[UA/BY] Van moerasoorden tot inspecteur Vladimirovietsj

[Accelerat]

Samen met mijn broer Jochem, Kuba & Martijn ben ik afgelopen week naar Oekraïne en Wit-Rusland geweest. Het verslag is uitgebreider als normaal en bevat meer foto's, omdat Wit-Rusland voor velen een onbekend gebied is waar veel -op de media gebaseerde- vooroordelen over bestaan. Wij hopen met onze ervaringen in dit verslag een beter en realistischer beeld te geven van dit land en mensen te enthousiasmeren dit bijzondere land te bezoeken.
Ik wil alvast aangeven dat ik geen politieke discussies wens aan te gaan hier. Hamer en sikkel symbolen op gebouwen zijn historisch erfgoed in Wit-Rusland. De gebruikte terminologie is gebaseerd op officieel erkende documenten van de Wit-Russische republiek en Van Dale Groot Woordenboek Hedendaags Nederlands, 4e editie uit oktober 2008.
Mensen die vaker mijn verslagen lezen is het wel eens opgevallen dat sommige woorden blauw zijn gemaakt. Dat wil zeggen dat er een hyperlink onder zit. Als je daar op klikt, kom je op een andere webpagina uit. Ik zet hier meestal multimedialinkjes in die doorgaan naar YouTube, of links naar hostels. Ik raad iedereen aan om de control-toets in te drukken en dan op de hyperlink te klikken, dan opent de link zich in een nieuwe pagina en hoeft het verslag niet steeds opnieuw geladen te worden.

Proloogje:
Nadat ik met mijn broer afgelopen kerst naar Киев/Kiev en Харьков/Kharkov ben geweest, hadden we twee weken na terugkomst onze volgende tickets naar Oekraïne alweer bij Lufthansa geboekt. Ons eerste idee was om naar Луганск/Lugansk af te gaan reizen. Echter een paar weken later kwam Kuba met Wit-Rusland aanzetten. In eerste instantie wilden wij onze peilen volledig op Луганск/Lugansk richten, maar toen ben ik mij gaan verdiepen in Wit-Rusland en leek mij dat ook wel erg tof. Twee weken later was Jochem, mijn broer, dan ook om. Kuba wilde graag ook graag mee. Echter moesten we iets verzinnen om goedkoop Wit-Rusland in te komen, omdat heen en terug de nachttrein véél te duur zou zijn. Zodoende kwam Kuba met de eletrietsjka via Сарни/Sarny. Dit zou in totaal 5 keer goedkoper zijn als de nachttrein. Jochem en ik gingen akkoord. Al snel kwam Martijn, een vriend van ons, vragen of hij ook mee kon. Zodoende besloten we met z'n vieren naar Wit-Rusland te gaan. Martijn regelde via Bahn.de wat tickets naar Polen en zou vanuit daar samen met Kuba naar Kiev reizen waar we elkaar zouden ontmoeten.

[kuba.g]

Inleiding

Wij gingen weliswaar met z'n vieren op reis, maar het begin zag er voor iedereen anders uit. Sander en
Jochem vlogen naar Kiev. Martijn kwam met de Jan Kiepura voor €29 vanuit Nederland naar Warschau en ik zelf
zat al in Polen en begon mijn reis vanuit Łódź. Deze startsituatie gaf Martijn en mij een kans om eerst nog
een leuke route naar Kiev te bedenken voordat wij bij de rest aan gingen aansluiten om naar Wit-Rusland te
gaan. Wij gingen voor het beroemde grenstreintje Чернівці|Chernivtsi-Ocniţa. Hiervoor moesten wij eerst in
Чернівці|Chernivtsi geraken. Gelukkig gaat er dagelijks een nachttrein uit Ковель|Kovel naar
Чернівці|Chernivtsi, en geeft daar ook nog eens aansluiting op het treintje naar Ocniţa. Wij besluiten die
te nemen, echter niet vanuit Львів|Lvov, waar hij pas om 1:15 uur 's nachts langskomt. Om meer slaap te
kunnen vangen heb ik uitgezocht dat er (slechts) 1 elektrichka per dag vanuit Львів|Lvov naar
Радехів|Radekhiv rijdt, en daar ook nog eens aansluiting geeft op de nachttrein naar Чернівці|Chernivtsi
die er om 22:41 langskomt. Vanuit Чернівці|Chernivtsi gingen wij dan de beroemde 610 naar Ocniţa nemen, en
vanaf daar de trein naar Kiev waar Sander en Jochem al op ons zouden wachten in het hostel.

Zo zag ons reisroute er uit op de kaart. Paars - Martijn en Kuba (stippellijn is Martijn/Kuba individueel), Blauw - alle 4, Oranje - Sander en Jochem


Deel 1: Aanreis Oekraïne

De reis begon dus voor mij met het ophalen van Martijn in Warschau. Dit begon al niet goed. Ik besloot eens
niet PKP IC maar de PR te nemen vanuit Łódź naar Warschau. De PR vult de 20 TLK treinen van PKP IC aan met
8 paren interREGIO op deze lijn. Die worden gereden met gemoderniseerde EN57 treinstellen. Een
prachtig idee - in plaats van nieuwe treinen aan te schaffen pak je de oude EN57-krotten, gooi je er goede
zetels, airco en stopcontacten in, en je hebt al een goede en comfortabele trein Op zich moet ik zeggen
dat het ze goed gelukt was, de zetels zitten inderdaad goed en er is ontzettend veel beenruimte. Het enige
mankement is het geluidsniveau dat ondanks het luchtdicht maken (airco) van de trein bijna even hoog is als
in een echte EN57. Op de lijn naar Warschau wordt dan ook relatief hard gereden (120km/h) waardoor je er
last van begint te krijgen. Helaas was er iets defect aan mijn trein waardoor hij onderweg twee keer een
noodremming had gemaakt. Beide keren werd er dan druk op en neer door de trein gelopen naar de andere
cabine en werd er naar de noodremmen gekeken enzo, tot het uiteindelijk 20 minuten later lukte om verder te
rijden. De passagiers kregen niks te horen, en toen iemand een machinist die de trein doorliep vroeg om
informatie zei hij alleen dat het onbekend is hoe lang het duurt en dat de oude EN57'en deze problemen niet
hadden
Interieur van de EN57-AKŁ


Uiteindelijk kom ik met een uur vertraging aan in Warschau (onderweg had een latere TLK vanuit Łódź naar
Warschau ons al ingehaald ). Ik ontmoet Martijn en we gaan even het cultuurpaleis op.

Cultuurpaleis in Warschau

Warszawa Centralna gezien vanuit het cultuurpaleis



Daarna nemen wij de EIC naar Kraków, waarin blijkt dat Martijn niet de enige persoon is met een AH tas
De rit gaat snel, maar het schudde enorm, zoals dat vaker het geval is wanneer je in de eerste rijtuig zit
in Polen (er wordt niet al te veel zorg gedragen bij het koppelen). In Kraków doen wij wat inkopen en halen
wij eten om vervolgens in de TLK naar Przemyśl te consumeren. Kraków-Przemyśl gaat enorm traag nu met de
werken op de lijn, en we komen er pas tegen 23 uur aan. De PR heeft om die reden momenteel zelfs
treinvervangende bussen rijden naar Rzeszów en Przemyśl - de interREGIO bus 2 stuks per dag uit Kraków,
2 stuks uit Katowice en eentje die doorrijdt naar Łupków en Ustrzyki in de Bieszczady gebergte.

De volgende dag in Przemyśl hebben wij geen tijdsdruk, we hoeven pas om 19:40 in Львів|Lvov te zitten om
onze elektrichka naar Радехів|Radekhiv te halen. We halen wat zoete broodjes voor ontbijt in een
bakkerijtent waarbij de eigenaar ons meteen aanspreekt zodra hij Martijn Nederlands hoort praten. Hij
vraagt of Martijn Schiedam kent en zodra hij ja knikt krijgt hij een hand en een hele verhaal er over in
het Pools Vervolgens haal ik mij nog een ziekteverzekering voor in Wit-Rusland (meer daar over later)
wat ook een beetje tijd kost omdat er maar 1 kantoortje is die ze kan uitgeven in heel Prezmyśl.

Vervolgens nemen wij het Poolse busje naar Medyka, het grensdorp aan de Oekraïense grens. Daar heerst zoals
altijd de sfeer van de wisselkantoortjes, vleeswinkels, Oekraïense sigaretten/vodka-verkopers en de enorme
hoeveelheden verpakkingsmateriaal die op straat worden gegooid. Voor wie niet bekend met de smokkeltheorie:
alcohol, tabak en brandstof zijn veel goedkoper in Oekraïne, vlees en kleding is goedkoper in Polen. Deze
prijsverschillen vormen het loon voor de smokkelaars. De grensovergang in de richting naar Oekraïne
verloopt snel en soepel. Ik mag ook eens voor de eerste keer door het oude grensgebouw aan de Poolse kant -
ik vermoed dat ze die alleen openen als het zo druk is dat ze het nieuwe gebouw alleen voor de andere
richting gebruiken.


Deel 2: Reis naar Chernivtsi

Aan de Oekraïense zijde van de grens in Шегині|Shehyni lopen wij naar het Marschrutkastation. Vanuit hier
rijden er elk heel uur Marschrutka's naar Львів|Lvov. Daarnaast rijden er Marschrutka's van het type
ik-vertrek-als-ik-vol-ben. Zo eentje hadden wij. De rit naar Львів|Lvov kost 23 UAH. De rit is meer dan 2
uur, maar gelukkig hebben wij zitplaatsen. Martijn schakelt zich snel over in de oostmodus en doet al snel
mee met de geldstromen die op en neer lopen in onze Marschrutka (als mensen die achterin instappen niet bij
de chauffeur kunnen komen om het geld voor hun rit te overhandigen, geven ze die door via de andere mensen
in het busje).
Hoofdstation van Львів|Lvov

In Lvov laten wij onze bagage in het depot en gaan richting het elektrichkastation, die op 7 minuten
loopafstand van het hoofdstation is. Normaal vertrekken daar alle elektrichka's, om zo het hoofdstation te
ontlasten van de hordes pendelaars. Eenmaal daar aangekomen wordt mijn vermoeden echter bevestigd, onze
elektrichka naar Радехів|Radekhiv vertrekt toch van het hoofdstation. Dat was mijn vermoeden ook toen ik
het sporenplan van Львів|Lvov bekeek. In het hoofdstation is er aan de rechterzijde nog een extra hal de
loketten zich bevinden voor die enkele elektrichka's die vanuit daar vertrekken. Door de vertraging in
Przemyśl is gebleken dat er net niet genoeg tijd zou zijn om Львів|Lvov nog in te gaan wat wij jammer
vonden. Dan maar rustig een pizza gegeten in een restaurantje aan het station en daar nog wat
rondgewandeld. Voor Martijn is dit zijn eerste elektrichka rit, maar ik verzeker hem dat het nog veel erger
zou worden deze reis (op de trein naar Радехів|Radekhiv waren er tenminste zachte zetels - dit is een grote
luxe voor een elektrichka ).

In Радехів|Radekhiv blijken wij een van de weinige uitstappers zijn. Onze elektrichka rijdt nog 1 station
verder door naar Стоянів|Stoyaniv (waar onze nachttrein naar Чернівці|Chernivtsi overigens langsrijdt
zonder een stop). Plots was iedereen weg en eenmaal wij het donkere stationsgebouw in gaan vraagt een
mevrouw van de UŻ ons meteen wat wij hier zoeken. Ik vertel dat wij de trein naar Чернівці|Chernivtsi
willen nemen. Daarop vraagt zij of ze het loket voor ons nog moet openen - blijkbaar is zij de enige
bediende in heel dat station Wij hadden onze tickets al dus ze zet voor ons de lichten aan in het
station en wijst ons dat wij in de wachtzaal kunnen gaan zitten en loopt weg. Wij probeerden nog eens
richting de stad te gaan, maar die deur zat op slot, we zaten daar dus echt opgesloten
begrijpelijk wel, want buiten ons was er niemand. De enige attractie op het station tijdens het wachten,
was een opdringerige miauwende kat die zich bijna in Martijns zijn bagage had verstopt.
Dienstregeling van Радехів|Radekhiv, naast de langeafstandstrein Kovel-Chernivtsi komen er slechts 2 paren elektrichka's per dag en slechts 1tje uit Lvov


Deel 3: Verhalen uit de trein


Eenmaal wij ons compartiment in de trein hebben gevonden blijkt die bezet te zijn door twee zwartrijdende
UŻ'ers eentje daarvan spreekt perfect Pools en gaat een gesprek met mij aan. Het blijken twee van
de 7 controleurs van de Lvov'se spoorwegen zijn (UŻ is opgedeeld in regio's). Hooggeplaatste Oekraïners dus
ze komen terug van hun werk in Луцьк| Lutsk naar Львів|Lvov. Normaal hebben mensen met een UŻ
legitimatie alleen de mogelijkheid om in de cabine met de machinisten mee te reizen, echter worden ze in de
praktijk altijd in de rijtuigen binnengelaten. En omdat deze trein geen Ljuks klasse had, moesten ze het
maar doen met een Kupé rijtuig - toevallig net in ons compartiment ze zijn echter beleefd en we voeren
een gesprek helemaal tot aan Львів|Lvov waar ze uitstapten. Ik kwam veel interessante dingen te weten, ook
over de Oekraïense spoorwegen. Zij controleren vooral bouwprojecten van stations. Veelal worden die door
dure buitenlandse bedrijven gebouwd, vaak Poolse en Oostenrijkse. Als er iets gebouwd moet worden maakt de
UŻ de eisen zó, dat alléén de door hun van tevoren bedachte bedrijf er aan kan voldoen. (impliceert
corruptie) Zo kosten stationsprojecten in Oekraïne vaak veel meer dan in haar buurlanden (zelfs Polen),
juist omdat ze geen gebruik kunnen maken van de goedkope Oekraïense arbeid. Zo was heel het station in
Ужгород|Uzhhorod, waar ik niet zo lang geleden was, door een Pools bedrijf gebouwd - daar waren zij twee de
verantwoordelijke controleurs. Ook vertellen ze mij het verhaal van Heorhiy Kirpa - hun voormalige directe
leidinggevende, die later de minister van transport is geworden in Oekraïne. (LINK) Volgens hen was het de
beste minister die Oekraïne ooit heeft gehad, en onder zijn leiding zou Oekraïne ondertussen al beter
ontwikkeld dan Polen geweest zijn. Echter werd hij in koude bloede vermoord toen Viktor Yushchenko vanuit
de oppositie aan de macht kwam in Oekraïne. Ze vertellen mij dat dit soort politieke moorden de norm zijn
in Oekraïne en iedereen weet ervan, ook al hebben de autoriteiten het altijd over zelfmoord. (LINK) O.a.
zij twee hebben er daarom aan bijgedragen aan dat dat er in Ужгород|Uzhhorod een monumentje komt en dat het
plein voor het station naar hem genoemd wordt.

Over de politiek en bestuurd in Oekraïne waren ze sowieso erg negatief. We hadden het ook over de
pianospelers van het Oekraïense parlement LINK (niet kijken als je niet volledig overtuigd wilt worden over
het bananenrepubliekgehalte van Oekraïne ). Ze vertellen mij dat er in Oekraïne eigenlijk ook gewoon
propaganda heerst, dingen zoals de pianospelers zullen er nooit op TV worden uitgezonden.
Protestacties/demonstraties van politieke partijen in Oekraïne worden voornamelijk georganiseerd door wat
studenten in te huren voor 20-30 UAH er zijn schijnbaar zelfs gevallen bekend waarin twee tegenstrijdige
demonstraties studenten van elkaar opkochten als de andere groep te weinig had enzo . Je beseft
snel dat zo'n land nog érg ver te gaan heeft.

Verder hoor ik van hun de grote vrees voor een mogelijke privatisering van de Oekraïense spoorwegen.
Volgens hen zou zoiets in de huidige Oekraïne catastrofaal zijn. Ze wisten mij ook meteen te wijzen op de
ontzettend hoge prijzen in het VK waarin het resulteert. Ze waren het wel eens met mij dat de prijzen in
Oekraïne eigenlijk te laag zijn (overbezette treinen).

Ik moet zeggen dat het een van de meest interessante personen waren die ik tot nu toe in de trein heb
ontmoet. Ze hebben ook gratis thee voor ons vier besteld (vermoedelijk hoeven hooggeplaatste UŻ'ers er niet
voor te betalen). Ze verlaten de trein in Львів|Lvov en wij gaan slapen tot wij in Чернівці|Chernivtsi
aankomen.
Station Чернівці|Chernivtsi
Station Чернівці|Chernivtsi


Deel 4: Treintje Чернівці|Chernivtsi - Ocniţa


In Чернівці|Chernivtsi aangekomen haal ik de kaartjes naar Ocniţa aan het loket. Achteraf heb ik op het
Poolse treinforum gelezen dat dit een fout is vanwege het "dubbele karakter" van deze trein. De trein
bestaat uit een lok en twee elektrichka rijtuigen met houten planken als zetels, hij stopt bijna overal en
kaartjes zijn net als bij de elektrichka's te halen bij de provodnik. Gewoon elektrichka, zou je dus
zeggen. Echter, als je de volledige route Чернівці|Chernivtsi - Ocniţa aflegt, ziet de UŻ dit als een
internationale sneltrein, en krijg je gewoon tickets volgens het Fernverkehr tarief. En die zijn duurder.
En inderdaad, want wij werden van het elektrichka loket in Чернівці|Chernivtsi weggestuurd naar het loket
voor internationale treinen, en kregen gewoon een "Fernverkehr" ticket met plaatsreservering! De truc die
op het Poolse treinforum werd beschreven was om 1 halte verder dan het hoofdstation van Чернівці|Chernivtsi
in te stappen - dan kun je een kaartje bij de conducteur halen, en die wordt tegen het elektrichka tarief
verkocht. In Чернівці|Chernivtsi zelf lukt dit niet, want daar staat de provodnik voor de ingang naar de
trein alle kaartjes te controleren (net als bij echte "Fernverkehr" treinen).
"Fernverkehr" kaartje van Чернівці|Chernivtsi naar Ocniţa - €6,30 is toch redelijk duur voor een houten planken elektrichkarit!

De rit met de 610 naar Ocniţa is bijzonder omdat het onderweg de Oekraïns-Moldavische grens 5 keer
passeert. Als je Google Maps kan geloven gaat hij zelfs 14 keer de grens over, maar ik heb mijn twijfels
over de nauwkeurigheid van Google Maps in die regio en een deftig spoorkaart heb ik nergens kunnen vinden.
Spoorkaart van de grensregio van Oekraïne, Moldavië en Roemenië waar de 610 over rijdt

Typisch CIS-station in the middle of nowhere, genaamd enkel naar de kilometerpaal van de spoorlijn waar hij naast ligt


De eerste grensovergang is in het Oekraïense Мамалига|Mamaliga. (Sanders zijn reactie bij het horen van
"Mamaliga" - LINK ) Hier rijd je een hele tijd ook nog een stuk op 700 meter van de Roemeense grens.
Hier staat de trein 20 minuten stil en vindt de controle plaats in de trein. De Oekraïense grenswachten
controleren onze paspoorten erg grondig, vragen wat wij van plan zijn, en bellen nog even met de centrale
om na te vragen of Martijn als Nederlander zeker geen visum nodig heeft voor in Moldavië. Eerste stempeltje
is binnen
Stempel 1 - Oekraïens uitreisstempel van Мамалига|Mamaliga

Мамалига|Mamaliga in Oekraïne - het eerste grensstation van de 610. Onderweg naar Ocniţa heeft hij nog 5 grensstations te gaan!

Мамалига|Mamaliga - de machinist haalt water tijdens de grenscontrole voordat de trein weer verder op de kromme door gras begroeide spoor mag gaan rijden
De eerste Oekraïens-Moldavische grens gezien vanuit de trein.

Vervolgens gaat de trein de grens over naar Moldavië, op 200 meter van de drielandenpunt met Roemenië. De trein
stopt op station "Kilometer 61" daar stapt een Moldavisch grenswacht de trein op en gaat al rijdend de trein
controleren.
Op het eerste station in Moldavië, "Kilometer 61", stapt 1 Moldavische grenswacht de trein op, en gaat hem tijdens de rit tot het volgend station (Criva) controleren.


De bedoeling is normaal dat ze al klaar zijn met het controleren in Criva en daar al uitstappen (12 minuten
nadat ze instappen dus). Normaal zou dat ook gelukt zijn, maar zoals altijd worden onze paspoorten grondig
bekeken en in het computertje ingevoerd. Er zullen niet vaak westerlingen op dat treintje zitten Door
ons krijgt het treintje al minstens 10 minuten vertraging. Je kon trouwens heel goed merken aan de
grenswacht dat ze erg gehaast was. Bij mij deed ze mijn paspoort eerst in haar computertje en dan pas een
stempel erin. Bij Martijn zette ze meteen een stempel en schreef alleen wat gegevens over op een
kladblaadje en rende de trein uit
Stempel 2 - Moldavisch inreisstempel van Criva

Station Criva (MD) - interessant gebouw waar je heen moet via een brugje. Hier stapt de Moldavische grenswacht de trein uit.


Dan rijdt de trein 25 minuten lang door Moldavië, en gaat vlak na Lipcani weer Oekraïne in. Hier geen
grenscontroles omdat de trein in Oekraïne geen stations heeft - na 10 minuten door Oekraïne te hebben
gereden zit de trein weer in Medveja in Moldavië.
Vlak na Lipcani gaan we weer een stukje Oekraïne in, zonder daar stops te maken
.... om zo'n 10 minuten later weer Moldavië te zijn ingereisd


We zitten weer in Moldavië in Medveja die tevens weer het grensstation voor de uitreis is. Hier vindt
opvallend genoeg geen controle van de Moldavische grenswachten plaats, ook al rijdt de trein daarna
Oekraïne voor goed in. Heeft hier iemand een verklaring voor? Normaal hoor je volgens mij aan elke in- en
uitreis gewoon een controle te krijgen... Achja, 1 Moldavisch stempeltje minder dan. Daarna het Oekraïense
grensstation Ларга|Larha - lekker duidelijk, want de stad Larga ligt in Moldavië Misschien is dat dan
ook de reden waarom de grenswachten niet Ларга|Larha op hun stempeltjes hebben staan, maar de naastgelegen
Кельменці|Kelmentsi.
En weer terug Oekraïne in bij Ларга|Larha. Dit gebied behoort tot de Lvov'se afdeling van de UŻ.
Stempel 3 - Oekraïens inreisstempel van Кельменці|Kelmentsi


Na een tijd door Oekraïne rijden komt de trein bij het laatste Oekraïense grensstation -
Сокиряни|Sokyryany. Vanuit hier rijdt de trein in 1 ruk door naar Ocniţa. Dit is het stukje waar de trein
volgens Google Maps letterlijk om de grens slingert. Ik geloof echter eerder dat de spoorlijn daar op dat
stukje de eigenlijke grens vormt
Stempel 4 - Oekraïens uitreisstempel van Сокиряни|Sokyryany
Tussen Сокиряни|Sokyryany en Ocniţa zijn heel veel grenspaaltjes te zien vanuit de trein, vermoedelijk vormt deze spoorlijn de grens daar.


In Ocniţa vindt de grenscontrole gewoon plaats in de trein (je mag pas uitstappen nadat je gecontroleerd
bent).
Stempel 4 - Moldavisch inreisstempel van Ocniţa

De 610 bestaande uit twee Общий|Obshhyj wagens (houten zetels) aangekomen in Ocniţa

Het was echt een bijzonder ritje

Het station van Ocniţa gezien vanuit de loopbrug - onze twee Общий|Obshhyj wagens staan al klaar om straks weer terug naar Чернівці|Chernivtsi te vertrekken

De "Fernverkehr" zijde van het station in Ocniţa is nog leeg, over 2 uur komt hier onze trein naar Kiev aan

Deel 5: Ocniţa en reis naar Kiev

Nu hebben wij 3 uur de tijd voor onze trein naar Kiev vertrekt. We proberen even de stad in te gaan, wat
erg moeilijk blijkt te zijn op een station zoals Ocniţa vanuit de loopbrug over de sporen heen
lopen wij eerst de verkeerde kant op, maar worden al snel geholpen door een ouder stel die ons de weg wijst
en zelfs een heel stuk speciaal voor ons meeloopt de correcte route is niet via de loopbrug over de
sporen heen, maar de sporen zelf oversteken (dat is gewoon toegestaan in landen als Moldavië) en dan door
een gat in het hek lopen Ocniţa zelf is een gat in Borat-stijl. Martijn, die eerst weigerde te spreken
in termen van 'beschaving', geeft mij snel toe dat Ocniţa toch echt onbeschaving is 1 van de 2
geldautomaten in heel de stad blijkt mijn kaart te slikken, dus ik pin wat Moldavische lei en wij gaan Kvas
drinken in het enige etablissement dat nog maar een béétje op een café zou kunnen lijken - het was echter
meer een supermarkt die ook drankjes schenkt en wat tuinstoelen voor de raam had geplaatst. Je zit daar dus
tussen de zwerfhonden enzo al snel komt er een Moldaviër naar ons toe en begint een moeilijk verhaal
over bier wijzend naar Martijns zijn bekertje met Kvas. Ik weet niet of hij vraagt wat er in zit, of hij
ons bier wilt verkopen, of dat hij wilt dat wij hem bier kopen, maar na lang genoeg 'nee' knikken ging hij
in ieder geval weg

Centrum van Ocniţa er is daar echt niks niet eens een normale supermarkt

... maar er was wel een casino

CFM stoptreintje in hun typische kleuren staat klaar om straks naar Bălţi-Slobozia te vertrekken (halverwege op de spoorlijn naar Chișinău

Binnenlands CFM trein uit Chișinău is aangekomen. Treinen hier zijn echt enorm


Eindelijk is onze trein naar Kiev gearriveerd. En dit bleek echt een CIS-treinervaring te zijn Het is de
trein Chișinău-Moskva en was verreweg de langste passagierstrein dat wij ooit hebben gezien! Hij paste lang
niet op het perron in Ocniţa, en toch was elk rijtuig voorzien van haar eigen perronverkopers ook waren
er veel valuta-wisselaars voor mensen die nog met Moldavische lei overbleven. Na het instappen krijgen wij
van onze Provodnik meteen migratiekaartjes voor in Oekraïne. Ik vraag hem of wij dit zeker nodig hebben,
aangezien ik al keilang zo'n ding niet heb gehad en ik gelezen had dat ze afgeschaft zijn, maar hij blijft
er op staan. Dus wij vullen hem in - het blijkt de oude stijl te zijn waar je nog dingen als treinnummer en
verblijfsadres moet invullen De trein rijdt eerst nog een prachtig stukje in Moldavië met veel bochten
wat mij de kans heeft om de trein in zijn geheel te fotograferen (en da's echt moeilijk met zo'n lange
trein )
De gang van ons kupé rijtuig Chișinău-Moskva met bloemetjes aan de ramen en uiteraard een tapijtje die regelmatig water krijgt
Chișinău-Moskva leidt niet aan reizigersgebrek en er zaten nog wagens achter ons!!!


In Vălcineţ krijgen wij deze keer wel gewoon Moldavische uitreiscontrole, en even later, in het
grensstation aan de Oekraïnse zijde, Могилів-Подільський|Mohyliv-Podilskyi, krijg ik te horen dat die
migratieformuliertjes inderdaad onnodig waren. Paspoorten van niet-CIS buitenlanders worden sowieso
ingescand in de computertjes die de grenswachten bij zich hebben. De migratieformuliertjes worden nu alleen
nog maar gebruikt op treinen die heel Oekraïne doorkruisen voor CIS-transitreizigers - hun paspoorten
worden namelijk niet ingescand, maar alleen op zicht gecontroleerd. Na de grenscontrole door de grenswacht
komt de provodnik nog langs en vraagt om onze paspoorten en bekijkt nieuwsgierig alle pagina's een voor een

Stempel 5 - Moldavisch uitreisstempel van Vălcineţ

Stempel 6 - Oekraïens inreisstempel van van Могилів-Подільський|Mohyliv-Podilskyi. Totaal 6 stempeltjes op 1 dag


Aangezien wij een hele tijd niks hadden gegeten besluiten wij de CFM-restaurantwagen nog eens een kans te
geven. Ik had op DSO al gelezen dat het wat kan tegenvallen wat betreft prijs/kwaliteit verhouding. Wij
nemen plaats en wachten op een menu. In plaats daarvan komt de bediende vertellen dat ze hier geen menu's
hebben ze begint een aantal gerechten op te noemen, waarvan ik er 1 denk te verstaan - een
schnitzel, kan moeilijk mis denk ik dan, dus wij bestellen dat. Ik vraag nog even na voor de zekerheid of
ze ook Oekraïense UAH accepteert (je weet maar nooit, in een trein uit Moldavië naar Rusland), maar alle 3
valuta's worden gewoon geaccepteerd. Wat wij even later toegebracht krijgen leek voor geen meter op een
schnitzel, zag er niet bijzonder aantrekkelijk uit, maar smaakte op zich wel goed In de tussentijd
kijken wij toe hoe verschillende Russen langskomen om hele flessen wodka in het restaurant te halen en
daarmee terug hun compartimenten ingaan Voor ons eten met drankjes betalen wij totaal €17, niet erg
duur, maar goedkoop is het ook zeker niet.

Avondeten in het CFM restaurantrijtuig


Tegen 2 uur 's nachts komen wij aan in Kiev. Ik koop mij nog een cheeseburger in de Mc Donald's voor het
station, die op dat uur alleen de McDrive-voor-voetgangers open heeft, en wij lopen naar het hostel. Vanaf
hier is de rest van het reisverslag van Sander

[Accelerat]

...Intussen aan de andere kant van Europa...

Sander & Jochem: 01/08/2012 - Breda-Arnhem-Düsseldorf
Vandaag ging de grote reis beginnen. In de loop van de middag zou onze ICE gaan vertrekken, dus ik heb 's ochtends mijn tas op mijn dooie gemak ingepakt.
Enkele uurtjes later zaten we dan op de InterCity naar Arnhem, waar we veel te lang overstaptijd hadden. Als echte Brabanders zijnde, was het dus "baakskestijd!" ("tijd voor een kop koffie" in het ABN).
Al maauwend onder het genot van een baakske, kwam plots deze prachtige historische bus langsgereden. Prachtdingen!

Twee uur later gleed onze ICE het station van Arnhem binnen om 17h35. We zochten onze plaatsen, 71 & 72 op in rijtuig 27. Dat was een coupeetje waar je met 6 mensen in zit. Er zaten 2 Duitse InterRailers in en een ouder Brabants echtpaar. Al snel kwam de conductrice de kaartjes controleren. Bij het ouder Bergeijks echtpaar verscheen er een grote map van TreinReisWinkel, ze bleken naar Istanboel, Athene en Barí te reizen. Alle kaartjes van Köln tot Amsterdam via Duitsland, Oostenrijk, Hongarije, Roemenië, Turkije, Griekenland, Italië en Zwitserland waren voorzien, maar Utrecht-Köln mistte! De conductrice gaf hun het voordeel van de twijfel en liet het er bij zitten.
Al snel raakten we aan de praat met hun, ze reisden per trein omdat de man vliegangst had "en ook wel wat van de wereld wilde zien". Ze hadden al talloze treinreizen in Europa gemaakt, maar dit was de eerste echt hele grote reis. Alle voorbereidingen waren getroffen tot in de puntjes, zelfs taallijsten voor in geval van nood waren voorzien van alle landen die ze passeerden. De tijd vloog voorbij en voor we het wisten, stonden we al in Düsseldorf wat het voorlopige eindpunt voor Jochem en mij was. We sjouwden onze spullen naar het Ibis Hotel achter het Hauptbahnhof, betaalden de gereserveerde nacht en gooiden de bagage neer in de kamer. Inmiddels was het al weer 19h00 geweest en hadden we nog niet gegeten, maar dat wilden we in Vapiano gaan doen.Door de hitte sjokten we op ons dooie gemak door het HBF, over de Friedrich Ebert Strasse naar de Vapiano. Het was daar echter heel erg druk, we besloten het centrum eerst maar verder te ontdekken. Het echte centrum hing een gemoedelijke sfeer, het was er druk en op de Rijnkade zat iedereen wat te relaxen met een drankje. We besloten dit voorbeeld te volgen, kochten een biertje bij een kiosk (in een Biergarten betaal je zo €4,-!!) en dronken het langs de Rijnkade op. We waren het er beide over eens; ondanks dat de historie een beetje mist in deze stad, is het er toch erg gezellig in de zomer!
Grastrambanen met tropische planten er omheen, het zag er apart uit!

Even later ondernamen we poging 2 bij Vapiano. Nu was het er een stuk rustiger en waren we snel aan de beurt. Bij een kok die Nederlands sprak (en dacht dat wij Belgen waren ) zijn we pasta gaan halen en dit op het terras gaan opeten. Het was erg lekker, maar helaas zat er iets te veel pittige kruiden op voor mij. Weer een uur later zijn we terug naar het hotel gegaan.

Sander & Jochem: 02/08/2012 - Düsseldorf - Düsseldorf Airport - Киев Бориспол/Kiev Borispol - Киев/Kiev
Rond een uur of zeven rinkelde de wekker, al snel sjokten we met onze bagage door het Hauptbahnhof op zoek naar onbijt. We belandden bij Back Factory tegenover het Hauptbahnhof met wat koffiekoeken en een sloot koffie in de gillend hete verbruikszaal. Rond negen uur stonden we op de luchthaven om onze bagage in te checken en zelf door de beveiliging heen te gaan. Düsseldorf Airport is een hele fijne luchthaven; het is er redelijk rustig, er is gratis WiFi & gratis kranten zijn voorzien.
Compleet relaxt stapten we in onze Lufthansa Boeing 737-530 met registratie D-ABID "Aachen".

Stipt optijd rolden we de startbaan op en zaten al snel hoog in de lucht. Voor mij was het de eerste keer vliegen zonder een non-stop wolkendek en dus erg leuk! In tussentijd kregen we tagliatelle al pesto voorgeschoteld en met een glas bier erbij was het compleet; wat is vliegen met Lufthansa toch heerlijk!
Na enige tijd vlogen we over de spoorbrug over de Duits-Poolse grens bij Frankfurt a/d Oder. Aan de fikkende akkers was het dan ook gelijk duidelijk dat we in Polen zaten.
Halverwege haalden we deze 777 van een Indiase maatschappij nog in.
Inmiddels waren we lang en breed in Oekraïne en hadden we uitzicht op gekapte bossen die zó gekapt waren, dat het niet opviel.
DWARS over Kiev heen!
Over de Днепр/Dnepr heenvliegen.

*VWOEM*, huh? Een wolk uit het niets?!
...dus daar kwam die wolk vandaan.

Met een lage snelheid landden we en remde het toestel zonder enige reverse trust, apart om dat eens mee te maken! Al snel hadden we onze bagage, geld afgehaald en snelden we door naar de halte van de Skajbus naar Киев/Kiev. We zorgden dat we er als eerste in zaten en bij een raam, zodat het uit te houden was met 30 graden in een marshrutka zonder airco. Het reed lekker door en een uurtje later stonden we op het treinstation van Киев/Kiev. Vanuit daar gingen we lopen naar het Chill Out Hostel. Maar eenmaal
voor het treinstation, in de brandende zon met mijn backpack op mijn rug was het enige waar ik aan dacht: "...Waar ben ik in godsnaam aan begonnen?". Twintig minuten later stonden we bezweet en kapot binnen in het hostel. Een Duitse jongen bood ons een biertje aan en we raakten in gesprek. Hij kwam uit Dresden en hield vooral héél erg van "Party machen". Eigenlijk ook alleen maar dat.
Even later stapten twee Brabanders binnen. Die reisden per auto helemaal naar Kiev en wilden de Krim er nog bij pakken. 4 Brabanders bij elkaar en 1 jonge Duitser erbij, dan is het gespreksonderwerp al snel New Kids. "Verhekte Mongul!", citeerde de Duitser. Uiteindelijk hadden we allemaal wel genoeg van die Duitser en waren dan ook blij toen hij ergens anders Party ging machen. Wij praten nog even verder. Een van die twee Brabanders biechtte later op dat hij de neef was van één van de acteurs van New Kids, ze waren dan ook beide afkomstig uit Maaskantje. ...En dat kom je dan in Киев/Kiev tegen, de wereld is soms
echt héél klein.
Tegen de avond werd de temperatuur buiten beter. Jochem en ik besloten haast traditioneel (in het geval van Oekraïne dan) naar de Пузата Хата/Puzata Hata te gaan voor een avondmaal. We lieten het ons smaken, liepen nog een rondje over het Майдан Незалежності/Maidan Nezalezhnosti en gingen dan weer terug naar het hostel. In de common room kwamen we de Brabanders weer tegen en kwamen 3 Londenaren erbij zitten. We hebben het nog erg gezellig gehad die avond! Toen de Londenaren vertelden dat ze naar Roemenië gingen, kon ik het toch niet laten om ze alvast kennis te laten maken met manele, tot grote hilariteit. Tegen 01h00 gingen de meeste slapen, maar ik besloot nog even te wachten op Kuba en Martijn die zouden arriveren rond 02h00. Tussendoor kwam de Party-Duitser nog een keer langs, maar die had zoveel gezopen dat hij nauwelijks kon praten. Gelukkig hield hij zich rustig en tien minuten later was hij weer weg "op zoek naar sigaretten" en hebben we niets meer van hem vernomen. Rond een uur of 03h00 kwamen Kuba en Martijn nog eens binnenstappen.

[Accelerat]

03/08/2012 - Киев/Kiev - Sarny/Сарни
Na een kort nachtje waarin slapen moeilijk was door de hitte, het lawaai en de niet-startende Volga in de straat, besloot ik tegen een uur of 9 maar te gaan ontbijten. Langzaam volgde de rest ook. Inmiddels was de buitentemperatuur weer flink aan het oplopen en we moesten ons nog even een paar uur zien te vermaken. Jochem en ik vonden het tegen een uur of elf weer "baakskestijd" bij Coffee Life. Godzijdank stond de airco volop te loeien... Een paar uur lang gemaauwd, naar Пузата Хата/Puzata Hata gegaan voor de lunch, wat boodschappen gedaan & de tassen in de loop van de middag bij het hostel opgehaald. De metro naar het station gepakt waar we een uur voor vertrek aankwamen en zodoende nog genoeg tijd hadden om de tickets af te halen. Toch? Kuba ging in de rij staan van het "internetloket". Langzaam vorderde de rij... Ruim een kwartier voor vertrek ging plots het gordijntje voor het loket. Pauze. Shit, wat nu?! Ik ben in de rij gaan staan in Kuba's plaats en hij poogde bij een ander loket de tickets te krijgen. Gelukkig waren ze bij het internationaal loket heel hulpgezind nadat Kuba de situatie had uitgelegd. 12 minuten voor vertrek kwam Kuba met de tickets aangelopen. "Held dat je bent!", prees ik hem aan! ...Ik dacht even dat we vast zouden gaan zitten in Киев/Kiev. In volle pas haalden we water, bier en ijs.
Net optijd zaten we in de trein.

We zaten in het meest oude, krakkemikkige rijtuig van heel de trein. Het was er gillend heet, er kon geen raam open en voorzien was van muzikale pareltjes als Дискотека Авария's "Diesko soeper star" & Евгения Бобкова's "Kharkov" nummer. Langzaam ging de trein zich voortbewegen en begon de Sovjetairco te werken, dat wil zeggen: Zolang het rijdt, is het prima uit te houden.
Tussenstop in Короштен/Koroshten waar de electrische locomotief plaats maakte voor een diesellocomotief.

Kuba haalde ergens een stuk pizza vandaan en wat te drinken. Ik heb een poging ondernomen ook nog iets pizza achtigs te vinden maar was daar niet in geslaagd; Короштен/Koroshten had daarentegen wel een heerlijk typisch Oekraïens station wat ik heb mogen bewonderen. Bij het instappen riepen een paar jongens "Where are you from??", ik antwoordde "The Netherlands". "Cool, come here and have some vodka!". Op dat moment stond mijn hoofd er totaal niet naar en hebben we ons weer "opgesloten" in onze eigen coupé. Overigens volgde er nog een prachtig muzikaal drama op de radio in ons rijtuig.
Plots stonden we met z'n vieren zo blij als een stel kinderen voor het raam: Het Pripyat-moeras! ...Maar 2 seconden later was er al niets meer te zien.

Intussen was het flink heet aan het worden en de "airco" werkte niet goed meer. Martijn gooide de deur open en Jochem ging op de gang staan waar hij al snel weer werd aangesproken door dezelfde Oekraïeners -inmiddels in beschonken toestand-. Ze hadden NOG NOOIT van Sarny/Сарни gehoord. Zij waren op weg naar een meer in de buurt van Львов/Lvov om te gaan vissen, zuipen en prostituees te bezoeken. Ze probeerden tevergeefs nog wat wiet te verkopen, maar volgens mij had de provodnika daar ook lucht van gekregen. Ze leken dan ook ècht niet te snappen dat wij van het leven konden genieten zonder laveloos te zijn en prostituees te bezoeken. Enkele uren later kwam de trein in Sarny/Сарни aan. De politie stond klaar om diezelfde jongens uit de trein te vissen; zou de provodnika een melding hebben gemaakt van drugshandel en/of overlast?

Sarny/Сарни was een redelijk groot station, compleet godvergeten en grotendeels in vervallen staat. We liepen via de grote brug richting het "centrum" van de "stad". Het oord was compleet uitgestorven tot we op het plein kwamen met een Rode Leger-tank waar het "uitgaangscentrum" was. Готель Слутч/Hotel Sloetsj konden we echter niet vinden... Een groepje meiden riepen toen we voor de 2e keer langssleurden met onze tassen "Can we help you?". Ze wezen het hotel en wij bedankten hun. "...Those are my boys hihihi!", riep een van hun tegen die andere meiden. Jahoor, tuurlijk. De receptie van Готель Слутч/Hotel Sloetsj was verlicht met sfeervolle TL-buizen, een vloer met agrarische Sovjet-mozaïeken erop & een bureau achter een glaswand. In het hotel waren 4 klassen; 1 (luxe), 2 (normaal), 3 (bed+tv+warm water) & 4 (een bed & uitsluitend koud water). Omdat we met z'n allen bij elkaar wilden, konden we enkel in klasse 4 terecht. Tja, het ging maar over één nachtje... Kuba regelde alles in het Pools/Oekraïens, we betaalden €3,40(!) per persoon (zie hier de rekening) en liepen de trap op naar boven waar we de prostituees van het hotel kruisten. Onze kamer bevond zich op de 1e etage tussen accountant-kantoortjes, schilderclubjes & een kapperszaak. Een half uur later kwamen de prostituees weer naar boven gelopen op zoek naar klanten, maar die sloegen zelfs de etage van de 4e klasse over.
De lamellen & lampenkappen waren kapot, het was er gillend heet, zat vol moerasinsecten & het bed deinsde mee op de beat van Нано Техно van de club waar we boven zaten.

Bovengenoemde elementen waren al genoeg om ervoor te zorgen dat ik die nacht niet één oog dicht heb gedaan. ...Nu hadden we van 01h00 tot 03h00 ook gewoon de slappe lach, heel het Sarny/Сарни verhaal was de grap van het jaar 2012, zó surrealistisch gewoon...

04/08/2012 - Sarny/Сарни - Горный/Gorny - Лунінец/Luninec - Пинск/Pinsk
07h00 ging de wekker af. Ik voelde mij een complete zombie, al viel dat bij Martijn, Kuba en Jochem wel mee.
Het uitzicht vanuit de "hotel"kamer, het is hèt plein van het dor, ik bedoel stad.
"Sfeerplaatje" vanuit de gang van het "hotel".
Zo zag de rest van Sarny/Сарни er eigenlijk uit. Eigenlijk was dat hotel de meest deprimerende plek van heel Sarny/Сарни.

Twintig minuten later zetten we koers richting het station. De buitentemperatuur was al flink aan het oplopen en ik was eerlijk gezegd héél erg blij dat ik uit dat oord weg kon. Sarny/Сарни was toch zeker het meest rare oord waar ik ÓÓIT ben beland en voor één nacht kon ik er goed mee lachen. Maar eerlijk gezegd wens ik niemand Sarny/Сарни toen. Dus mocht je ooit het idee opvatten "Laat ik eens naar Sarny/Сарни gaan!", dan is mijn advies om het maar gewoon niet te doen.
Ook al lijkt dit ( http://www.youtube.com/watch?v=As1Kove0Qfs ) filmpje nog zó overtuigend om er heen te gaan (het heeft Jochem & Kuba zelfs zo geënthousiasmeerd om er 2 nachten te willen blijven, tot mijn grote "vreugde").
Station Sarny/Сарни.

Op het station kochten we wat ontbijt, Jochem, Kuba en Martijn wat automaat koffie die zelfs te drinken was & wat koekjes. De treinkaartjes werden bij aankoop zorgvuldig uitgeknipt uit het figuur en zo konden we voor €1,- de grens oversteken naar Wit-Rusland.
Dit werd onze eletrietsjka naar Горный/Gorny.

We namen plaats in de trein en verbaasden ons over de drukte. Maar na een paar minuten begrepen we wat er gaande was. Dit is zo'n typisch smokkellijntje waar tweehonderd smokkeloma's op "werken". Allemaal hadden ze verschillende producten bij. We zagen potten Nescafé, ambulancehandschoenen (!), dozen van TellSell & heel veel toiletpapier langs komen. De trein reed heel traag en op z'n dooie gemak. Maar aan alles was gedacht in de trein, er was zelfs "catering": Een vrouw met thermoskannen koffie/thee, broodjes & zelfs vareniki. Na verloop van tijd kon je ook nog Wit-Russische roebels kopen. In Дубровиця/Dubrovicja werd de sfeer plots grimmiger; de aartsvijanden van een van de smokkeloma's kwam binnen, de krachttermen vlogen in het rond!
Creatieve stationsbenaming
Mooi stationnetje onderweg.

Even later was de Oekraïense controle. Een compleet leger aan douaniers kwam in de trein, zei uitbundig iedereen gedag (en kende waarschijnlijk iedereen...). Bij onze paspoorten stonden ze geobsedeerd te kijken en namen ze de tijd; die zien niet iedere dag Nederlandse paspoorten! Halverwege passeerde nog een douanier die heel sneaky allemaal foto's aan het maken was van alle passagiers en bagage (?).
Na enige tijd passeerden we de grens. Kuba zat vrolijk foto's te trekken van de grens vanuit de trein. (© Kuba)

De trein reed het eerste station voorbij en reed direct verder naar Горный/Gorny. Bij aankomst renden de 200 smokkelaars tegelijk naar de grenspost waar een geduw, getrek en gescheld begon. ...Wij zagen een schaduwrijk plekje en zijn daar gaan wachten met de conducteurs.
Het interieur van de eletrietsjka. De smokkelaars lieten hier hun jassen e.d. in liggen, omdat ze toch allemaal weer dezelfde trein terug naar Oekraïne gingen nemen binnen anderhalf uur.
En het smokkelwaar om weer terug te nemen naar Oekraïne. (© Kuba)

Nadat het geduw en getrek bijna was afgelopen, kwamen twee behulpzame douaniers op ons af gelopen. Ze gaven ons registratiepapiertjes zodat we alles op ons dooie gemak in konden vullen. Ons werd nog op het hart gedrukt dat we beslist ons moesten registreren. De verzekeringspolis werd ook nog gevraagd. Ik gaf mijn Wit-Ruslandverklaring die ik van de VGZ na aandringen heb gehad, om deze 2 seconden later weer terug te krijgen. "Not valid. We will arrange some insurance for you.". Nadat het formulier ingevuld was mochten Kuba en ik als eerste naar het stempelhok. Ik gooide mijn backpack neer: "Haaa! Lufthansa! Хорошо!", merkte de douanier met een brede lach op. "Да, самолет до Киева, поезд до Беларусе!", legde ik in mijn beste Russisch uit. (Ja, vliegtuig naar Kiev, trein naar Wit-Rusland). Al snel stond er een stempel in mijn paspoort, "Добро пожаловать в Беларусь! Velkam to Belarus!". Ik moest mijn backpack op een plank gooien en een douanier keek er even snel doorheen. "Do you have any prohibited items", "No.".
Ik ging op een bankje zitten, naast een Wit-Russisch meisje van 20 uit Brest. "...So you're from Western-Europe I guess?" vroeg ze. Een leuk gesprekje volgde, maar met die douaniers voor m'n neus die op ieder woord lette dat ik uitkraamde, voelde ik mij niet op m'n gemak en het gesprek staakte dan ook snel. ("Een huwelijk misgelopen door de douane", stonden we diezelfde avond nog te grappen. )Tien minuten later waren Martijn en Jochem ook door de controle heen. Nu was het wachten op de verzekering. Weer vijf minuten later kwam een vrouw met een ordner naar binnen gerend & stond direct driftig eindeloos papierwerk in te vullen. Enkele minuten later moesten wij een krabbeltje zetten, €5,- overhandigen voor onze ziekteverzekering en toen wenste de douane ons nog een fijn verblijf in Wit-Rusland toe. We konden nu gaan en staan waar we wilden. Tegenover het station waren een paar winkeltjes, de prijzen waren debiel goedkoop en de straten en auto's zagen er plots weer heel goed uit. Ik werd steeds benieuwder naar de rest van het land... Kuba ondernam intussen nog een poging bij het postkantoor om z'n Wit-Russische telefoonkaart op te waarderen, maar die dachten eerst dat hij een bedelaar was en kreeg wat roebels toegestoken. Een half uur later zou de eletrietsjka naar Лунінец/Luninec gaan vertrekken. We wachten nog een tijdje in het bloedhete stationsgebouw tussen de knappe jonge dames die elkaar niet uit konden staan. Kennelijk is de concurrentie daar moordend of zo?!
Stipt op tijd zaten we in de eletrietsjka naar Лунінец/Luninec te genieten van de verkoeling die de open ramen verschafte. Weer een uur later stapten we over in Лунінец/Luninec op de eletrietsjka richting Брэст/Brest die ons naar ons einddoel Пинск/Pinsk zou brengen. Tijdens de rit werd nog versgevangen riviervis verkocht die nog aan de vishaken zaten. Wederom stipt op tijd stonden we in Пинск/Pinsk. Rondom het station leek het een uitgestorven boel. Om in het centrum te komen gebruikte Kuba z'n theorie: Buslijn 1 én veel reizigers in de bus, dat moét naar het centrum gaan! Maar dat pakte niet zo goed uit. We belandden compleet verkeerd, met hulp van de busconductrice wisten we wel de juiste aansluitende lijn, maar toen namen we die in de verkeerde richting. Even later weer in de andere richting genomen.
Bij de spoorwegovergang stonden we ruim 5 minuten in een gillend hete bus in de brandende zon te wachten op dit goederentreintje...

Even later waren we dan bij de Плоша Ленина/Plosha Lenina waar Гостиница Припять/Hotel Pripyat zich zou moeten bevinden. Langs de oevers van de Припять/Pripyat kwamen we op den duur een draconisch gebouw tegen wat compleet vloekte met de rest van heel Пинск/Pinsk, dat moest het hotel zijn! We stapten binnen een superdeluxe lobby en twijfelden zelfs even of dit niet een gigantisch duur hotel ging zijn. Voor buitenlanders was het €50,- per kamer inclusief ontbijt, we hebben even getwijfeld, maar uiteindelijk besloten om het toch te doen. Met een gammele lift die geluiden produceerde waarvan ik niet wist dat liften dat überhaupt konden, gingen we naar de 8e etage. De kamers waren sinds de val van de Sovjet-Unie niet meer veranderd en eigenlijk best vreselijk. Ik ben gelijk onder de douche gesprongen, om daar m'n rug te verbranden aan de warmwaterleidingen aan de zijkant van de douche.
Niemand van ons heeft op het balkon durven staan. Martijn wilde een poging wagen, maar nadat Kuba opmerkte "Ik spring er niet achter aan!", zag hij er toch maar van af...
Uitzicht over de Припять/Pripyat en het moeras.
Ons design-hotel.

Om 19h00 ben ik Kuba en Martijn op hun kamer gaan opzoeken. We moesten iets verzinnen voor te gaan eten... In de Bradt-gids stond vrij weinig vermeld, dus heeft Kuba het internet afgezocht. Al snel kwam hij op het MyPinsk-forum terecht waar pizza-restaurant Чаокакао/Tschaokakao werd 'aangeraden' ("Waar kan men goede en betaalbare pizza eten in Pinsk?", "Thuis, want alle pizzeria's zijn slecht in Pinsk, behalve Чаокакао/Tschaokakao die te duur is":lol:). Nadat Jochem ook gereed was, besloten we het een kans te geven. Na een kwartiertje lopen stonden we voor de bioscoop "Победа/Pobeda" (="Overwinning) waar de Чаокакао/Tschaokakao in zou zitten. De 1e keer dat we er doorheen liepen slaagden we niet in om het te vinden. We hebben nog eens 5 minuten buiten dat gebouw staan te observeren... Er hing een half afgebladderd folie waar de naam op stond, maar het zag er failliet uit in eerste instantie. We keken nog eens binnen, zijn een trap ergens opgelopen en plots stonden we binnen in de kij hippe Чаокакао/Tschaokakao.
We bestelden wat pizza's en drinken. Vlak voor ons stond een gigantische plasma TV waar de Russische MTV op stond; er kwam na verloop van tijd een clip waarin Amsterdam zichtbaar was. Nogal apart als je in een dom provinciestadje midden in Wit-Rusland in een bizar restaurantje zit te kijken naar beelden van Amsterdam. De pizza kwam al snel op tafel en smaakte prima, intussen stond het voltallige personeel van achter de toonbank te kijken hoe deze buitenlanders pizza aten; met vork en mes hihihaha! Overigens, aan het personeel: We zijn erg benieuwd hoe we op de foto staan! Mogen we ze zien?
We betaalden en vertrokken om de "stad" nog eens verder te bekijken.
De bioscoop waar Чаокакао/Tschaokakao in zat. Wij waren MyPinsk-forum in ieder geval erg dankbaar! Mocht je ooit in Пинск/Pinsk op zoek zijn naar een pizzeria of plots raad nodig hebben voor je alcoholproblemen, dan is het MyPinsk-forum the place to be!
Park in Пинск/Pinsk waar ze namaak kasteeltorens hadden staan voor kinderen.
Пинск/Pinsk in het dagelijks leven.
Uiteraard moest er ook nog even geld worden gehaald. De Wit-Russische roebel is een verschrikkelijke munteenheid voor rekengenieën zoals ik. 1 EUR = 10.300 BYR
Lada's blijf ik zo geweldig vinden.

Bij een supermarktje haalden we wat ijs en сырок/syrok als dessert.
Appartementencomplet in Пинск/Pinsk.
Natuurlijk heeft Пинск/Pinsk ook zijn eigen Lenin-beeld. Op dit plein konden ouders tevens hun vervelende kinderen in voortgedreven voertuigen dumpen zodat ze stopten met zeuren, zoals je op de foto ook kunt zien.
"ZE IS MOOI, ONS EIGEN PINSK, LAAT ONS HOUDEN VAN ONZE STAD!
In tegenstelling tot in Oekraïne, hangt er in Wit-Rusland nog een informatiekaartje bij Lenin.

We wilden nog ergens iets gaan drinken omdat het te vroeg was om terug naar het hotel te gaan, dus belanden we op een klein terrasje. Het drinken moest binnen gehaald worden. Dit was een winkel waar bier vers werd getapt en afgevuld werd in flessen op opdracht.
En het smaakte prima!

Terug in het hotel haalden we onze ontbijtbonnen en gingen terug naar de kamers.
In de supermarkt had ik ook nog dit pak gekocht, puur omdat het er zo debiel uit zag. iVrucht vertaald. Overigens was het gewoon prima fruitsap.

De rest van de avond hebben we ons nog prima vermaakt met de radio op de kamer met slechts één zender en één functie: aan en uit. Sfeerfilmpje:
http://www.youtube.com/watch?v=C7d-atJqOo8

05/08/2012 - Пинск/Pinsk - Брэст/Brest
We begonnen de dag met het inwisselen van onze feestelijke ontbijtbonnen in het restaurant van het hotel. 's Avonds fungeert dat restaurant als club en dat resulteerde er in dat wij tussen de paaldanspalen zaten te ontbijten met de andere gasten. We moesten gaan zitten en er volgde een bord met brood en sla. Vervolgens een bord met een amper gebakken spiegelei. Vervolgens een bord met een pannenkoek gevuld met kaas. Zo volgden er nog een aantal dingen en eindigden we met een kop thee. Wat een ontbijt zeg...
We pakten onze spullen in, checkten uit en gingen weer richting het station.
Een plaatje van Пинск/Pinsk...
En voor de laatste keer het draconisch hotel.

Bij de bushalte wisten we niet echt welke bus we moesten nemen, zodoende stonden we wat te treuzelen. Achter ons was een marktje gaande en plots riep er één verkoper "Where do you need to go?", "To the train station", antwoordde ik. ...Vervolgens legt die vent een paar schoenen met stalen neuzen voor m'n neus neer "These will help you!". Leuk geprobeerd. Met de bus was het een paar minuutjes naar het station. Daar snelde Kuba naar het loket voor de kaartjes & hebben we de resterende tijd doorgebracht in de stationsrestauratie met wat flink gekoeld frisdrank want het was nu al flink warm buiten. Tien minuten voor vertrek nog even wat te eten gehaald voor in de trein en toen kwam de Москва/Moskou-Брэст/Brest al binnen gereden.
Even geld ordenen...

In de trein was het behoorlijk warm want de sovjetairco leek niet te werken dit keer. Voor de verandering stond er eens moderne muziek op.
In tegenstelling tot Oekraïne, is er in Wit-Rusland geen verkrotte industrie te vinden. Alle bedrijven worden volop gebruikt, evenals de kolchozen waar de aardappelen & graan uitpuilden.
Eletrietsjka halverwege de rit
Na twee uurtjes kwamen we aan in Брэст/Brest.
Het station

We besloten dit keer een beetje te gaan shoppen bij hotels als het weer zo duur zou gaan worden. Onze eerste poging werd Гостиница бУг/Hostinitsa BUG. Deze stond nogal twijfelachtig vermeld in Bradt. "A gloomy place with Soviet atmosphere". Achter de receptie zat blonde Joelia met een chagrijnig gezicht, dat nog chagrijniger werd bij het zien van vier buitenlanders (want dat betekent meer werk). Voor €14,- per persoon konden we in tweepersoons kamers met douche op de gang. In het hotel hing de sfeer van een bejaardentehuis en de kamers waren dan ook weer aardig gedateerd. De bedden waren "oké", maar we waren al lang blij dat we konden overnachten tegen een normale prijs. We haalden onze geregistreerde paspoorten op bij Joelia en Kuba slaagde er zelfs in om een lach op haar gezicht te krijgen. We liepen de stad in.
"VOOR MIJN EIGEN LAND, WIT-Rusland! - IK HOUD VAN WIT-RUSLAND!"
Kerkje in het centrum.
In tegenstelling tot Пинск/Pinsk, had Брэст/Brest wel een ècht centrum. Het voelde dan ook groot en belangrijk aan!

Er hing een prima sfeertje op straat, we dronken een pint op een terras & Kuba één of ander speciale thee. In dat zelfde etablissement hield de politie z'n middagbespreking, de één na de andere agent liep naar binnen en naar buiten. Een uurtje later vervolgden we onze weg richting de ГУМ/GUM, het staatswinkelcentrum.
De ГУМ/GUM

In de ГУМ/GUM verkochten ze eigenlijk vrijwel alles, alleen tegen een zwaar gesubsidieërde en lage prijs. We belanden daarna nog bij een pizzeria, alwaar we Jochem en Martijn naar de toonbank hadden gestuurd om een kaart te regelen. Echter slaagden ze er totáál niet in om dat duidelijk te maken. Kuba en ik zijn maar te hulp geschoten en uiteindelijk zijn we binnen onder de airco gaan zitten. Een uurtje later waren we weer op volle kracht en besloten we de vesting van Брэст/Brest op te zoeken.
Helaas, te ver!
Een "rood monument"
Maarrr op weg naar de vesting kwamen we bij het spoorwegmuseum, dat wilden we ook beslist eens van binnen zien!
Eletrietsjka in kleuren van de Sovjet-spoorwegen!
De èchte Ljoedmilla!
Kuba probeerde nog binnen te komen, maar helaas!
Een rijdend huis...
M62'er
Hoe werkte die zelfontspanner ook alweer?!
Zo dus! Van links naar rechts: Kuba, Sander, Martijn & Jochem
Logo van de marine van de Sovjet-Unie.
Hoe komen ze er op!?
Groot is de machine, geweldig is zijn functioneren!

Uurtje later liepen we verder naar het fort. Inmiddels werd het donkerder.
De binnenkomst van de vesting staat ook op de achterkant van het Wit-Russisch 50 roebel briefje.
Het hoofd is van de anonieme gestorvene soldaat, rechts is nog een hamer en sikkel uitgehakt. Aan de achterzijde van deze rots zijn strijdtaferelen afgebeeld.
De strijdtaferelen.
Monument aan de rand van de Sovjet-Unie.
De eeuwig brandende vlam ter nagedachtenis aan de gevallenen van het Rode Leger word "in leven gehouden" door jonge pioniers.
En de voorzijde van het 50 roebel briefje.

We vonden het een geweldig fort, dit is echt een van de hoogtepunten van Wit-Rusland! Ik was dat meisje uit Брэст/Brest dankbaar dat ze ons dit heeft aangeraden, jammer dat ze uiteindelijk geen gids heeft kunnen zijn.
We wilden nog even verder lopen naar andere monumenten buiten het fort, maar toen:
Mochten we niet meer verder, we stonden 300 meter van de Poolse grens!

Inmiddels werd het donker en besloten we terug te gaan lopen.
De ingang compleet verlicht.
"Voor de helden van Brest", ingeklemd tussen twee medailles uit lichtslangen.

Bij de bushalte aangekomen begon het te flitsen in de wolken. Kuba keek op internet en zag dat het tegen 02h00 zou gaan regenen. In de bus naar het treinstation begon het echter steeds harder te flitsen, toen we uitstapten begonnen het zachtjes te regenen. In het hotel kochten we nog wat flessen drinken, terwijl het steeds harder ging regenen en ondertussen de hel echt was losgebarsten buiten. De onweerde knalde boven Брэст/Brest, de regen kwam met bakken uit de lucht en de straat veranderde in een beek.
Jochem genietend van de regen.

Ik was wel eens benieuwd naar de douche, ik deed de deur open en stond in een grote doucheruimte van het type "Sovjet sanatorium". Flits, *KNAL*, *WHOESJ*, de buitendeur van het douchehok vloog open van de regen en ik stond haast voor de keuze: 2 seconden op het balkon staan en gedoucht zijn door de natuur, of toch maar met al m'n kracht die deur dicht rammen en onder de gewone (warme) douche gaan staan. Ik koos voor het tweede. Die avond zijn we de vakantie verder gaan in plannen; we reserveerden een appartement in Minsk en besloten nog een nacht in Брэст/Brest te blijven.
Tegen 01h00 lag ik in m'n bed en probeerde te slapen, de onweer was aan het afzakken. Een uurtje later was het echter alweer een stroboscoop van onweer buiten, plots *BOEM* gevolgd door een harde sis, de bliksem was in de straat ingeslagen. Alle auto alarmen van heel Брэст/Brest stonden te loeien.

06/08/2012 - Брэст/Brest
Deze ochtend hadden we voor de verandering eens geen wekker gezet. In de loop van de ochtend waren we allemaal eens een keer wakker, hebben we laten weten nog een nacht te blijven bij Joelia's "vrolijke" collega en zijn daarna de stad in gegaan voor ontbijt.
Het wandelcentrum.
Tijd veur nen baakske! We zijn de meest dure koffietent van heel Брэст/Brest in gegaan.
En zaten er als de grootste armoedzaaiers bij tussen alle biznesmeni en kakmevrouwtjes.

Die dag hebben we eigenlijk vrij weinig/niets gedaan. Baakskes gedaan en geschuild voor de 36 graden buiten. Tussendoor nog "geshopt" in de ГУМ/GUM (...een speldje met de Wit-Russische vlag).
Dagelijks leven in Брэст/Brest.
Iedereen liep in de schaduw.
"LEEF ZONDER ALCOHOL EN SIGARETTEN - OF???"
Die avond aten we in een volks restaurant, ondanks dat het eten er simpel uit ziet smaakte het ècht heel lekker!

's Avonds wilden we nog een poging wagen voor het fort om dat verlicht te zien. Tussen de buien door zijn we paraplu's gaan halen in het hotel.
Lenin in Брэст/Brest.
Het theater van de stad.

Helaas voor ons was het weer niet verlicht. Op internet stond dat het altijd verlicht was, maar de locals wisten van niets. ...Dus hebben we nog maar wat gedronken in het café van het fort.
De inkom van het café

We zijn daarna weer met de bus terug gegaan richting het hotel, kochten nog wat in de supermarkt en hebben daar nog een beetje gehangen.
Бела Кола/Bela Kola, dat is de Wit-Russische tegenhanger van Coca-Cola. Gelukkig plakt deze niet zo op je tanden, dus heb ik liever deze!
Met de Wit-Russische roebel krijg je dus dit soort prijskaartjes op flesjes bronwater...

07/08/2012 - Брэст/Brest - Бара́новичи/Baranovichi - Минск/Minsk
Vandaag hadden we de wekker maar weer gezet. Voor het ontbijt wilden Jochem, Kuba en Martijn een poging wagen bij het restaurant van het hotel "omdat het zó werd afgeraden in de Bradt-reisgids", maar we stonden nog geen 2 seconden binnen of we werden eruit getrapt. "Dit is enkel voor dineren."
We belandden uiteindelijk bij een fastfoodachtig tentje en daar hadden ze alléén maar dit soort dingen, of grote stukken vlees. Ik wist bij god niet wat ik aan het bestellen was, ik heb maar wat gedaan. Uiteindelijk zei Kuba dat er in de pannenkoek krab zat, maar het smaakte als witte kaas met drank.
Uiteindelijk is Jochem er glansrijk in geslaagd om het meest debiele gebakje te vinden!
Terug op het treinstation, áááállemaal голубой вагон/goluboj vagons. Voor de mensen die niet weten waar ik het over heb, klik even hier:
http://www.youtube.com/watch?v=V-TithD7izM

Kuba kwam op het idee om met de Бизнескласс/biznesklass-trein naar Минск/Minsk, de hoofdstad van Wit-Rusland, te gaan. Toen Kuba in de rij stond en het personeel door had dat ze met buitenlanders te maken hadden die naar Бара́новичи/Baranovichi moesten, werden we eruit gepikt en gelijk aan de beurt bij een ander loket.
De БЧ/BCh maakt er serieus reclame voor!
De Биснискласс/Biznisklass naar Бара́новичи/Baranovichi.
Ik houd van Wit-Russische koersborden!
Een bekende; de slaaptrein Moskou-Amsterdam! Mét Russische locomotief!
Het interieur van die stomme Биснискласс/Biznisklass. Dat ding reed wel lekker door met 140 km/h, maar het zat vervelend. Tegenover mijn gereserveerde plaats zat ook nog een vent in relatiecrisis, zijn telefoon ging iedere vijf minuten en werd steeds chagrijniger. Op den duur nam hij z'n telefoon zelfs op: "Wat moet je nu weer?!" Ik ben samen met Kuba en Jochem maar ergens anders gaan zitten met meer beenruimte.

Halverwege haalden we een trein Брэст/Brest - Минск/Minsk in, Kuba keek op internet en er waren nog plaatsen vrij in de kupé. Op aandringen van mij zouden we tickets voor deze trein gaan kopen i.p.v. voor de aansluitende Биснискласс/Biznisklass Бара́новичи/Baranovichi - Минск/Minsk.
Na aankomst in Бара́новичи/Baranovichi was de aansluitende Биснискласс/Biznisklass naar Минск/Minsk volgeboekt. De Брэст/Brest - Минск/Minsk kwam niet eens langs dat station. De lokettiste wilde ons nog gerust in de eletrietsjka stoppen, maar ik heb haar vriendelijk bedankt.
Nachttrein uit St. Petersburg.

Na een uur aanklooien bij de bushalte, verkeerde info te hebben gehad, verkeerde bus te hebben gepakt, zaten we uiteindelijk op de goede bus naar het centraal station van Бара́новичи/Baranovichi. Mijn humeur stond inmiddels op onweer, maar werd beter toen ik het centrum zag; veel beelden en monumenten, Martijn en ik wilden er nog wel eens terug komen! Het was maar goed dat Kuba gps op z'n telefoon had... Halverwege stapte er nog een baboesjka in, waarop Jochem zijn plaats aan wilde bieden. "Nee meneer, blijft zitten, dank u! U bent veel zieliger als mij met zo'n grote rugzak als bagage!". Het centraal station van Бара́новичи/Baranovichi was 3x zo klein als het andere en lag ver van het centrum.
Maar in de lokettenzaal was wel een Lenin-buste present.
De dienstregeling van Бара́новичи/Baranovichi centraal station. Ik vond het geweldig!

We kochten tickets voor de Брэст/Brest - Минск/Minsk - Могилёв/Mogilyov in platzkartny (ook nog wel eens 3e klasse hier genoemd) omdat de kupé vol zat.
Goederenlocomotief met rode ster erop uit de Vladimir Lenin-serie. EIN-DE-LIJK na al die jaren op de foto!
Goederenwagon van Уралхим/Uralchim, ruim 4.500 kilometer van huis.
Брэст/Brest - Минск/Minsk - Могилёв/Mogilyov komt binnen.
Gezellig in de platzkartny! Ik had dit altijd al eens mee willen maken, voor 2 uur was het erg boeiend, maar ik ben gelijk wel genezen van de wens om hier nog eens een nacht in door te brengen.
Nogmaals. Gedurende rit werd er ook gepaste muziek gedraait door de provodnika.

Twee uurtjes later kwamen in Минск/Minsk aan. Sinds dagen waren we weer in een flinke stad en het was dan ook weer even wennen. Met de metro reden we naar Площадь Победы‎/Ploshad Pobyedy ("Plein van de Overwinning") waar ons appartement zich zou bevinden. Na tien minuutjes wachten kwam de eigenaar aangelopen. Hij nam ons mee in een appartementencomplex wat mooi uitzicht gaf over het Площадь Победы‎/Ploshad Pobyedy. Het appartement leek zeer luxe te zijn en we stonden dan ook perplex. Klik hier voor enkele foto's. De registratie leek die vent niet nodig, maar als we ècht wilden, dan wilde hij dat wel even voor 20 dollar regelen. We snapten er nog maar weinig van, Jochem en ik schoten dan ook al snel in de stress. Afgelopen dagen alles zo mooi geregeld, komt er nu zo'n klojo die roet in het eten komt gooien. Maar achteraf was dat het risico van het nemen van een appartement...
Площадь Победы‎/Ploshad Pobyedy

We verlieten het appartement en gingen op zoek naar iets eetbaars.
Uitzicht over de Свислач/Svislatsj.

Uiteindelijk viel de keuze op Restaurant Byblos, wat een Libanees restaurant bleek te zijn. De meningen over het eten waren verdeelt, maar ik vond het best lekker eigenlijk! Na het eten moesten we langs het station om de laatste tickets op orde te brengen. Inmiddels was heel Минск/Minsk verlicht en op de centrale boulevard was het dan ook echt prachtig!
Het treinstation verlicht.
Gebouwen tegenover het station.

Bij het loket ging Kuba in het Pools/Wit-Russisch informeren voor kaartjes naar Warszawa. Maar mevrouw wilde niets weten van talen als Wit-Russisch "die er niet toe doen". "Praat nou eens Russisch man!", kreeg hij dan ook te horen. Taalkundig gezien wel jammer dat het Wit-Russisch zo in verval is. Bij het internationale loket aan de overkant van de straat kochten Jochem en ik onze treinticket terug naar Киев/Kiev. Een zure €57,- voor in kupé, maar "voorzien van service"(?). Uiteindelijk kocht Kuba nog een kupé-ticket naar Брэст/Brest waaruit hij per stoptrein naar Polen zou gaan. Tegen 00h00 waren we terug in het appartement.

08/08/2012 - Минск/Minsk
...Baakskestijd! We verlieten het appartement en ploften neer bij Fresh Café voor een veel te dure (...voor Wit-Russische begrippen) Lavazza-koffie. Inmiddels zat de registratie-stress er bij Jochem en mij goed in (en bij Kuba niet, moest ik nog even goed van hem duidelijk maken. Bij deze. ). Na het baakske zijn we naar een hostel gegaan voor de laatste nachten te reserveren en zodoende in ieder geval geregistreerd te zijn. Het personeel snapte geloof ik niet zo heel veel van registraties, noch ons probleem, dus werden we doorgestuurd naar "een kantoor", waarvan ze niet uit konden leggen wat het inhield. We namen de tram naar Тракторный завод‎/Traktornij zavod ("Tractorfabriek") en liepen naar het gegeven adres. Милиция/Militsjija. Volgens mij kon Kuba inmiddels ons wel afschieten. ...Maar wat zouden we nu weer gaan beleven.
Een behulpzame agent sprak ons aan, ik gaf hem een briefje met een verhaal in het Russisch erop (van het hostel), waarop hij de weg wees naar de inspecteur. Ik gaf het briefje, wij kregen een registratieformulier in onze handen gestopt en vulden dit in. Echter mistten we een aantal benodigde informatie en Jochem was zo stom geweest om z'n ziekteverzekering van de Wit-Russische staat in het appartement te laten liggen. "Zouden ze me nu in de boeien slaan?", "Ik denk dat ze gaan schieten!", reageerde Kuba sadistisch. Uiteindelijk hadden we de benodigde informatie niet, Kuba legde de situatie uit in z'n beste Wit-Russisch en vertelde dat hij die avond nog vertrok naar Polen. Hij had geen probleem, wij moesten morgen even terug komen met complete formulieren. Goed. Dat was in ieder geval geregeld, ik vond het fijn nu officiële informatie te hebben en Kuba's humeur stond inmiddels op onweer: "ZIE JE NU WEL?! Die man van het appartement wist wèl waar hij het over had!".
We namen de metro weer naar het centrum, want nu was het tijd voor sightseeing, meer bepaald de bibliotheek. Maar inmiddels vond Kuba dat hij wel genoeg had geleden met ons en hobbelde daarom rechtstreeks de McDonalds in. Het was daar gillend druk, het deed mij denken aan de beelden van de eerste McDonalds in de Sovjet-Unie. Uiteindelijk daar geluncht en de metro weer in gedoken richting het station, echter bleek de bibliotheek aan totaal de andere kant van Минск/Minsk te staan. Weer de Московская линия/Moskovska Linija naar Восток/Vostok genomen.
Юрий Гагарин/Joeri Gagarin op een flat.
Nationalistische borduursels op de flat.
De bibliotheek
De ingang.

Via de achteringang konden we tegen betaling naar boven, we wilden Минск/Minsk wel eens van boven zien!
Минск/Minsk!
Hier komt een mega groot winkelcentrum.
Hier hebben we nog even wat gedronken. Maar die naam, tja...
De Wit-Russische vlag.

Daarna zijn we weer terug gegaan met de metro naar ons plein van de overwinning zodat Kuba z'n spullen kon halen. Vervolgens was het tijd voor "het laatste gezamelijke avondmaal" in het bijzijn van Kuba. Dit deden we bij La Piazza, waar we Kuba trakteerden als dank voor zijn inzet, vertaalwerk & 'gids-zijn' in Wit-Rusland. Zonder hem zaten we immers niet eens in dat land! Twee uurtjes later zijn we op ons dooie gemak door de verlichte boulevards weer naar het station gelopen.
Aan folklore geen gebrek in Wit-Rusland!
Kuba: "Hé Sander, zet dat gebouw nog even op de foto. Ik zeg zo wel wat het is." *KLIK* "Da's het KGB gebouw "
De boulevard
Het meest foute casino van Минск/Minsk.
De hal van het treinstation.
Nogmaals
Trein uit Витебск/Vitebsk komt aan.
Минск/Minsk!
Inmiddels was Kuba's trein gearriveerd. We namen afscheid en bedankte Kuba voor alle hulp en gezelligheid!
"Houdoe!"
Eletrietsjka

Jochem, Martijn en ik bleven dus nog over. We namen de metro terug naar het appartement voor onze laatste nacht aldaar.

[Accelerat]

09/08/2012 - Минск/Minsk
Haast traditioneel inmiddels begonnen we de dag met een baakske. Vandaag viel de keuze op CoffeeBox, zo'n typische koffie hipster tent met de nodige gepaste muziek (niets tegen The Wombats, overigens ), maar koffie schenken konden ze wel.
Bioscoop "Vrede". Interessant detail zijn de filmposters, die zijn geschilderd.

Daarna door naar EasyFlat Hostel om bagage te dumpen, wat krabbeltjes op de registratieformulieren te zetten en weer terug te gaan naar de inspecteur van de Милиция/Militsjija. Met de заводские линии/zavodskie linii zijn we weer terug gegaan naar de Тракторный завод‎/Traktornij zavod ("Tractorfabriek").
Bij de Милиция/Militsjija was vandaag hoofdinspecteur Vladimirovitsj aanwezig. Wij gaven al onze spullen af, vroegen voor de zekerheid hoe alles zat & kregen uitgebreid antwoord. Hele aardige en behulpzame mensen! Uiteindelijk hadden we onze registratie gekregen voorzien van handtekeningen, stempels en nietjes. "Why is Netherlands so much problems with registratija? In Belarus no problem!", nu denkt hoofdinspecteur Vladimirovitsj dat Nederland een ongelofelijk zeur land is. Wij bedankten hem voor alle uitleg.
Daarna zijn we de Тракторный завод‎/Traktornij zavod ("Tractorfabriek") van dichtbij gaan bekijken.
Hier worden BELARUS-tractoren gebouwd.
Er hingen nog allerlei plakaten van voormalige socialistische staten ter verheerlijking van de kwaliteit van BELARUS-tractoren.
We sjeesden met de metro terug naar het centrum en belanden voor een lunch in de ЦУМ/TSUM waar je hier de voorkant ziet.
...Voor een gesubsidieerde lunch voor ruim €0,70 per persoon.
Het oude centrum van Минск/Minsk in aanbouw.
Nog zo'n creatieve film"poster". Voor de liefhebbers is op de volgende link nog een hele reportage er over te vinden: http://englishrussia.com/2012/08/08/fun ... a-posters/
"NAAR SCHOOL MET ГУМ/GUM!" (ГУМ/GUM="centrale stads winkel die alles verkoopt", alles is gesubsidieerd en daarom relatief goedkoop).
We doken de metro weer in op weg naar de markt van Минск/Minsk.
De markthal. Hier binnen is het eigenlijk gewoon "back to the USSR". Helaas mag je er geen foto's maken!
Display die normaal aangeeft waar de producten vandaan komen uit Wit-Rusland.
"Leest de krant!"
Flatblokken zoals ze overal in Azië, Rusland en Oekraïne uit de grond worden gestampt. Verschil is dat het hier nog gestructureerd gebeurt.

De markt was "wel aardig", maar bij lange na niet zo tof als in Oekraïne. Het was vooral een nuttige en gestructureerde markt voor lokale bewoners.
Dus doken we de metro weer in. Dit metrostation is Московская/Moskovskaja en daar hebben ze dan ook allerlei taferelen uit Moskou in de wand verwerkt.

Met de metro reden we weer richting de bibliotheek, omdat we dachten daar een shoppingcenter te hebben gezien (en onze theorie is dat je daar goede koffie kan krijgen ).
Een meubelwinkel. Geen schreeuwerig gedoe met advertenties, RETTEKETET NAAR BETER BED, of andere compleet debiele marketingtrucs, gewoon "MEUBELS".

Het shoppingcenter viel uiteindelijk tegen, maar we hebben er wat kunnen drinken en bij kunnen komen.
Flat met traditionele patronen.
Appartementencomplex.

We sjeesden met de metro weer terug naar het hostel en besloten te informeren voor een goed restaurant. We kregen Васiлкi/Vasilki aangeraden, een traditioneel Wit-Russisch restaurant met 3 vestigingen in de stad. Met de tram reden we naar het Айсберг/Ajsberg-complex waar het in zat.
Halverwege passeerden we de KGB-opleiding: "IK BEN TROTS OP MIJN ZOON!"

Binnen was het behoorlijk druk, maar we konden een tafeltje vinden met z'n drieën. Het eten smaakte er zeer goed, kan het iedereen aanraden! Wat kosten betreft voor een restaurant echt goedkoop. Die avond hebben we voor de rest vrij weinig gedaan, een beetje in het hostel gehangen en de nieuwste Roemeense maneles op internet bekeken.
Die nacht hebben we echt héérlijk geslapen, die bedden liggen echt fantastisch in dat hostel!

10/08/2012 - Минск/Minsk
Eigenlijk lag het bed zo goed, dat ik nog minimaal een uur wilde blijven liggen, maar Jochem en Martijn waren al aanstalten aan het maken om te vertrekken. Toch maar eruit gegaan...: "Baakskestijd!". Bij een supermarkt kochten we wat om te ontbijten en verderop bij een proletarisch café voor de tractorarbeiders haalden Jochem nog een kop slootwater wat koffie voor moest stellen. Voor vandaag hadden we bar weinig inspiratie en Jochem wilde dan ook vooral gaan "aantamboeren"(=niks doen, relaxen). We ondernamen een poging om iets fantastisch bij metrostation "Autofabriek" te zien, maar groot was de teleurstelling toen er geen autofabriek bleek te staan. (...In werkelijkheid hadden we een blokje om moeten lopen, dan stonden we voor dè trolleybusfabriek van de voormalige Sovjet-Unie). Door de gutsende regen zijn we weer naar de ЦУМ/TSUM gegaan voor een lunch. Vandaag was de Бела Кола helaas uitverkocht en viel het een stuk duurder uit, behalve voor Martijn die zwaar gesubsidieerde Wit-Russische fruitsap nam dat 300 roebel bleek te kosten (€0,028!).
Terug in het centrum. Op dit metrostation vonden de aanslagen enkele jaren terug plaats. Mijn oog viel vooral op de Sovjet-Unie dingen die er boven staan afgebeeld.
Een Волга/Volga.

Die middag wilden Martijn en ik graag nog wat Wit-Russische treinfoto's hebben. Jochem geeft daar niet zoveel om, dus ging z'n eigen plan trekken.
Rangeerlocomotief van Russische makelij zet heel de dag alle treinen klaar op het station van Minsk. Hier word nu een trein naar Витебск/Vitebsk naar binnen gereden.
Locomotief heeft z'n ritje uit Gomel erop zitten.
Firmennie naar Брэст/Brest. Deze trein vertrok rond 13h00 en kwam tegen 19h00 aan, bestond uit zitrijtuigen en alsnog enkele kupé-rijtuigen.
Eletrietsjka naar Baranovichi.
De geweldige rijtuigen voor de Byelij Ais nachttrein naar Kiev.
Middagtrein naar Gomel in Minsk.
En dat ding was nog verrektes lang...
En weer een bekende! De Paris-Moskou. Deze trein heeft talloze luxe rijtuigen bij, één kupé achtig rijtuig en twee zitrijtuigen. Bij het loket konden we zien dat laatstegenoemden vol zaten, maar van de ruim 108 luxeplaatsen en maar 10 bezet waren!
Leuke koersrol!
Aangekomen en al. Nadat we er 2 uur stonden te spotten, kwam een agent op zijn dooie gemak op ons afgelopen. Er volgde een heel verhaal in het Russisch. "Excuse me officer, do you speak English?", "Sorry, euh, lietl! ...Euh.. No photo, please! Okay? Goodbye!". We stopten onze camera's weg en wachtten op het vertrek. Inmiddels kwam de Saratov-Berlin binnen gereden (die ik graag op plaat wilde!), maar we wilden geen problemen hebben. Nog geen drie minuten later kwam er een volgende. Wéér een heel verhaal in het Russisch. "Excuse me officer, do you speak English?", "EUh oh euh.. Fifty fifty. May I see passports please?". We gaven onze paspoorten en hij zat een beetje verdwaasd te bladeren. "You make photos?", "No you're collegue just passed by a few minutes ago and asked us kindly to stop. So actually, no." Meneer was verdwaasd van mijn antwoord, begreep misschien 10%, bedankte ons en wensten ons nog een fijne dag.

Met Jochem hadden we afgesproken bij GoldenCoffee, wat Jochem en ik als Brabanders al snel hadden omgedoopt tot "'t gouwe bààkske!". Maar ze hebben er zéér goede koffie en het is ook nog eens betaalbaar. Die avond zijn we weer naar Васiлкi/Vasilki gegaan, maar nu twee deuren verder van de GoldenCoffee, tegenover het KGB-gebouw. Wij werden geholpen door een jongen, die bij werd gestaan door een meisje. De jongen leek een beetje klunzig te zijn en het duurde dan ook even voordat we ons eten kregen. In diezelfde tijd kreeg dat meisje een kuur, marcheerde rond met een gezicht dat op onweer stond, zelfs andere gasten zaten er op den duur om te lachen. En plots was ze 3 minuten weg en toen was het over. Ik ging vandaag дранiкi/draniki eens uitproberen, dat is echt lekker!
Het plein van de overwinning
Met wederom een eeuwig brandende vlam.
De ster bovenop.

Jochem en ik gingen onze laatste nacht tegemoet in EasyFlat hostel, wederom zéér goed geslapen. Wat betreft de uitchecktijd waren ze héél gemakkelijk; "Officieel 14h00, maar kijk maar wat je doet".

11/08/2012 - Минск/Minsk (- Киев/Kiev)
Tegen 11h00 stonden we vandaag nog eens een keer buiten, weer naar de supermarkt gegaan voor wat eten & toen zaten we met een vraagstuk: "Wat moeten we vandaag in vredesnaam nog hier in Минск/Minsk gaan doen?!". We zaten op ons dooie gemak een kop koffie te drinken, toen Martijn plots kwam aanzetten: "Misschien moeten we maar eens langs Hotel Ekspress voor een overnachting te regelen voor mij..", shit! Da's waar ook! Met de metro snelden we naar het treinstation, om bij Hotel Ekspress er achter te komen dat het vol zat. Toen maar weer terug gegaan naar het hostel om nog een nacht voor Martijn te regelen.
Tuttige reclame van de KGB dat je je kind moet registreren (volgens mij?).

Voor lunch kozen we Васiлкi/Vasilki bij het Айсберг/Ajsberg-complex weer uit omdat de bediening daar 10x beter was als in het centrum. We bestelden vandaag het grootste vleesgerecht op de menukaart om eens te kijken wat we op ons bord zouden krijgen.
Dit dus. Een homp vlees van 400 gram, zuurkool en aardappelen. Niet heel boeiend, het smaakte wel aardig. Voor Jochem was het toch iets tè Oost-Europees.


Die middag is Jochem weer in 't gouwe bààkske gaan hangen en zijn Martijn en ik "souvenirs" gaan inkopen.
Uiteraard o.a. weer bij de ГУМ/GUM.
In alle vormen en maten zijn er hamers en sikkels te vinden.
Een reisbureau dat zó uit de Sovjet-Unie had kunnen komen...
De universiteit voor tracktor en autowetenschappen.

"Voor Wit-Rusland, mijn land!
Een Sovjetdiscofeest. Artiesten zijn van die typische jaren '90 Eurotrash-artiesten.
Het postkantoor van Минск/Mink.

In de verschillende staatswinkels kochten we een Wit-Russische vlag, een schrift met het logo van Wit-Rusland, een Wit-Russische paspoorthoes, koelkastmagneetjes & staatsvodka. Even later hadden we Jochem weer opgezocht in 't gouwe bààkske.
Later deze maand is er een gigantisch nationalistisch Wit-Russisch feest in Минск/Minsk, kaartjes kon je uitsluitend bij de ГУМ/GUM krijgen voor €0,40.
De boulevard van Минск/Minsk.

Jochem en ik zijn onze spullen gaan halen in het hostel en in de loop van de avond zijn we met z'n allen naar het treinstation gegaan waar Jochem en ik op de Белий Аис/Byelij Ais naar Киев/Kiev zouden stappen.
Bord bij het station: "Anna is 17 jaar, ze choqueert, maar rookt niet!" (in het Russisch klinkt het als een leuk rijmpje).

Ruim op tijd stond de trein al klaar. Twintig minuten voor vertrek namen Jochem en ik afscheid van Martijn en namen plaats in ons rijtuig. In onze kupé zaten twee medereizigers: Lena & Viktor. Viktor was een Rus van rond de 85 jaar en Lena een Wit-Russische van 40 jaar en -vermoedelijk- lerares. Viktor was een matroos van het Rode Leger geweest, hij heeft héél de wereld gezien! Hij zat complete verhalen af te steken tegen ons in het Russisch, ik verstond ongeveer 30%. Maar we vroegen ons vooral af wanneer hij z'n mond dicht ging houden. De trein reed weg en toen kwam de provodnika onze tickets ophalen, gevolgd door een heel verhaal in het Russisch over het ontbijt. Er waren verschillende keuzes, het enige wat Jochem en ik begrepen was котлет/kotlet (kotelet) & рыба/ryba (vis).
Omdat we beide niets van vis moeten hebben, kozen we voor het eerste. Wij hadden geen flauw idee wat te verwachten... Inmiddels was Viktor rustiger geworden en zat tegen Lena aan te praten die het zichtbaar interessant vond (niet dus). De provodnika volgde met de registratiepapiertjes voor Oekraïne. Het was voor niemand nodig, maar onder het mom "Zij doet ook maar haar werk", hebben we het allemaal ingevuld.
Viktor kwam uit Калининград/Kaliningrad (het stuk Rusland tussen Litouwen en Polen) & was onderweg naar Харьков/Kharkov. Vanuit Калининград/Kaliningrad was de arme man per обши/obshi (zitplaatsen) wagon naar Минск/Minsk en zat zich vooral te beklagen over de hautaine en belachelijke houding van de Litouwse(/Europese!) douane. "Waarom pak je het vliegtuig dan niet?", reageerde Lena. "Da's veel te duur! Dat kost wel 15.000 roebel!", antwoorde Viktor. "Hoeveel Amerikaanse dollars is dat?", "Wat interesseert mij die Amerikaanse dollar nou weer! Het is rond de 400 euro volgens mij. Dollars, tss.. Wat moet je er mee...", antwoorde Viktor obstinaat.
Met de overgebleven Wit-Russische roebels die ik nog had, besloten we naar het restauratierijtuig te gaan voor een biertje. Het restauratierijtuig zat vol houtsnijwerk & smeedwerk. Een uitbundige kelner heette ons welkom. We bekeken de kaart, maar een biertje zat er eigenlijk net niet in. In mijn beste Russisch maakte ik hem duidelijk: "Excuseert u mij, ik heb enkel 50.000 roebel, heeft U daar Wit-Russisch bier voor?". "Oh meneer, maar natuurlijk! Geeft u maar, komt allemaal goed, maakt u zich niet druk! Heren, zet u zich neer alstublieft!". Een minuut later kwam hij aanstappen met twee halve literglazen ijskoud Wit-Russisch bier: "За здароў'е!", zei hij in z'n beste Wit-Russisch. Het restaurantrijtuig was de meetingplek voor gezelligheid, ook voor de provodnikas. "Ha! Jij zit zeker naar de mooie mannen te kijken!", zat de kelner te grappen tegen een provodnika. "Haha! Jij hebt hier niet eens vrouwelijk schoon om naar te kijken! ", reageerde de provodnika. Die vermaken zich wel op die trein!
Even later ben ik het toilet gaan opzoeken, op de gang werd ik aangesproken door twee Wit-Russen. Ik begreep maar weinig en antwoordde "Извините, я не говорю на русском!" (Sorry, ik spreek geen Russisch), gevolgd door een grote glimlach, "Please come back! We want to talk with you!". Even later kwam ik terug. Ze stelden zich voor als Diema en Zjenja. Ze waren op weg naar de Krim, om een welverdiende vakantie te vieren. Ik heb ze uitgebreid gesproken over Wit-Rusland en kreeg vooral de indruk van hun dat ze het echt niet slecht hadden. "In west, they have strange view on Belarus!". Mijn verbazing was groot toen ik vertelde dat ik Frans docent in opleiding was, dat we vervolgens het gesprek konden vervolgen in het Frans. Ze hadden maar 2 jaar op de middelbare Frans gehad, maar damn, het niveau lag echt hoog!
De trein kwam op den duur op een station aan en onze provodnika ging de deur open doen. Zjenja ging eens wat uitproberen "Ghello! I am not from Belarus, I am stranger. Do you want to marry me?". De provodnika lachtte heel hard: "...So you think you make chance? Nice try! Maybe in Crimea women are crazy enough to believe you! ". Ik dronk nog even een biertje met hun en ben daarna Jochem weer gaan pzoeken. Even later zijn we weer terug naar de kupé gegaan en zijn gaan slapen, omdat Viktor en Lena die intentie leken te hebben.

[Accelerat]

12-08-2012 - (Минск/Minsk -) Киев-Kiev
*klopklopt* Белорусский пограничный контроль! (Wit-Russische grenscontrole!). Здраст/Zdrast! De douane beambte ging zitten, pakte zijn laptop erbij en ging in alle stilte de paspoorten afwerken. Viktor en Lena waren snel klaar, maar Jochem's en mijn paspoort was hij wel even mee bezig. Viktor ging er naast zitten en alles bekijken, die vond dat reuze interessant! 10 minuten later kregen wij het papier van inspecteur Vladimirovitsj weer terug evenals onze paspoorten. Спокойной ночи и счастливого пути!/Goede nacht en goede reis! Ik heb nog nooit zo'n nette controle gehad in de nachttrein.
Half uurtje later waren we in Oekraïne. De douane ging imponerend staan kijken naar onze paspoorten, in mijn gezicht schijnen met een zaklamp en doen alsof ze het niet vertrouwden. Ik draaide mij om en sliep verder tot ik mijn paspoort terug kreeg. Bij Jochem gebeurde het zelfde. "May I see your luggage?", ik gooide mijn tas naar beneden waar mevrouw even twee seconden in keek maar een camera en een pak Russische druivensap niet boeiend genoeg vond. "Okay". Volgend mannetje volgde "У вас є що-небудь заявити?" (Heeft u iets te declareren), ik verstond in eerste instantie geen snars van en antwoordde van niet. Wat mij betreft mogen die douaniers nog wel wat leren van hun collega's aan de Wit-Russische zijde.
Ik draaide mij weer om en sliep verder.

Enkele uren later:
*klopklop* Het vriendelijk lachend gezicht van de blonde provodnika verscheen: "Доброе утро! Я надеюсь, что вы хорошо спали! Завтрак идет!" (Goedemorgen! Ik hoop dat U goed geslapen heeft! Het ontbijt komt er aan!). Gevolgd door een paar bakken.
Het ontbijt...
Kotelet, quinoa & salade als ontbijt. Ach, het smaakte eigenlijk wel lekker!

In tussentijd reden we Киев/Kiev binnen, Lena zat te stuiteren op haar stoel bij alles wat ze zag: "Kijk daar eens Viktor! Ohh en dat daar! Wauw!". Toegegeven, na Wit-Rusland leek Киев/Kiev wel echt een supermetropool en kwam bijna mediterraan over! Stipt op tijd kwamen we aan op het eindstation; Киев/Kiev. Samen met Viktor haalde ik alle bagage eruit, we namen afscheid. "До свидания, goodbye!", riepen we. "До свидания! AUF WIEDERSEHEN!!", antwoordde Viktor, gevolgd door "Soldaten, marsch, marsch, marsch! Hört, die Trompete ruft! Soldaten, voran!".
Echt, wát een held was die vent!
Met de metro sjeesden we weer door het chaotische Киев/Kiev heen, vol schreeuwerige reclame en een maf taaltje dat men Oekraïens noemt ( ). We liepen vanaf Kreshatik naar het hostel en puften daar weer even uit. Het was weer flink warm, maar nu "lekker warm": 25 graden. Nadat we bij waren gekomen zijn we bij Кофи Лайф/Kofi Lajf weer een bààkske gaan doen. We informeerde bij het personeel of de Петровка/Petrovka en Троиешчина/Troiescina-markten open waren (het was immers zondag) en dat was het geval. Duidelijk wat we die dag dus gingen doen.
We namen de metro naar Петровка/Petrovka en daar was de multimediamarkt in volle kracht, maar daarachter was nu ook de Sovjetrommelmarkt in volle kracht!
Dit keer kon je zelfs KGB-kostuums krijgen
Tot op de treinsporen aan toe!

We namen de metro nog een halte verder naar Минска/Minska voor het buitengewoon verschrikkelijke winkelcentrum DreamTown eens met eigen ogen te kunnen zien.
Nieuwbouwflats staan in die wijk volop. De vraag naar woningen is ENORM in Киев/Kiev.
Maar van één flat, stond de bouw plots stil. Er hing een bizarre sfeer.
Vooral toen we zagen dat er een lantaarnpaal uit stak?!
De parkeerplaats werd ook niet afgewerkt.

DreamTown was ècht buitengewoon verschrikkelijk, dit was het werk van Centraal-Aziatische investeerders of Chinezen geweest.
De Notre-Dame was er in nagebouwd.

Zo volgde de Eiffeltoren, "oud Griekenland", "China", safari & Hollywood. (Overigens voordat ik reacties krijg "Waarom ga je daar dan ook heen?!" --> Vanuit aardrijkskundig en economisch oogpunt vonden Jochem en ik het interessant om het eens te zien hoe dat is, want het staat tussen vervallen flats)
Oekraïne was echt de totale chaos na Wit-Rusland.
Het is dan ook geen verrassing om in dit soort cowboykapitalistische hollen de Communistische Partij tegen te komen.
De ironie.
Rijkdom in DreamTown ten overvloede, maar wel overal kaartjes om geld te lenen...

De rest van de middag hebben we nog in Скаймалл/Skajmall doorgebracht in de Ашан/Auchan voor schoolspullen & een goed baakske. In de avond zijn we nog een keer traditioneel naar de Пузата Хата/Puzata Hata gegaan & 's avonds in het ChillOut Hostel gehangen waar het weer extreem gezellig was.

13-08-2012 - Киев/Kiev - Бориспол/Borispol - Düsseldorf Flughafen - Düsseldorf HBF - Venlo - Breda
De laatste dag was aangebroken! Ik keek uit het raam en zag vooral héél veel druppels; het regende pijpenstelen! Langzaam kwamen we op gang die ochtend en na het ontbijt zijn we bij Кофи Лайф/Kofi Lajf nog maar eens een bààkske gaan doen. De straten van Киев/Kiev waren in bergbeken veranderd. Maar dat schuwde de aantrekkelijke dames niet om alsnog op hoge hakken door de stad te paraderen (en dus gewoon lekker dwars door die bergbeken heen).
Tegen 12h00 haalden we de bagage en gingen per metro naar het treinstation waar we uiteindelijk drijfnat in de Скайбус/Skajbus naar Бориспол/Borispol (de luchthaven) zaten. We waren de E40 nog geen 10 minuten op, of we stonden MUURvast in de file. Er kwam amper beweging in en we dachten even onze vlucht te gaan missen. Gelukkig was het net voor de Pivdenny-brug opgelost en konden we verder gassen naar de luchthaven waar we een uur voor vertrek aankwamen. Al nahijgend gooiden we de bagage neer in de bagagebak bij de Lufthansa-balie en liepen daarna op ons dooie gemak door de laatste controles heen. En toen eindelijk rust. Zitten. Drie kwartier lang.
Gave jet van Estonian Air.
Canadese privé jet met drie motoren.

Stipt op tijd kwam ons vliegtuig binnen. We wachtten op ons dooie gemak tot de meeste ingestapt waren, toen zijn wij er nog eens achteraan gaan lopen. Als laatsten betreden we het vliegtuig en al snel reden we over het tarmac naar de startbaan. Terugweg was ook weer heel relaxt en bij het landen hebben we heel het Roergebied van boven gezien.
Aangekomen op Düsseldorf-Flughafen, liepen we met de bagage meteen door naar het terminal treinstation. Onze bagage heeft kennelijk nog een half uur buiten in de gietende regen in Киев/Kiev gestaan, want het was echt DRIJFnat. Ik haalde mijn Belarus-poster en vlaggetje eruit om wat te drogen. Vervolgens ben ik die op het bankje van Düsseldorf-HBF vergeten. 22h08 stonden we weer in Breda, bijna twee weken later na een vooral èrg gezellige reis!

Ik hoop dat dit verslag mensen een genuanceerder beeld over Wit-Rusland geeft. Het is een héél geordend land, overdreven veilig & de mensen zijn ècht heel vriendelijk. Mijn beeld over Wit-Rusland -dat door Westerse media was gecreëerd- was compleet fout, ik ben héél blij dat ik dit land met mijn eigen ogen heb mogen aanschouwen. Zoals ik Wit-Rusland nu ken, houd ik er van!

Tevens vallen de foto's van Martijn nog te bezichtigen op de volgende link: http://s960.photobucket.com/albums/ae87 ... ?start=all

[groentje]

Altijd geweldig om dat soort verslagen te kunnen lezen.

[Lukas]

Hoi,

Accelerat,

Bedankt voor je zeer uitgebreid maar supermooi verslag!!

Lukas

[Accelerat]

Bedankt!

[PKPfan]

Ik had dit al op een ander forum gelezen, echt een geweldig verslag!

[Felix91]

Ik heb per ongeluk je bericht gevonden en wil zeggen dat het erg interessant was om te lezen. Vooral bedankt voor de foto! Ik voelde bijna alsof ik met je mee op reis was en de sfeer kon proeven. Ik begrijp dat dit een oud bericht is en een oude reis... maar het was leuk om te lezen.