In het Europees Parlement loopt het grondig fout met de tewerkstelling en verloning van de assistenten door de Europarlementsleden.
Persoonlijke medewerkers vallen vaak onder nepstatuten of moeten genoegen nemen met stagairscontracten.
Meestal is er sprake van flagrante onderbetaling: het gemiddelde loon bedraagt 1.000 tot 1.200 euro.
De Belg Joeri Hamvas, zelf Europarlementair medewerker en voorzitter van een pas opgerichte vakbond, brengt het sociale misbruik in het hart van Europa aan het licht in deze krant. Europarlementslid Bart Staes (Groen!) bevestigt het verhaal.
Een willekeurig voorbeeld: X werkt voor een Italiaans parlementslid.
Ze is al anderhalf jaar in dienst en wel degelijk afgestudeerd, maar krijgt om de drie maanden een nieuw stagairscontract voorgeschoteld.
Ze verdient de ronde som van 700 euro per maand en is door haar statuut niet verzekerd tegen ziekte of ongevallen.
Nochtans is ze de enige assistente van het bewuste Europarlementslid en schrijft zij grotendeels de amendementen en wetsvoorstellen.
Haar situatie is niet zo uitzonderlijk.
"Dit is de nieuwe ziekte in Europa", zo omschrijft Joeri Hamvas het.
De Belgische medewerker van een Nederlands parlementslid werd in maart voorzitter van de European Parliament Assistants' Association.
Naast het overvloedige misbruik van stagairscontracten is er ook nog het probleem van de schijnzelfstandigen, die tewerkgesteld zijn via de zogeheten dienstverleningscontracten.
Waren die ooit bedoeld om tijdelijk gebruik te maken van de diensten van externe adviseurs, dan worden ze in de praktijk vaak misbruikt om werknemers goedkoop in te huren.
"Ik vrees dat er veel valse zelfstandigen in het parlement werken", bevestigt Europarlementslid Bart Staes (Groen!).
"En hun gemiddelde loon bedraagt niet meer dan 1.000 tot 1.200 euro. Maar velen willen graag werken in het parlement, gratis desnoods, omdat dat achteraf goed staat op hun cv."
Staes stelde al in 2003, toen hij rapporteur was bij de controle van de begroting voor 2001, vast dat er onevenredig veel dienstverleningscontracten werden uitgeschreven en dat de controle daarop onbestaande was.
Er moesten bijvoorbeeld nooit facturen worden voorgelegd, wat de vrije baan gaf voor zwartwerk.
Sindsdien werden een aantal achterpoortjes gesloten.
Zo werden de Europarlementsleden verplicht om aan te tonen dat hun werknemers met de fiscus en de sociale zekerheid in orde waren.
Inmiddels blijkt echter dat ze die verplichting vrolijk aan hun laars lappen. Hamvas: "Slechts 21 procent van de parlementsleden heeft vorig jaar die bewijsstukken voorgelegd."
Dat betekent niet dat de anderen per definitie fraude plegen.
Het betekent wel dat er voor hen geen enkele controle bestaat op de ruim 15.000 euro die ze maandelijks toegewezen krijgen om hun personeel te betalen.
"En doordat er geen enkele controle is, weet het Europees Parlement zelfs niet hoeveel mensen er voor de parlementsleden werken."
Uitbating bestaat overal. Waarom dan niet daar?
het diplomatisch personeel van een aantal landen heeft ook een slechte reputatie, moderne vormen van huisslavernij, bijvoorbeeld.
