaal open, naar de 270 km/h.
Ondertussen zaten Mike en Bruno mij over te halen om nog een slagje TGV te doen naar Lille, Le Mans of Metz. Eigenlijk had ik daar echt totáál GEEN zin in. Maar toen ze met het aanbod kwamen om naar Reims te gaan, stemde ik dan toch in. Aangekomen in Paris Gare de Lyon snelde we naar RER D waarmee we naar Gare du Nord gingen. Op Gare du nord liepen we naar Gare de l'Est, waar onze TGV al redelijk snel klaarstond. De rit naar Reims ging voorspoedig en met 326 km/h hebben we het snelheidsrecord van de vakantie gehaald.
Aangekomen in Reims ging Bruno eens denken hoe hij naar huis zou gaan 2 dagen later. Toen hij daar niet in slaagde, hebben we ons maar in een café gezet totdat onze TGV open werd gesteld. De TGV terug naar Paris werd gereden met TGV POS. We hadden dit keer weer eens héél erg leuk uitzicht in het rijtuig.
Mike met de TGV POS in Reims.
's Avonds rond 22h00 kwamen we bij ons hotel aan. Het was van de keten "Première Classe", maar al snel hebben ik en Bruno de naam omgedoopt in "Dernière Classe". Het hotel was dè ultieme plaats om een horror film op te nemen. Achja, de bedden lagen goed, de douche was een hoge drukspuit en er was wifi. Tegen 00h00 lagen we te slapen.
28 juli: Paris. 25°C
De wekker ging om 09h15 af en we snelde ons bed uit. Vandaag zouden we naar Paris gaan. We wilde eigenlijk in het hotel ontbijten, maar we vertrouwden het toch niet helemaal. Dus zijn we meteen naar het RER station gegaan en hebben een carte mobilis gekocht zodat we konden gaan en staan waar we wilden. Toen we naar het perron liepen, reed natúúrlijk de RER recht voor onze neus weg.
20 minuten later kwam dan een nieuwe RER. We zijn er mee tot Châtelet gegaan. In Les Halles hebben we dan ontbeten bij een bakkerij en had Mike een nieuwe XD kaart voor z'n camera gekocht. Omdat Bruno en Mike per sè de Eiffeltoren op wilde en ik volstrekt niet, hadden we besloten die dag te splitsen.
Twee vrienden van mij, Steven en Mozes, waren heel toevallig die dag ook in Paris. Ik heb toen eerst Steven opgehaald bij het Louvre en heb met hem over de Champs Elysées en door Saint Germain des Prés gelopen. Later wilde we naar La Défense gaan, maar toen kregen we een smsje van Mozes dat hij uit het Louvre was. We hebben hem toen ook opgehaald en zijn we met z'n drieën naar La Défense gegaan. Het blijft machtig daar!
Uitzicht vanonder de Grande Arche.
Toen we daar een tijdje zaten, kreeg ik weer een smsje van Bruno en Mike dat ze klaar waren op de Eiffeltoren. Ik heb toen gevraagd of ze ook onze kant op konden komen. Uiteindelijk ongeveer een half uur/uur later waren ze daar gearriveerd. Even later besloten we met z'n vijfen naar Rue de Douai te gaan. Dit was een straat bij Place Pigalle vol modelspoor winkels en muziekwinkels, tussen de tripmadammen.
Met 2 overvolle RER's waren we op Gare du Nord beland, waar we overstapte op lijn 2 naar Place Pigalle. De rue de Douai was dit keer heel erg opgekuist in vergelijking tot 3-4 jaar terug, toen er nog overal tripmadammen in de straat stonden. Die waren allemaal verdwenen! Ook waren diverse muziekwinkels en modelspoorwinkels over de kop gegaan, wellicht door kredietscrisis.
Omdat Steven en Mozes weer tijdig in Marne la Vallée moesten zijn, gingen we met z'n allen nog even wat eten in de McDonalds en gingen hun hun eigen weg weer verder. Ik, Mike en Bruno zijn toen nog naar de Sacré-Coeur gegaan, maar deze viel toch tegen na de kathedraal van Budapest.
De Sacré-Coeur
Daarna hebben we lijn 3bis van de metro nog eens gedaan en daarna per RER terug naar ons Dernière-Classe hotel in Viry-Châtillon.
29 juli: Paris-Rotterdam-Breda
11h00 ging de wekker af. Alle spullen rustig bij elkaar gezocht en tegen 11h45 uitgecheckt. Tegen 12h20 zaten we in de RER naar gare du Nord. Daar moest Bruno z'n treinkaartjes nog gaan halen (die ging uiteindelijk terug via Bar-le-Duc en Thionville). Intussen hebben ik en Mike maar een lunch gehaald.
Onze Thalys was vandaag gereden door 4340, een gerenoveerd PBA stel.
Wij in het gerenoveerd Thalys PBA stel
De stoelen zaten veel beter als verwacht, voorzien van stopcontact en het belangrijkste: De spiegels onder aan het bagagerek zaten er nog, waar Mike veel baat bij heeft gehad, toch?
De rit ging perfect en zelfs op de HSL-Zuid. Was wel heel tof om eens Antwerpen-Breda in 15 minuten te kunnen doen. Alleen jammer dat hij er aan 300 km/h voorbij snelde en ik via Rotterdam met een VIRM terug moest.
Ik wil Mike en Bruno ontzettend bedanken voor de leuke tijd die ik met hun heb gehad deze reis!
Het zal een héél erg uitgebreid verslag worden en daarom vraag ik jullie rustig de tijd te nemen om het door te lezen.
Net zoals bij mijn vorige verslagen, is het niet alleen een trein-reis-verslag, maar een reisverslag over alle gebeurtenissen op m'n reis.De route ging als volgt: Eindhoven-Oslo-Stockholm-Gävle-Stockholm-Krakow-Budapest-Beograd-Sarajevo-Zagreb-Ljubljana-Graz-Linz-Wien-Zürich-Brig-Lausanne-Paris-Rotterdam-Breda. (Dikgedrukt hebben we overnacht en (intensief) bezocht)
Onze reis in kaart:
Groen= Ryanair vliegtuigRood= Trein
Blauw= Bus
17 Juli: Eindhoven->Oslo. Bewolkt weer, 17°C.
Na een Superdeboer bezoek om wat overlevingsrandsoen te halen voor in het vliegtuig, stapte we in de Drz mobiel (m'n pa's auto, bedankt voor het brengen, pa!
) naar Eindhoven. Omdat we nog aan de erg vroege kant waren, gingen we nog wat koffie drinken op de airport en tegen de tijd dat we onze backpack mochten inchecken, nam ik afscheid van m'n vader die weer naar huis ging. Even later konden we ook door de security check en was het wachten wachten en nog eens wachten.
Achter het glas stond een KLM 737-800 geleased door Transavia
Even later kwam Wizzair uit Budapest nog aan, met 2 uurtjes vertraging.Uiteindelijk ging de gate open en konden we naar het vliegtuig lopen. Het was een gewone Ryanair Boeing 737-800 met het nieuwe interieur. Bij het bekende "in-case-of-emergency"-praatje hield het bandje er vandaag mee op, wat toch wat onzekerheid bij de stewardessen opleverden, en een komische situatie voor alle passagiers.
Naast ons toestel stond een Airbus A310 van de Canadese luchtmacht.Een half uurtje later gingen de gashendels open en stegen we op via runway 22, opweg naar België. Beneden ons zagen we Turnhout nog liggen, maar even later gingen we al door de wolken heen. Helaas was het erg bewolkt weer en konden we weinig van beneden ons zien. Ook de nodige turbulentie wekte argwaan op bij de meneer die naast mij zat, die compleet gek leek te worden. Ongeveer een uurtje later landde we op Oslo-Rygge. Door de laaghangende bewolking zag je het landschap echt zo "opeens" verschijnen, maar dat was wel erg mooi met de rotsen en eilandjes! De landing ging prima, alleen ging het remmen vandaag wel VEEL harder als normaal. Is de runway zo kort op Rygge of zo?!
Nadat we het toestel hadden verlaten en onze bagage hadden, gingen we noorse kronen pinnen en de bus naar Oslo opstappen. De busrit naar Oslo was opzich wel aardig. Zo'n 50 minuten later kwamen we op het busstation van Oslo aan en gingen we per tram naar ons Hostel. Onze keuze was gevallen op Anker Hostel, wat behoorlijk geprijsd was aan €30,- per nacht. Maar verder was het allemaal prima daar.
Alle bagage neergekwakt en het centrum in gegaan. Nadat we een rondje hadden gemaakt per metro, zijn we de grote winkelstraat ingelopen. Dat was opzich wel aardig, maar daar was ook alles mee gezegd, er viel verder in Oslo eigenlijk niets te doen.
In de grote winkelstraat was een engelse straatartiest z'n kunsten aan het opvoeren, wat hij overigens erg goed kon en hij kreeg heel z'n publiek mee! Klasse!
Uitzicht vanuit dé winkelstraat van Oslo.
Nogal euh.. Vanzelfsprekend? \Een Stena Line bootje naar vermoedelijk... Denemarken?
Uitzicht vanuit het haventje.Later zijn we nog even naar het station gegaan om wat NSB'ers (
) te zien:
Links een trein naar Kristiansand, rechts de Flytåget naar Oslo-Moss.
Een NSBertje naar Larvik.Zo tegen 22h00 waren we terug in het hostel, blij dat we ervoor gekozen hadden hier slechts 1 avond te vertoeven. In het hostel maakte we kennis met een berlijnse meid die even "een weekendje weg was" en Oslo ook zo doodsaai vond. Hier hebben we nog veel mee gelachen en zo tegen 00h00 zijn we gaan slapen, wat voor mij maar moeilijk was met al het café gebrul beneden en stomdronken amerikaanse touristen die hun zangtalenten om 02h00 ten gehore wilde brengen. Tegen 04h00 schrok ik mij KAPOT! Ik keek naar buiten en het was volop LICHT. Het was toch niet al 08h00?!?! Nee gelukkig, 04h00... Dat het dan al licht is, mijn god zeg...
18 Juli: Oslo->Stockholm->Gävle->Stockholm. Zonnig, beetje bewolking 25°C
Om 06h30 ging dan tóch de wekker af. In stilte alle spullen bij elkaar gepakt en uitgecheckt. Snel de tram naar het treinstation gepakt en daar een ontbijt gehaald, wat we in de trein zouden nuttigen.
Koffiekoffiekoffiekoffie! We hadden een gewone zweedse Intercity naar Stockholm. De zetels zaten erg goed en de trein reed rustig naar de zweedse grens.
Het eerste zweedse station.Even later kwamen we in de eerste -redelijke- zweedse stad, Arvika. Het perron stond STAMPvol met mensen die allemaal in de trein moesten. Wij vermoedde dat heel Arvika massaal weg wilde.
Bij onze vierzitter kwam een jong stelletje, die blijkbaar helemaal naar de finse grens moesten.Ondertussen snelde de trein aan een vlotte snelheid van 160 km/h door Zweden, maar helaas al wel met 20 minuten vertraging. Ik en Mike hadden besloten om ons per persoon een tweezitter op te eisen, aangezien die toch al heel de rit leeg was en we beenruimte wilde hebben. Zo was het nog prima uit te houden tot Stockholm!
Urlaub. Reisen. Schön ist die Welt. Uiteindelijk met een kwartiertje vertraging kwamen we in Stockholm aan. Buiten was het ondertussen 25°C en dus liepen we op ons gemakje bepakt en bezakt naar het Cityhostel waar we incheckte en onze spullen achterlieten. We gingen toen terug naar het station, want we hadden een slagje Gävle gepland om eens met X2000 mee te kunnen.
Een charter trein naar Göteborg waar wij gráág ingestapt waren! (Trein zat vol zweeds vrouwlijk schoon van onze leeftijd )Even later stapte wij op het "stoptreintje" naar Gävle. Deze zweedse dubbeldekker snelde aan 200 km/h over de sporen en was voorzien van alle luxe: Zalige stoelen, leeslampjes, radio, zonnewering, etc. Anderhalf uur later arriveerden we in Gävle.
Zo'n soort dubbeldekker hadden wij dus.Op het station van Gävle hebben wij gegeten en even later op de X2000 gestapt. De trein beviel ons zéér goed! Hele fijne stoelen met zeeën van beenruimte en je merkt er vrij weinig van dat de trein nu werkelijk rijd. Ook de kantelbak gaat heel "smooth" in de bochten.
X2000 trein in Stockholm.Bij aankomst in Stockholm hebben we een 24h metrokaart gekocht en zijn met de metro terug naar het hostel gegaan, alwaar ik de ouders even heb geïnformeerd over de stand van zaken en tegen 00h30 lagen we te slapen.
19 juli. Stockholm. Zeer zonnig, 27°C.
's Ochtends werd ik eerst wakker door onze arrogante duitse kamergenote die 10 keer de kamer in en uit moest rennen (Oké, eerlijk is eerlijk, zo héél erg was het nou ook weer niet om haar heel de tijd te zien.
). Tegen 11h00 waren wij dan ook eindelijk wakker en hebben we uitgecheckt. We mochten onze bagage in het hostel laten en zodoende konden we gemakkelijk Stockholm in. We hadden een ontbijt bij de Seven-Eleven gehaald (Een sloot koffie, een zweeds broodje en een stuk fruit). Om 12h00 waren we bij het koninklijk paleis en toen was er de garde-wisseling. Anders als vorig jaar, was er dit keer ook de complete militaire fanfare bij. Alles was strakt geregiseerd en helemaal perfect. De stukken die de fanfare speelden waren dan ook een ware streling voor het oor, ge-wel-dig!
In volle concentratie...
Fier met de zweedse vlag!
Na afloop hebben we nog wat rondgelopen op Gamla Stan.
Vervolgens nog wat ritjes met de metro gemaakt, hier een oud stelletje op het eindpunt van Ropsten.Om 18h00 hebben we onze bagage opgehaald in het hostel en de Flygbussarna bus naar de airport van Stockholm-Skavsta gepakt waar we zouden overnachten omdat de volgende ochtend de vlieger om 06h45 al op zou stijgen.
We sliepen in het Connect Hostel alwaar we een twee persoonskamer hadden voor €30 per persoon inclusief ontbijt. Het is daar opzich wel redelijk. In de avond hebben we ons voor een groot raam gezet in relax fauteuils, alwaar we de laatste vluchten van de dag zagen vertrekken en binnenkomen. Tegen 23h30 ons bed opgezocht, het zou een korte nacht gaan worden...
20 juli: Stockholm->Krakow. Zéér zonnig, 30°C
04h00: *HET IS TIJD OM OP TE STAAN, HET IS VIER UUR!*. Altijd leuk, die pratende Nokia-wekker.
We zijn toen het bed uitgesprongen en beneden gaan ontbijten. Gevolgd door het uitchecken, bagage inchecken en onszelf inchecken op Skavsta Airport. Mike had weer het "geluk" gefouilleerd te moeten worden door een of andere douanière, gevolgd door een preek van een andere (overigens zeer vlotte) douanière dat 150 ML deodorant NIET mee mag als handbagage. Uiteindelijk stonden we in de rij bij de gate, tussen allerlei poolse "vecht koppen", die zo uit een slechte Hollywood film weggelopen zouden kunnen zijn, vergezeld van hun veel te uitdagend gekleedde poolse vrouw. Nadat Mike weer zonodig z'n boarding-pass moest tweeëndelen, konden we zonder problemen plaatsnemen in het Ryanair toestel. Vandaag hadden we de eer om met toestel EI-DCD "Pride of Scotland" te mogen vliegen.
Op de grond vanuit het toestel genomen, kan iemand mij trouwens vertellen hoeveel toestellen Ryanair heeft met die "andere winglet kleuren"?
We taxiieden nog langs een hangar, waar een zooitje Q400's stond. Ze lijken voor SAS te zijn, gezien de livrei?
Let's fly, let's fly, let's fly Ryanair! Hejdå Sverige! Als we net eenmaal in de lucht waren, begon de purser al met z'n praatje dat er cheeseburgers en pizza's verkrijgbaar waren. KOM OP ZEG! 't is verdomme 07h00 's ochtends!
Nadat we Scandinavië voorbij waren, verdween de bewolking en werd Polen vol op zichtbaar: Percelen die op de meest onlogische wijze zijn ingedeeld. Een half uurtje voor de landing begon de purser het nog maar eens normaal te proberen: "We hebben ook nog croissants te koop trouwens!" Beetje aan de late kant, niet?Enfin, de landing was op zo'n echte sovjet landingsbaan bestaande uit platen beton die aan elkaar gezet waren. Ik hield nu al van Polen!
The Pride of Scotland, arrived in Poland!Een nieuw avontuur kon beginnen: Polska! Het was voor mij de eerste keer dat ik in Polen kwam, maar de prijzen bevielen mij wel heel erg. Alles was echt héél goedkoop in vergelijking tot Zweden.
Na 10 keer op en neer gelopen te zijn over de airport, hadden we een treinkaartje en konden we naar Krakow-Balice lopen waar de trein naar Krakow-Glówny zou vertrekken. In een trein vol Zweden en 's-Hertogenboschenaren, reden we naar Krakow-Glówny over ongelastte rails. In Kraków-Glówny aangekomen pakte we de kaart erbij en gingen we naar het AAE Krakow Hostel lopen. Voor het hostel was een geïmproviseerd marktje, waar bejaarden lingerie probeerden te verkopen, er zijn aangenamere dingen in het leven om te zien. We belde aan bij het hostel en moesten in een donker gebouw binnen, waar de muren zo'n foute soviet groene kleur hadden en de lift zag er doodeng uit. Dan maar de trap...
Het heerlijk foute sovjet groen, helaas is het op deze foto allemaal veel te licht en mis je de dood enge sfeer die er hing. In het hostel aangekomen verwelkomde een medewerkster ons en bood ons aan om nog gebruik te maken van het laatste beetje ontbijt dat er lag en we mochten vrij gebruik maken van alle faciliteiten. Ook kregen we meteen heel veel informatie over Kraków. Ik had niet verwacht dat het allemaal zo goed, goedkoop en vriendelijk zou zijn in Oost-Europa, geweldig gewoon!
Tegen 10h00 mochten we onze kamer binnen. We hadden een ruime kamer met vier bedden, maar we zouden met z'n tweeën op deze kamer verblijven voor €17,- per persoon per nacht.
Omdat we de poolse treinen er zo geweldig uit vonden zien, gingen we even terug naar het station om verder te genieten van de geweldig (eigenlijk aartslelijke, maar daardoor vind ik ze zo mooi
) poolse "design" treinen:
Geweldig goed onderhouden bovenleidingspalen...
Het huisje van de stationschef
Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaawor!
Nog ene, gewoon, omdat ze zo geweldig zijn.
Het stationsgebouw van Kraków-Glówny.
Na het station, was Mike op zoek gegaan naar een nieuwe tas in de Galeria Krakówska, waar hij uiteindelijk ook in geslaagd was. Toen zijn we het oude centrum in gaan lopen. Het zag er allemaal erg lieflijk uit, maar het had wel sfeer allemaal!
Uiteindelijk zijn we naar een restaurant gegaan in de buurt van het Wawel kasteel. Het restaurant heette Pod Wawel, er zaten veel gegoede Polen binnen. En wat heb ik er verder over te melden? Het ultieme paradijs voor de mannen! Veel (heel veel..) bier, veel (heel veel) eten en veel (heel veel hele) knappe serveersters. Wat wil de man nog meer? Laat op de avond waren we nog even terug gegaan naar het station, omdat ik graag de Лвов-Експрес wilde zien.
De Лвов-Експрес in Kraków-Glówny.Tegen 00h00 waren we terug in het hostel, snel gedouchet en het bed maar eens opgezocht!
21 juli: Krakow, avond nachttrein naar Budapest. Zéér zonnig en drukkend warm, niet uit te houden. 31 °C
Rond 11h00 waren we wakker gedenderd door de Tatra trams, beneden ons raam. Half uur later waren we naar receptie gegaan om nog wat te gaan ontbijten, maar helaas was het onbijt nèt afgelopen. Omdat het buiten al niet meer uit te houden was, zijn we direct naar de Galeria Krakowska gegaan om daar te "ontbijten", gezien dat het al 13h00 was, werd het maar meteen lunch. Bij Pizza Pronto zag een klein Calzone broodje liggen, dus was mijn keuze daar opgevallen aangezien daar doorgaans niet zoveel vlees in zit. Ik kon echt even geen vlees meer zien na Pod-Wawel... Toen ik echter begon te eten kwam ik tot de ontdekking dat dat ding tot de nok STAMPVOL zat met vlees.
Achja ik moet wel zeggen dat het opzich best lekker was. Enige uren (en na ontelbaar vrouwlijk schoon dat was gepasseerd ) later, gingen we naar het station omdat Bruno (alias treinbruno op fora) ZOU gaan arriveren. Hij had immers een berichtje gestuurd dat hij rond 15h00 zou aankomen. Om 15h27 kwam dan de trein binnen die aansluiting had gehad op de trein uit Oekraïne (waar Bruno vandaan kwam), maar geen Bruno. Half uurtje later een smsje "ja ik kom tegen 19h30 in Krakow". Goed. Later ik hier verder geen commentaar over leveren. Toen zijn we de Galeria Krakówska maar weer ingegaan omdat het buiten niet te harden was met de hitte en hebben we ons gezet in een of ander cafeetje wat er veel te duur uit zag, maar voor de gemiddelde westerling zéér goed betaalbaar was.
Tegen 19h30 had Bruno zich dan toch aan zijn woord gehouden en arriveerden samen met Kuba in Kraków-Glówny. Met z'n allen zijn we toen richting het AAE Krakow Hostel gelopen zodat ik en Mike onze tassen konden ophalen en samen zijn we weer terug gelopen naar de Galeria Krakówska alwaar we dineerden in de McDo.
Rond 22h00 stond onze nachttrein naar Budapest gereed. Ik en Mike hadden een reservering in T3 compartiment dat we deelde met een hongkongse londenaar. De eigenwijsheid van Bruno om geen reservatie te nemen resulteerde er voor hem echter op dat hij de nacht moest spenderen in een hongaars intercity rijtuig.
Als de trein eenmaal in beweging kwam, wilde we Bruno gaan opzoeken. Het russisch rijtuig was echt heerlijk, van die kupé rijtuigen voorzien van tuttige gordijntjes en perzische tapijten. En natuurlijk mocht de Vodka-geur niet ontbreken! Toen we echter in het oekraïns rijtuig kwamen, kwam de provodnika op ons afgerend en begon heel hard en snel in het oekraïns tegen ons te gillen. Volgens mij was het niet gewenst dat we haar rijtuig in kwamen of zo...
Toen we weer terug langs de rus liepen hield de provodnik ons aan en vroeg hoe en wat, maar nadat ik het uitlegde was er niets aan de hand verder.
Terug aangekomen in ons pools T3 rijtuig, gingen we nog wat uit de ramen hangen. Rustig reed de trein aan een slakken gangetje van 50-60 km/h over de ongelaste spoorrailzen voor het bekende kadoekkadoek geluid. Om de zoveel kilometers moest de trein heel erg in de ankers voor de seinwachter of de overwegbewakers die hun werk moesten uitvoeren. Allemaal heel erg primitief.
Eenmaal terug in ons coupeetje toen we eenmaal lagen en ik vanuit mn bed uit het raam ging, zat ik constant maar in m'n hoofd met het liedje van Голубој Вагон...
22 juli: Budapest, avond nachttrein naar Beograd. Zéér zonnig, 35°C, gevoels 40°C en echt niet uit te houden buiten.
's Ochtends wakker geblèèrd op Bratislava door automatische omroep van het station. Ongeveer enkele uren later gearriveerd op Budapest, alwaar we onze bagage in een kluis hadden gepropt. Toen hadden we een dagkaart voor de metro gekocht en gingen we naar de metro. De metro's van Budapest zijn echt geniaal! Van die oude sovjet metro's waar ze in Moskou ook nog mee rijden, waar de verf van af bladerd en het interieur licht harder gaat branden naar mate er meer tractie gegeven wordt.
Aangekomen op het metro station in het centrum, liepen we naar boven. We hadden geen kaart of niets en gingen puur op intuïtie van Bruno's Budapest kennis af.
Toen bereikten we echter iets, wat mijn communistofilisch hart, harder doet kloppen:
Een communistische zuil voorzien van hamer/sikkel symbool en een hymne aan de Sovjet-Unie!
Uiteindelijk kwamen we ook nog bij een kerk terecht, die echt geweldig mooi was van binnen!
Het werd daarna echter middag uur en het was eigenlijk niet meer uit te houden buiten. We hebben de metro terug naar het station gepakt en geluncht in mcdonalds voorzien van flinke airco. Een uur later hadden we die McDonalds echter wel gezien en besloten we een slagje per Railjet te doen naar het hongaarse Györ.
Mike & Bruno in de ÖBB Railslet.Het ritje naar Györ was opzich wel aardig, maar de vertraging, matige stoelen, irritante piepjes en jingletjes maakte de Railjet niet bepaald populair bij mij. In Györ aangekomen vielen we haast van ons stokje toen we de buitenlucht weer intraden, verschrikkelijk gewoon... We hebben toen noodgedwongen maar weer een McDonalds opgezocht om daar onder de airco tijdelijk verder te leven en een uurtje later hadden we de Railjet weer terug naar Budapest.
In de avond hebben we nog wat (voorzien van kaart!!) rondgelopen, het zag er allemaal erg mooi en machtig uit in Budapest. Toch jammer dat we dezelfde avond weer weg moesten...
Brug over de Donau
Buda en Pest aan de Donau.
Een onmenselijk groot beeld op een heuvel...
Onze geliefde Tatra-trammetjes! (L) We zijn toen per tatra tram naar het Déli-Palyaudvár gegaan, om daar weer per metro naar het Kéleti-Palyaudvár te gaan. Ik wilde toen nog een ijsje gaan kopen toen ik plots achter mij hoorde "Whar kom jy vandan?". Een hongaarse student die was blijkbaar sirieus bezig om naar Nederland te emigreren. Het was een erg aardige gast en ik heb nog even met hem staan te praten.
Zo tegen 22h30 zijn we richting het Kéleti-Palyaudvár gegaan in de hoop dat onze trein zou arriveren. En inderdaad hij stond er. Tegen onze verwachtingen in, hadden wij een ÖBB couchette mét airco!
Onze coupé deelde we met een australisch echtpaar, dat hongaars onder elkaar sprak. We hebben er nog leuke gesprekken mee gehad. Tegen het uur dat wij weg reden, pakte Bruno z'n electriciteitsnetwerk en kon iedereen z'n laders kwijt en had iedereen stroom, het gezicht van de conducteur toen hij al die electronica zooi zag, was onbetaalbaar!
Zo tegen 00h00 gingen we slapen
23 juli: Balkan, Balkan, Balkan, ovo je Srbija, come on!
Tegen de 40°C, zéér warm...
*Toktok* "Magyar Vámügyi! Útlevél, kérem!"
Paspoorten gegeven, om ze daarna weer in ontvangst te nemen. Weer omgedraaid en verder gaan slapen.
*Toktok* "Srpska carina! Molimo pasoš!"
Paspoorten wederom gegeven, *TSJK*, stempel erin.
"Dobrodošli u Srbija! Laku noć, iako!"
Weer omgedraait en verder geslapen.
Tegen 06h10 weer wakker geworden. Zachtjes het gordijntje iets naar boven gedaan. Wat ik echter toen zag, heeft me toch even niet koud gelaten, zeker niet op de vroege ochtend: Complete roma familie die woonde op een vuilstort
....Even later kwamen we langs normale dorpjes en liep het vee door de straten en waren boeren hun hooi aan het transporteren op wagens getrokken door paarden of ezels. Gemotoriseerde voertuigen die er wagen, waren van merken als Zastava en Yugo.
Tegen 06h45 reden we Novi-Beograd binnen.
Grote grauwe, grijze communistenflats rezen ten hemel. Met de mist/smog die er hing, was het maar een geheimzinnige sfeer. Op een gegeven moment kwamen we op het station van Novi-Beograd. De trein ging stilstaan op de brug en op een paar palen hing een bordje НОВИ БЕОГРАД. Even later kwam er een hele smerige zigeuner door de trein die de dekens ophaalden, wij dachten dat die gewoon uit aardigheid de conducteur hielp. Maar even later kwam hij al weer terug met z'n bedel handje. We gaven hem wat forint, maar hij gaf deze weer terug en toonde euro's. Ja da's leuk dan, maar die zitten onder in mijn tas. Gelukkig droop hij zelf al af naar het volgende coupeetje.
Intussen reden we Beograd binnen.
Beograd, Beograd, ja bezobrazan... Dit liedje heeft zeker heel de dag in mij en Bruno's hoofd gezeten...
De nachttrein Beograd-Moskva...
Servische regenboog couchettes
Een bulgaars ex-DDR slaaprijtuig
Vanuit Beograd kun je allerlei kanten op.... Eenmaal uitgefotografeerd, wilde we servische dinars gaan pinnen. Helaas lustte de bankautomaat op het station enkel servische kaarten.
We zijn toen maar puffend door de hitte (07h30, 29 graden...) naar het hostel gegaan. Halverwege zag ik echter een gebouw deze naam dragen en spurtte er naar toe:
Maarschalk Tito!Overigens, het Beograd deel zal Josip Broz Tito veel ter sprake komen. Voor degene die niet weten wie het was: Tito was de laatste communistische leider van Joegoslavië. Deze is nooit zo extreem geweest als in de Sovjet-Unie (sterker nog, hij ging openlijk in tegen de Sovjet-Unie!) en was geliefd bij de joegoslavische bevolking.
Ik interesseer mijzelf heel erg voor het communistische verleden van Joegoslavië (en andere landen) en vandaar zal het zo vaak terug komen hier.
Intussen was het Mike en Bruno opgevallen dat er naast ook een pinautomaat stond.
We liepen verder naar het hostel en daar werden we wederom heel vriendelijk verwelkomd door het personeel en mochten we gebruik maken van alle faciliteiten en kregen ook nog een kop turska kafa.
Nadat we allemaal even snel een douche gepakt hadden, gingen we Beograd in. We liepen langs een hele grote boulevard en de gebouwen en alles was heel erg typisch:
Eigenlijk was Beograd één grote betonzee met nooit stilstaand autoverkeer, maar ik vond het echt een zalige stad! Toen gingen we ontbijten bij een servische bakker. Het smaakte erg goed allemaal! Ook stond ik er van te kijken hoever ik kwam met mijn kennis servokroatisch...
Als we verder wilde lopen, stond er plots een BMW stil waar dikke rookwolken uit kwamen. De inzittenden stapten uit, stonden erbij en keken er naar...
Aan het einde van de winkelstraat, belandde we in een park. We zijn aan de rand onder de bomen gaan zitten en hadden een prachtig zicht over Beograd en Novi-Beograd.
Beograd, de witte stad...
Beneden ons een prachtig verkrot tankstationnetje "Beopetrol"De temperatuur begon nu echt gillend heet te worden en we besloten om onder het genot van een ijsje, richting het hostel terug te lopen. Toen we terug waren bij het Станица Постаја, besloten we de trolleybus te nemen en naar het Joegoslavisch Historisch Museum te gaan.
De trolleybus was een oud wrak zonder vering, dat denderde als een gek over de grote boulevard. Bij halte "House of Flowers" stapte we uit.
De flats van Novi-Beograd.Als we trappen opliepen naar het Joegoslavisch Historisch Museum, zat er halverwege een communistofiel, zijn Tito-waren te verkopen. Ik raakte in gesprek met de beste man en kocht er wat kaarten met Tito erop. Tot mijn grote verwondering sprak hij goed frans en hij vond het prachtig dat ik mij op zo'n leeftijd al interesseerde voor heel dat communistisch verleden van Joegoslavië.
De communistofiel die z'n Tito waren verkocht, hij zit er in principe iedere dag, behalve als het hem té warm wordt. Mocht er iemand ooit nog eens langs gaan, doe hem de groeten!
De voorkant van het Joegoslavisch Historisch MuseumIn het museum waren 2 hallen, in een hingen allerlei voorwerpen met betrekking tot de vrouwen van Joegoslavië.
Dobro jutro Yugoslavia!
In de andere hal hingen foto's en voorwerpen die de vergelijking maakten over de situatie in de wereld rond 1960: In Joegoslavië Tito die de vrede handhaafde, in de rest van de wereld Yoko Lennon Ono, die de vrede propageerde samen met The Beatles.
Het gezamelijke doel van Yoko Ono en Tito. Helaas is Tito's deel er 30 jaar later in gefaald...Toen we klaar waren in het Joegoslavisch Historisch Museum, heb ik nog een joegoslavische tafel-vlag gekocht en een poster, beide tegen een achterlijk lage prijs.
We vervolgde ons bezoek toen naar The House of Flowers, waar Josip Broz Tito begraven lag.
Het graf van Josip Broz Tito
De bekende kostuums van Tito, waarin de hele wereld hem heeft gezien.
Het bureau waarachter Joegoslavië bestuurd werd...Na het bezoek aan het graf, liepen we verder de heuvel op en kwamen we in een gebouw waar alle geschenken geplaatst waren die Druze Tito heeft ontvangen.
Traditionele kostuums uit alle uithoeken van de wereld.
Voor mij was dit allemaal echt het hoogtepunt van de reis!
Toen we daar klaar waren, wilde we naar de trolleybushalte om weer terug te gaan naar Beograd. Echter was de trolleybus het er niet zo mee eens! Op de grote boulevard en snelwegoprit ging hij steeds trager rijden, werden de geluiden uit dat ding vreemder en kwam er een stanklucht door dat ding. De chauffeur kwam uit z'n kotje en schreeuwde iets door de trolleybus, gevolgd door een diepe zucht en iedereen stapte uit.
Plaats delict...Na 10 minuten wachten in de gillende hitte, kwam de volgende trolleybus al en dat ding reed overvol verder naar Beograd. Halverwege passeerde we de wijk waar het servisch parlement zit. Op dat moment was de spoedbijeenkomst over de VN-uitspraak over Kosovo. Dat was te merken ook, want policija had heel de wijk afgezet.
Bij aankomst in Beograd heb ik kaarten verstuurd naar huis en een vriendin van mij. Toen hebben we nog ergens geluncht en even genoten van de airco in het hostel. Blijkbaar was het echt een extreme hitte, want het personeel van het hostel zei dat het al in geen tijden meer zo erg was geweest.
Tegen 18h00 gingen we per tram naar het treinstation, om buskaartjes te halen naar Sarajevo. De buskaartjes kostte ons een kleine €16,50 voor de 400 kilometer die we zouden gaan afleggen. De kaartjes waren geheel in het cyrillisch, maar gelukkig voor mij prima leesbaar.
We liepen daarna nog even het treinstation op, waar mijn communistofilisch hart weer harder begon te kloppen: De Blauwe Trein stond er! Dat was dé privé trein van Tito. Hij heeft deze trein terug aan het volk geschonken en deze rijd tegenwoordig als nachttrein tussen Beograd en Bar.
De Blauwe Trein
Joegoslavië symbolen op de trein
Het JZ logo, de joegoslavische staatsspoorwegen.
Vóór het station stond ook nog de ooit-bijbehorende-locomotief.
Nog een Joegoslavië symbool!
Hee! Onze nachttrein van afgelopen nacht!
Het bagagedepot van station Beograd...Gezien het uur, gingen we maar eens een plaats zoeken om iets te eten. De keuze viel op het terras van de stationsrestauratie, waar op een TV balkan muziek (klikbaar...) op stond. Ik koos voor een šopska salata met fritten, Mike voor een steak en Bruno enkel fritten. Helaas moesten we wel erg lang wachten op het eten (mede door een fout van het personeel), maar er viel genoeg te zien vanaf onze zitplaats: De drukste boulevard van Beograd lag voor ons en er kwamen tankwagens langs die letterlijk over de straat heen stuiterde, Yugo's, Zastava's, Lada's, noem het maar op! Ook de prachtige busmaatschappij YUGOPREVOZ kwam ieder kwartier met een hele oude Mercedes bus langsgereden. En voor de rest kwam er nog van alles langs van Baselse trams, tot schone servische dames.
Mijn šopska salata had erg goed gesmaakt, helaas de fritten wat minder, maar al met al een prima diner voor €5,-.
Na afloop van het diner heb ik snel nog wat drinken gekocht en zijn we op de tram terug naar het hostel gegaan. Daar hebben we 's avonds nog wat met andere gasten gepraat, gedoucht, geïnternet en ik in een put gelazerd met het wasrek boven op mij. (@ Bruno; Ik kan jouw stommiteiten ook nog aanhalen hoor, je bent gewaarschuwd.
)'s Avonds hebben we nog srpsko pivo gedronken en daarna zijn we gaan slapen.
De kamer van ons hostel was heel erg net, bedden sliepen erg lekker en vanwege de hitte was de airconditioning een geniale uitkomst.
24 juli: Beograd->Sarajevo, °C toppunt-> 30°C, °C dieptepunt -> 9°C, eerst zéér zonnig, daarna zware regenval.
Om 09h00 ging de wekker af. Ik pakte snel m'n spullen en ging beneden wachten totdat de rest nog eens kwam opdagen. Toen vertelde de medewerker dat het ontbijt inclusief de prijs is. Dus toen ben ik samen met Bruno en Mike en 2 andere nederlandstaligen gaan ontbijten. Na het ontbijt zat ik buiten te wachten op Bruno en Mike en toen kwam de huiskat Ljubice van het hostel naast mij zitten. De hostelmedewerker heeft toen nog even getoond hoe acrobatisch Ljubice wel niet was, en Ljubice vondt alles goed.
We hebben toen afscheid genomen van de medewerkers, allez dat was echt een tof hostel! We zijn toen te voet naar de Фамилја Маркет gegaan, waar we boodschappen hadden gedaan om de busreis te overleven. De reis per tram vervolgd naar het busstation, waar onze bus al snel kwam opdagen.
We hadden een oude duitse touringcar, godzijdank voorzien van airco want het was al niet meer te harden buiten. Tegen 50 dinar (50 cent) mochten onze backpacks in het ruim en namen we plaats in de bus. Snel rende nog een illegale verkoper met flesjes frisdrank door de bus, maar helaas voor hem was niemand geïnteresseerd.
Op de minuut reden we weg en via een onmogelijke weg kwamen we op dé snelweg van Servië terecht: De autoput naar Zagreb.
Het eerste deel door Novi-Beograd was voor mij en Bruno één groot feest: communistenblokken!
Waarvan de lelijkste voorzien van JELEN PIVO reclame. Als we eenmaal uit Novi-Beograd waren, werd het land vlak en saai.
Een Zastava aan het plankgassen, om vervolgens te worden afgesneden door onze bus. Bij Sabac ging de bus de Autoput af, en reden we via regionale weggetjes verder. De eerste stop was Sabac busstation. Even later in Slepcevic was het eerste rustpunt voor de bestuurder. Hier was nog een andere bus richting Beograd pauze aan het houden. Helaas ging deze na 5 minuten al weg en toen we zagen wat voor passagiers er instapten, hadden we toch het gevoel dat we in totaal de verkeerde bus zaten....
Vanuit de bus heb ik nog deze 2 plaatjes kunnen schieten, om even een beeld van Servië te geven:
Na 20 minuten reden we weer verder richting Banja-Koviljaca. De weg was druk, maar door mensen op paard en wagen en overbeladen tractoren, schoot het maar niet op. Ook zat de weg vol flinke gaten en sommige delen waren alleen maar kasseien. Moj Srbija! Tegen 15h00 kwamen we bij de Bosnische grens.
Helaas gingen wij de andere kant op, ik wilde nog in Servië blijven eigenlijk.
De rivier die Servië van Bosnië-Herzegovina scheidt.Eenmaal aangekomen in Bosnië en daar de paspoort controle te hebben doorstaan, barstte de zondvloed los. Regen, regen en nog eens regen. Helaas begon het even later ook in de bus te regenen.
Het eerste beeld dat ik van Bosnië had, was helaas niet zo heel denderend: De Zastava en Yugo auto's waren verdwenen, de wegen waren in goede staat en ze hadden er zelfs lantaarnpalen!
Halverwege in Mimici, stapten er 2 bosnische jongens op die COMPLEET zijknat verregend waren. Ondertussen waren de bergen al behoorlijk hoog. Tegen 18h00 begonnen we ons toch wel af te vragen waar Sarajevo bleef...
Het stond aangegeven, dat was al heel wat!Tegen 19h00 kwam Sarajevo dan in beeld! Heel spectaculair in een dal gelegen. Maar, de bus reed het dal niet in...
Hij reed weer een berg over en tussen wat flatblokken stond een busstation en schalde er door de bus SARAJEVO, TERMINAL! Uitgestapt in de zijkende regen, wisten we even niet hoe of wat. We hadden om te beginnen bosnische marken nodig. Maar waar was een geldautomaat? Uiteindelijk had een bosnische jongen ons in fatsoenlijk engels te woord kunnen staan en wees ons de weg naar een geldautomaat. Goed, dan nog in Sarajevo zien te komen! We zaten schijnbaar 12 km van de stad af.
Ik zag een bushalte en wilde aan mensen vragen of bus 31 daar stopte. De mensen aan wie ik het vroeg in m'n beste servokroatisch (BUS JEDAN TRI, OVDJE, DA ILI NE? (Bus drie een, hier, ja of nee?) stelde dat het wel zo was. Echter na 10 minuten nog steeds geen bus. Zelfde vraag dan nog eens gesteld aan twee pompbediendes en die zeiden dat het niet zo was, we moesten de trolleybus pakken vanaf Novo-Sarajevo.Weer in de zijkende regen een kilometer terug gelopen en daar stond dan een oud zwitsers wrak dat een trolleybus moest voorstellen. Tegen 1,60 bosnische mark mochten we er in mee. Dat ding was zo spartaans als het maar zijn kon en in het "harmonica stelsel" van de bus kon je je lelijk verwonden aan de scherpe stalen randen. De trolleybus bleef verder maar rijden en rijden tussen de flats. Wij hadden geen flauw benul waar we nu heen gingen, maar blijkbaar naar Sarajevo Grad zelf. Uiteindelijk kwamen we dus wel in Sarajevo aan en het was buiten al pikdonker ondertussen.
In de stad was het gezellig druk, want het was Sarajevo Film Festival. Aangekomen in het hostel als 3 verzopen katten, werden we welkom geheten door hele vriendelijke staff. Vanwege de geluidsoverlast door het film festival, bood de eigenaar een gereduceerde prijs aan, dat vonden we wel erg net.
Daarna kwam een andere jongen ons vol enthousiasme vertellen wat er zoal in Sarajevo te doen was en toonde alles op kaart, allez, dat klonk allemaal erg tof. Halverwege z'n verhaal raakte we alleen allemaal wel even onze concentratie kwijt; een groepje engelse meiden kwam langsgelopen. Die avond zijn we het hostel niet meer uitgegaan, ondanks het filmfestival. We waren gewoon te moe. In de avond hebben we nog wat geïnternet en met andere mensen gesproken. Zo tegen 00h00 waren we gaan slapen, ondanks al het feestgedruis buiten.
26 juli: Sarajevo, 's avonds nachtkrot naar Zagreb. Bewolkt weer, 19 °C.
Tegen 11h00 waren we ons bed uitgegaan, na een interessant schouwspel in de kamer door onze overbuurvrouw, wat ik en Mike mochten aanschouwen.
Daarna gingen we rustig ontbijten, althans, dat was het plan. Ik had m'n koffie nog maar net ingeschonken, net een sneetje brood gesmeerd of de stroom in heel Sarajevo viel uit. Een oorverdovende mix van winkelalarmen van buiten ging af. Godzijdank was het een half uur later gedaan. De winkelalarmen floten echter nog een half uur door in mijn hoofd. Om 12h00 gingen we uitchecken bij de hele oude, maar hele lieve baboesjka achter de balie. We mochten onze spullen achterlaten en nog de gehele dag gebruik maken van alle faciliteiten van het hostel totdat onze trein vertrok.
Maar wij hadden nog helemaal niets van Sarajevo gezien, dus gingen we Sarajevo maar eens in!We trokken de deur achter ons dicht en liepen naar de Miljacka alwaar we moesten wachten op de tram. Ondertussen zat ik heel de tijd in m'n hoofd met het lied over de Miljacka van Halid Beslic...
Uiteindelijk kwam het tram-wrak dat ons naar het stanica zeljenica moest brengen. In volle vaart denderde dat ding over de schots en scheve tramsporen. Een kleine 10 minuutjes later stonden we voor het stanica zeljenica: Een BELACHELIJK groot stationsgebouw. Nadat we de hal inliepen, dacht ik, wat voor groot station zal dat hierachter zijn. We liepen echter een klein deurtje in in een gang vol graffiti. Zo kwamen we op het perron waar NIETS meer in 100%-staat verkeerde.
Ofja, behalve één ding dan ..:
Is Fles ook weer blij We vroegen nog aan het loket of er écht geen couchette in de Brzi naar Zagreb zat, maar helaas... Toen namen we maar de tram naar hét winkelcentrum van Sarajevo.
De sarajeevse tramHier zat het vol met de sarajeevse elite en wij liepen er eigenlijk als een stel sloddervossen bij, maar waarschijnlijk met wederom even veel geld.
Op de vierde verdieping waren allerlei eetgelegenheden en onze keuze viel op een keten dat op het eerste gezicht redelijk fastfood achtig eruit zag. Echter toen ik en Mike onze cevapci kregen, viel onze mond bijna open van verbazing, restaurantkwaliteit tot en met! En echt héérlijk eten!
Toen keek ik nog eens goed op de gevel van de keten "BOSANSKE KUHINJE" (=bosnische keuken), sindsdien ben ik helemaal weg van de bosnische keuken. Na het eten liepen we via de nieuwe winkelstraat het oude ottomaanse centrum in. Vol met minaretjes en kleine winkeltjes was het er erg gezellig! Mike had een Bosna-i-Hercegovina shirt gekocht.
Het oude centrum van Sarajevo
Uitzicht over Sarajevo.
Sljivovice!
Dubieuze telecomprovider?
Een kat boven op een dak kijkend naar allemaal lekkere vogelige hapjes beneden.
Mike in z'n Bosna-i-Hercegovina shirt. Ik heb deze foto even van Mike's hyves geleent. (A) Uiteindelijk zijn we nog naar een supermarkt gegaan om wat overlevingsrandsoen te kopen voor in het nachtkrot naar Zagreb. Mijn keuze was gevallen op bosnische orangina, mierzoete croissants en burek.
We liepen terug naar het hostel om onze spullen op te halen, toen begon ons wel iets op te vallen dat zéker niet vergeten mag worden:
Opgevulde kogelgaten in gebouwen als gevolg van de Joegoslavië-oorlog...In het hostel had ik nog even snel een mailtje naar huis gestuurd en m'n spullen gepakt en afscheid genomen van de medewerkers. Wederom een geweldig hostel! Ik kan het iedereen aanraden: Residence Rooms in Sarajevo.
We liepen weer naar de Miljacka en pakte de tram naar het station.
Aangekomen op het station hebben we nog wat fris gedronken, en uiteindelijk waren ik en Bruno toch nog aan de pivo geslagen. Al was het alleen al om de komende nacht toch nog wèl een oog dicht te kunnen doen. Het was dit keer Lasko pivo uit Macedonië als we de fles mochten geloven, maar Slovenië als ik wikipedia mag geloven.
Fooi voor de ober. Nee, Bruno was z'n geld aan het tellen, maar het was zo'n fout gezicht met dat bier erbij. 15 minuten voordat onze Brzi naar Zagreb zou vertrekken, liepen we naar het perron. Helaas was het al behoorlijk druk op het perron en de trein had maar 3 rijtuigen.
Echter 20 minuten later was er nog geen trein! Ondertussen had de trein uit Ploce ook al binnen moeten zijn. Bruno vermoedde dat ze onze trein vanuit Ploce hadden ingezet. Uiteindelijk was zijn vermoeden ook juist: Een stampvolle Brzi kwam het station binnen. Gelukkig gingen er veel mensen uit en dachten alle backpackers dat 1e klasse rijtuig in Bosnië ook daadwerkelijk 1e klasse betaald moest zijn, gelukkig wisten wij beter. Wij kwamen in een coupeetje met 2 kroatische meiden en 1 bosnische jongen.Al snel kwam onze brzi in beweging. In Zavidovici verliet de bosnische jongen de coupé en snel gooiden we alle banken plat, zodat we TENMINSTE nog konden liggen.
En natuurlijk had Mike weer de beste plaats. Tegen 01h00 kwam de conducteur van de bosnische federatie onze tickets controleren, tegen 03h00 de conducteur van de bosnisch servische republiek, tegen 04h00 ging de "hamer man" een ongelofelijk harde knal tegen de wielen geven, tegen 05h00 kwamen de kroatische douaniers binnen. Wat heb ik heerlijk geslapen *AHUM*.
26 juli: Zagreb-Ljubljana-Maribor-Graz-Linz-Wien
Bij aankomst om 07h30 voelde ik en Mike ons echt als een totale zombie, maar Bruno leek nergens last van te hebben gezien dat hij al weer rond stuiterde. In de McDonalds werkte we een sloot koffie naar binnen en toen pakten we de intercity naar Villach.
Een andere brzi naar Ploce, in zo'n wagon hadden we dus overnacht... Wel grappig dat er in die wagon dus officieel maar 1 2e klas rijtuig zat. Onze intercity reed met een slakkengangetje naar de sloveense grens en ondertussen hadden de kroatische douaniers zich al in de trein geschaarst en waren bezig plafondplaten te controleren op smokkelwaar. Helaas voor hun zat er niets in. Bij de paspoort controle ging de douanier wel moeilijk doen, maar nadat ik vertelde dat we via Dobrlijn Kroatië binnen waren gekomen en geen stempel hadden gehad, was alles goed verder.
Bij de sloveense grens kwamen er weer douaniers binnen en toen besefte ik mij dat ik wèl verboden spullen bij had! Als ik gepakt zou worden, zou ik een fikse boete kunnen krijgen en zou het ingenomen moeten worden.
Ondertussen zitten jullie als lezer op het puntje van jullie stoel en vragen jullie je af wat zo iemand als ik aan illegale spullen bij zou hebben, ik zal de spanningsboog niet langer maken: Ik had burek bij!
Het probleem in de burek zat hem echter, dat er kaas in zat. Gelukkig hoefde ik enkel m'n paspoort te tonen (en even gebedeld voor een sloveens stempeltje
) en toen was alles goed verder.De rit naar Ljubljana ging verder over een zeer bochtig parcours, maar het was wel mooi!
Aangekomen in Ljubljana gingen we de Intercity Slovenija naar Maribor reserveren, deze was gratis en ik wilde nu wel eens mee met een èchte pendolino. Na een lunch liepen we naar het perron:
Onze Intercity Slovenija naar Maribor, hier te Ljubljana.Dat ding kwam langzaam in beweging en had er al meteen behoorlijke vaart in. De kantelbak echter ging als een gek tekeer! Ondanks dat was het wel een heel leuk ritje, vooral zo mee kantelen in de bochten.
Ook waren de bergen erg mooi om te zien, zo vond ook Mike. Bij aankomst in Maribor stapte we over op onze ÖIC naar Wien-Meidling. Het eigenlijke plan was om deze tot Wien te nemen, maar halverwege kwam Bruno op het idee om rondje Oostenrijk te doen. Daar zagen we allemaal wel iets in want we hadden vrij weinig zin om steden te gaan verkennen, hondsmoe dat we waren... In Graz stapten we over op de ÖIC naar Salzburg, welke we weer in Selztal inwisselde voor de Cityshuttle naar Linz. Dit was een erg mooi ritje, maar toch wat saaiig omdat er in de dorpen helemaal NIETS gebeurde. Echt alles stond gewoon stil naar ons gevoel.
Gelukkig kwamen we naar een tijdje aan in Linz. Daar hebben we wat gedineerd en zijn toen op de ICE-T naar Wien gestapt. Al snel vlogen we aan 200 km/h over de NBS. Zo zit je 's ochtends nog in een bosnisch krot aan 40 km/h over ongelaste sporen, zo vlieg je 's avonds over de sporen aan zo'n daverende snelheid. Toch raar dat grenslijntjes zo'n achterlijk groot verschil kunnen betekenen als je er zo over nadenkt...
Bij aankomst in Wien stond onze Euronight Wiener Walzer naar Zürich al snel klaar. Wij hadden het meest moderne rijtuig voorzien van airco en zeer veel ruimte. Ik mag die nieuwe ÖBB Couchettes wel!
We deelde onze coupé met 2 schwiizers en 1 poolse vrouw. Nadat onze knappe wagonbegeleidster de couchette in nacht-stand had gezet, gingen we slapen. Ik viel meteen in een héle diepe slaap...27 juli: Zürich-Brig-Lausanne-Paris-Reims-Paris. 20°C, licht bewolkt.
"SAAAAAAAAAAAAAAAANNNNNNNNDDDDDDDUUUUURRRRRRR!!!!!!!!!" *Duwtrekduw* Heuhh wat? "We zijn over 2 minuten in Zürich!!!!!". Ik schrok me kapot en schoot in m'n kleren en stond recht. Ondertussen was het ontbijt geleverd maar schijnbaar kreeg de knappe wagonbegeleidster mij niet wakker. "Ik weet tenminste waar ik wakker voor wordt!", aldus Mike.
Uiteindelijk stonden we 25 minuten later in Zürich en stapten we over op de intercity naar Brig. Natuurlijk ging dit ritje perfect en was er niets op aan te merken.
Onze IC2000 aangekomen in Brig.
Goederentreintje door Brig.In Brig werd het weer even spannender, zou de ETR610 op komen dagen? Hij kwam immers uit Italia. Op vertrektijd was er nog niets, gelukkig, we werden al bang... Met vijf minuten vertraging kwam hij dan binnen!
Onze ETR 610 komt het station binnen. De stoelen zaten erg goed en ook het rijcomfort was perfect; zalig treintje!
Ondertussen had ik een pak met joegoslavische koekjes opengetrokken, maar Mike en Bruno vonden de koekjes toch iets té mierzoet. (Overigens zit ik momenteel de laatste te verorberen (A) ).Optijd kwamen we weer aan in Lausanne. Daar hebben we wat gegeten en daarna op onze TGV Lyria naar Parijs gestapt. De stoelen zaten erg goed! Het ritje was opzich wel aardig en voor ik het wist stonden we al in Dijon. Nog geen half uurtje later kwamen we op de LGV Sud-Est en ging het tractie-wiel helemaal open, naar de 270 km/h.
Ondertussen zaten Mike en Bruno mij over te halen om nog een slagje TGV te doen naar Lille, Le Mans of Metz. Eigenlijk had ik daar echt totáál GEEN zin in. Maar toen ze met het aanbod kwamen om naar Reims te gaan, stemde ik dan toch in. Aangekomen in Paris Gare de Lyon snelde we naar RER D waarmee we naar Gare du Nord gingen. Op Gare du nord liepen we naar Gare de l'Est, waar onze TGV al redelijk snel klaarstond. De rit naar Reims ging voorspoedig en met 326 km/h hebben we het snelheidsrecord van de vakantie gehaald.
Aangekomen in Reims ging Bruno eens denken hoe hij naar huis zou gaan 2 dagen later. Toen hij daar niet in slaagde, hebben we ons maar in een café gezet totdat onze TGV open werd gesteld. De TGV terug naar Paris werd gereden met TGV POS. We hadden dit keer weer eens héél erg leuk uitzicht in het rijtuig.
Mike met de TGV POS in Reims.'s Avonds rond 22h00 kwamen we bij ons hotel aan. Het was van de keten "Première Classe", maar al snel hebben ik en Bruno de naam omgedoopt in "Dernière Classe". Het hotel was dè ultieme plaats om een horror film op te nemen.
Achja, de bedden lagen goed, de douche was een hoge drukspuit en er was wifi. Tegen 00h00 lagen we te slapen.28 juli: Paris. 25°C
De wekker ging om 09h15 af en we snelde ons bed uit. Vandaag zouden we naar Paris gaan. We wilde eigenlijk in het hotel ontbijten, maar we vertrouwden het toch niet helemaal. Dus zijn we meteen naar het RER station gegaan en hebben een carte mobilis gekocht zodat we konden gaan en staan waar we wilden. Toen we naar het perron liepen, reed natúúrlijk de RER recht voor onze neus weg.
20 minuten later kwam dan een nieuwe RER. We zijn er mee tot Châtelet gegaan. In Les Halles hebben we dan ontbeten bij een bakkerij en had Mike een nieuwe XD kaart voor z'n camera gekocht. Omdat Bruno en Mike per sè de Eiffeltoren op wilde en ik volstrekt niet, hadden we besloten die dag te splitsen.
Twee vrienden van mij, Steven en Mozes, waren heel toevallig die dag ook in Paris. Ik heb toen eerst Steven opgehaald bij het Louvre en heb met hem over de Champs Elysées en door Saint Germain des Prés gelopen. Later wilde we naar La Défense gaan, maar toen kregen we een smsje van Mozes dat hij uit het Louvre was. We hebben hem toen ook opgehaald en zijn we met z'n drieën naar La Défense gegaan. Het blijft machtig daar!
Uitzicht vanonder de Grande Arche.Toen we daar een tijdje zaten, kreeg ik weer een smsje van Bruno en Mike dat ze klaar waren op de Eiffeltoren. Ik heb toen gevraagd of ze ook onze kant op konden komen. Uiteindelijk ongeveer een half uur/uur later waren ze daar gearriveerd. Even later besloten we met z'n vijfen naar Rue de Douai te gaan. Dit was een straat bij Place Pigalle vol modelspoor winkels en muziekwinkels, tussen de tripmadammen.
Met 2 overvolle RER's waren we op Gare du Nord beland, waar we overstapte op lijn 2 naar Place Pigalle. De rue de Douai was dit keer heel erg opgekuist in vergelijking tot 3-4 jaar terug, toen er nog overal tripmadammen in de straat stonden. Die waren allemaal verdwenen! Ook waren diverse muziekwinkels en modelspoorwinkels over de kop gegaan, wellicht door kredietscrisis.
Omdat Steven en Mozes weer tijdig in Marne la Vallée moesten zijn, gingen we met z'n allen nog even wat eten in de McDonalds en gingen hun hun eigen weg weer verder. Ik, Mike en Bruno zijn toen nog naar de Sacré-Coeur gegaan, maar deze viel toch tegen na de kathedraal van Budapest.
De Sacré-CoeurDaarna hebben we lijn 3bis van de metro nog eens gedaan en daarna per RER terug naar ons Dernière-Classe hotel in Viry-Châtillon.
29 juli: Paris-Rotterdam-Breda
11h00 ging de wekker af. Alle spullen rustig bij elkaar gezocht en tegen 11h45 uitgecheckt. Tegen 12h20 zaten we in de RER naar gare du Nord. Daar moest Bruno z'n treinkaartjes nog gaan halen (die ging uiteindelijk terug via Bar-le-Duc en Thionville). Intussen hebben ik en Mike maar een lunch gehaald.
Onze Thalys was vandaag gereden door 4340, een gerenoveerd PBA stel.
Wij in het gerenoveerd Thalys PBA stelDe stoelen zaten veel beter als verwacht, voorzien van stopcontact en het belangrijkste: De spiegels onder aan het bagagerek zaten er nog, waar Mike veel baat bij heeft gehad, toch?
De rit ging perfect en zelfs op de HSL-Zuid. Was wel heel tof om eens Antwerpen-Breda in 15 minuten te kunnen doen.
Alleen jammer dat hij er aan 300 km/h voorbij snelde en ik via Rotterdam met een VIRM terug moest. Ik wil Mike en Bruno ontzettend bedanken voor de leuke tijd die ik met hun heb gehad deze reis!